Ενύπνιο.

Ένα πιάνο παίζει μόνο του στο σαλόνι,άγγελοι χορεύουνε εκστασιασμένοι τριγύρω,έξω φυσάει δυνατά...
Μια θλίψη με μαύρο πουκάμισο κοιτά με δέος τον νυχτερινό ορίζοντα...
Σκιές σαλεύουν πάνω στο δίσκο της Σελήνης,χέρια τρεμάμενα ψάχνουν απεγνωσμένα για έρωτα...
Τα μάτια θολά,πληγωμένα,δακρύζουν με μαύρα δάκρυα...
Απόψε είμαι φτωχός και τρομαγμένος καρδιά μου...
Έτσι ακριβώς όπως με έχεις συνηθίσει..
Νεράιδες με γλυκοφιλούνε,ύποπτα με χαιδεύουν σαν λαίμαργες πόρνες,ξαπλώνω μεθυσμένος απο πόνο,άστρα φιδογυρίζουν στο ταβάνι..
Νύχτες μαρτυρικές,πόθοι φυλακισμένοι στα όνειρα...
Μυνήματα από ένα σύμπαν μικροσκοπικό που δε θυμάμαι πιά,αστρόπλοια γαντζωμένα στις άκρες των μαλλιών μου...
Έρχομαι...έρχομαι κοντά σου...
Εγώ κι εσύ...ζαλισμένοι εραστές με κορμιά ηφαίστεια,κάτω από κόκκινα φεγγάρια Αυγουστιάτικου ουρανού...

Περπατώ μαζί σου...κι ονειρεύομαι...εθισμένος στην ανυπόφορη γοητεία των ματιών σου...
Από τα στενά ημιφωτισμένα σοκάκια του Παρισιού μέχρι τις στολισμένες πλατείες της Σεβίλης...
Περπατώ μαζί σου...κι ονειρεύομαι...μέσα σε κάστρα ανθισμένα,σε έρημα λιμάνια με συγκινητικά ηλιοβασιλέματα...

Ξύπνησα...πάλι μόνος...τόσο μόνος...

Μου λείπης...

Πιο πολύ απο τότε...

Πιο πολύ απο ποτέ...

Πάντα θα μου λείπης...