14 Αυγούστου,μια νύχτα ίδια όπως τότε,προσπαθώ να θυμηθώ ή να ξεχάσω..
Μια ανάγκη απερίγραπτη με σπρώχνει να γράψω,να γράψω για έναν ήρωα,για έναν αδελφό,για έναν φίλο που λείπει..
Μα η πένα στα χέρια μου τρέμει,αντιστέκεται,αρνείται να με αφήσει.
´´Σταμάτα!´´ φωνάζει μια φωνή βαθιά μες την ψυχή μου,´´σταμάτα!´´.
´´Λόγια γράφτηκαν πολλά,φτάνει!´´.
Η πένα πέφτει απ τα χέρια μου,ακίνητη πάνω στο χαρτί,αφήνεται στη σιωπή..
Ενός λεπτού σιγή λοιπόν,για εκείνους τους ατρόμητους..
Μετά απο καιρο, αποψε που αισθανομαι.... κάπως, σου κανω την επισκεψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα κεραστω ο,τι προσφερεις και θα φυγω..
Καλο σου βραδυ.
-Το ξάγναντο αγάπησα μα η ζωη..θολό- τοπίο..