Highway Blues.

Ταξιδεύουμε νύχτα με τους αλήτες Hobos,η έρημος μοιάζει να φλέγεται,τα μπλούζ που γρατσουνάει στην κιθάρα του ο γέρο Μπίλ νανουρίζουν τους δαίμονες...
Το ξημέρωμα στην Αριζόνα,τυφλές μάγισσες που ζούν μες σε τροχόσπιτα,μεθυσμένοι τσοπεράδες σιγοσφυρίζουν,σ΄ένα σταυροδρόμι ο Κάρλος Καστανέντα κάνει ωτοστόπ,οι Βολαδόρες τον ακολουθούν.
Σ΄ένα μοτέλ στην άκρη του δρόμου,ερωτεύομαι τα μαύρα μάτια μιας Μεξικάνας σερβιτόρας,μόνη σκουπίζει τα τραπέζια κι ονειρεύεται τον άντρα που θα την αγαπήσει,στο βάθος το αστραφτερό τζουκ-μποξ παίζει Tom Waits,´´you ´re innocent when you dream...´´
Ένας κροταλίας διασχίζει αργά την άσφαλτο,μακριά,η Καλιφόρνια ακόμα κοιμάται...
Ο Διάβολος παίζει Rock n´Roll συντροφιά με νέγρους κιθαρίστες,πίνει τεκίλες μαζί με τους νομάδες που ταξιδεύουν στη Route 66,του αρέσουν τα καραβάνια και η μουσική των χίπις,οι σαμάνοι Ινδιάνοι τον ξέρουν απο παλιά...
Μια πινακίδα που δείχνει προς την Κόλαση,ερειπωμένες πόλεις στη μέση του πουθενά,ένα κουφάρι λεωφορείου με παράξενα γκράφιτι,το ΄΄Ιπτάμενο Τσίρκο΄΄ που ταξιδεύει νύχτα,χωρίς συγκεκριμένο προορισμό.
Η αυγή απλώνεται πάνω απ΄ το φωτισμένο Λάς Βέγκας,μια πόλη αστραφτερή και παντού τριγύρω έρημος.
Άγρια τοπία απλώνονται μπροστά μας,γεμάτα αμμόλοφους κι αγριόχορτα που χορεύουν στο φύσημα του ανέμου,μοιάζουν σαν μια κίτρινη,κυματιστή θάλασσα,τέτοιες στιγμές νιώθεις τον κόσμο σαν μια απέραντη,παλλόμενη φαντασμαγορία,θυμάμαι τους στίχους του Jim Morrison:
´´The grand highway is crowded with lovers and searchers and leavers so eager to please and forget.
Wilderness...´´

Ένας μοναχικός ανεμόμυλος προσπαθεί να ακουμπήσει τα σύννεφα,οι κάκτοι έχουν αλλάξει θέσεις τη νύχτα,σε μια στροφή νομίζω πως βλέπω το φάντασμα του Κέρουακ,όρθιος ατενίζει τον τόπο απο ψηλά("Don't touch me, I'm full of snakes").
Ένα παλιό Ford Thunderbird μας προσπερνά,η γυναίκα οδηγός μοιάζει με την Θέλμα ή την Λουίζ,δραπέτης της τελευταίας στιγμής χάνεται μακριά στον ορίζοντα.
Η καρδιά μου ραγίζει,νιώθω τη μοναξιά σε κάθε κύτταρο,όλοι οι άνθρωποι δεν έχουμε πατρίδα,είμαστε μακριά,πάντα μακριά...
Ο ήλιος ταξιδεύει ανέμελα πάνω απ ΄τους σκουριασμένους πύργους των πετρελαιοπηγών,γύπες μας κοιτούν ύποπτα καθώς διασχίζουμε ζωντανοί μια γκρίζα,νεκρή κοιλάδα.
Έξω απ τη Mesquite,σε μια δεξαμενή νερού,διαβάζω τα nom-de-rails,τα παρατσούκλια των Hobos που αφήνουν μηνύματα πάνω σε μια πινακίδα,σ΄ένα βράχο ή σ΄ένα δέντρο έρημο σαν όλα τ΄άλλα,Tommy the Tornado to Mojave,ο περιπλανώμενος Τόμυ που κάποτε κατευθύνθηκε για την Μοχάβε,ποιός ξέρει που να σαι τώρα Τόμυ,ποιός ξέρει σε ποιούς δρόμους τριγυρνάς...
Άγνωστοι ταξιδιώτες,κινδυνευτές χωρίς αιτία,ψυχές γεμάτες πάθος που σαρώνουν τον κόσμο.
Το Salvation Mountain πολύχρωμο μες το ηλιοβασίλεμα,φωτιές ανάβουν στο Slab City,ο άνεμος ξεχύνεται στις ερημιές...
Κάποιος τραγουδά Bob Dylan,blowing in the wind φίλε μου,δίπλα απ τη φωτιά,με ουίσκι και ξερό καπνό απ ΄το Σάν Φραντσίσκο.
Ούφο διασχίζουν τον ουρανό,τσακάλια ακίνητα πάνω στα βράχια,μια σαύρα που βαρέθηκε και τα άφησε όλα πίσω,ένα παλιό πιστόλι θρύλος που διψάει για αίμα,σκιές πίσω απο σκιές...
Είναι όμορφα όταν ταξιδεύεις ελεύθερος στους απέραντους,ανοιχτούς δρόμους...
Είσαι όμορφος όταν είσαι ελεύθερος...