΄΄Όλα είναι Μύθος.΄΄

Νυχτερινή σιωπή...
Ο ουρανός γεμάτος κόκκινα άστρα που φλέγονται...
Παλάτια πάνω στα δέντρα...
Εκκεντρικές ιδέες γεννιούνται μες το σκοτάδι,ατίθασες,δραπετεύουν σιγά σιγά ακολουθώντας τις έκκεντρες τροχιές τους προς τα άκρα,στα σύνορα της λογικής,ο νούς χάνει τον έλεγχο,η φαντασία κυριεύει και κυριεύεται...
Σε ένα παλιό,μισογκρεμισμένο σπίτι ένας ζωγράφος ζωγραφίζει ξυπόλητος,στον πάνω όροφο τις νύχτες ακούγονται παράξενες φωνές,μια οπτασία που ταξιδεύει από πίνακα σε πίνακα,σκέψεις ποτισμένες με έκσταση,πνευματική αναρχία...
Μικρά ενθύμια από ένα ταξίδι στις Ινδίες,ένα λουλούδι που με κάποιον απερίγραπτο τρόπο είναι όλα τα λουλούδια μαζί,μια λίμνη ακίνητη μες το δείλι,ένας ουροναξύστης με γκρίζα όψη κι απο πίσω πάντα το ίδιο φόντο,τα ίδια σύννεφα,στην ίδια θέση,δεν αλλάζουν ποτέ...
Η Νέα Υόρκη βυθίζεται,η γυναίκα Nein,immer nein,ένας τρελός ποιητής που είχε βάλει σκοπό να μεταφέρει σε στίχους όλη την επιφάνεια του πλανήτη,μπόρες καλοκαιρινές που βρέχουν μελαγχολία,παντού μελαγχολία,είμαστε θραύσματα μιας κοσμικής έκρηξης που σκόρπισε μελαγχολία στα πέρατα,τιτάνιες συγκρούσεις γαλαξιών,παλλόμενοι μεταβλητοί αστέρες RR Lyrae,η θλίψη μου απλώνεται έως το άπειρο,στο χάραμα μιας νέας εποχής ή στο τέλος των πάντων,ένας άγγελος περπατά σιωπηλός στην άκρη του ορίζοντα,άνθρωποι τραγικοί που ζούνε όλη τους τη ζωή μέσα σ΄ένα μικρό δωμάτιο,ένα παλιό,αγαπημένο βιβλίο που χάθηκε σε μια άλλη διάσταση,η αύρα ενός αξέχαστου καλοκαιριού,τα θαλασσοπούλια ακίνητα πάνω στον γαλάζιο φάρο,μια οπτασία όμορφη σαν ηλιοβασίλεμα,κάπου μακριά,κάποιος ψάχνει τα μάτια της...
Οι σκέψεις μου σκορπίζονται,φεύγουν μακριά,σαν διαβατάρικα πουλιά που πετούν γοργά πάνω απο μια έρημη κοιλάδα...

Θέλω να γράψω κάτι διαφορετικό...
Να περιγράψω το χλωμό πρόσωπο μιας χορεύτριας που λικνίζεται μέσα σ΄ένα σύννεφο καπνού,σε ένα υπόγειο καμπαρέ,στα προάστια του Βερολίνου.
Θέλω να γράψω για την μελαγχολία των ναυτικών,για τα λιμάνια που πάντα φαντάζουν τόσο μακρινά...
Στην Πράγα ψιχαλίζει...και είναι καλοκαίρι...
Θέλω να γράψω για μια πατρίδα...

Στο Μαρόκο,τα παιδιά μαζεύονται τις νύχτες στην παραλία και ξαπλωμένα όλα μαζί,το ένα δίπλα στο άλλο,φτιάχνουν πάνω στην άμμο σχήματα που μοιάζουν με αστέρια...
Κανείς δεν έχει δεί ένα άστρο από πολύ κοντά κι όμως,παρατηρώντας τα από τόσο μεγάλη απόσταση νιώθουμε όλοι ένα αίσθημα νοσταλγίας,τους δίνουμε ονόματα σαν να ήταν φίλοι μας...
Στις αχανείς εκτάσεις των ερήμων της Αυστραλίας οι Αβοριγίνες κάνουν την Μεγάλη Βόλτα,ταξιδεύουν βαθιά,στην κόκκινη καρδιά της ηπείρου,ακολουθώντας την πορεία των αστερισμών στον νυχτερινό ουρανό κι εκεί μέσα στο σκοτάδι,κάτω από τον γαλαξία που φιδογυρίζει αέναα,σιγοψιθυρίζουν:
΄΄Είμαστε όλοι επισκέπτες σ΄αυτό το χρόνο, σ'αυτό το μέρος,απλοί περαστικοί.
Σκοπός μας εδώ είναι να παρατηρήσουμε, να μάθουμε, να αναπτυχθούμε, ν'αγαπήσουμε...και μετά επιστρέφουμε σπίτι. ΄΄

Θέλω να σχεδιάσω το πανόραμα του κόσμου,να περιπλανηθώ μέσα σε αλλόκοτες γεωγραφίες...
Θα ταξιδεύω με τα τρένα στα χωριά του Εκουαδόρ,θα κοιμάμαι σε μικρά πανδοχεία ακούγοντας τη βροχή να κυλάει στο τζάμι και θα διαβάζω βιβλία για τις επαναστάσεις στην Λατινική Αμερική,έξω απ΄το παράθυρο θα με χαιρετούν οι μεγαλοπρεπείς κώνοι των ηφαιστείων,θα μου λείπει πολύ η όμορφη Άννα που έφυγε τόσο βιαστικά απ τη ζωή μου κι εκείνη η νύχτα στο Παρίσι και η μυρωδιά των κόκκινων κεριών,ο χρόνος θα κυλάει αργά και οι αναμνήσεις θα έρχονται και θα φεύγουν σαν κύματα,ξανά και ξανά,μες την απέραντη θάλασσα του νού μου...
Θυμάμαι τώρα,είμαι πάνω στο βουνό,καβάλα στο άλογο μου,στο φεγγαρόφωτο,έχω φύγει μακριά και ψιθυρίζω το τραγούδι:
΄΄Προς το Βορρά θα πάς,καβαλάρης προς το Βορρά,πέρα μακριά...΄΄
Μα έχω μείνει ακόμα μέσα στα βιβλία με τα παραμύθια και τις αθώες ζωγραφιές και στα θαμνάκια του δημοτικού που παίζαμε κρυφτό με φίλους παιδικούς μα και σε εκείνη την πλαγιά όπου πετούσαμε ανέμελα πολύχρωμους χαρταετούς και στα λιβάδια με το ξανθό σιτάρι που αστράφτανε μες τον μεσημεριάτικο ήλιο κι ακόμα ταξιδεύω μες την απέραντη θάλασσα πάνω σε καραβάκι χάρτινο,θαλασσόλυκος μετά από τόσα χρόνια,αγκαλιά με τους ορίζοντες και τις μεγάλες καταιγίδες.
Υπάρχει ένα ακρωτήριο στο Πουέρτο Ρίκο όπου τα κύματα σκάνε με δύναμη πάνω στα κατακόρυφα βράχια και ο θρύλος λέει πως κάποιες νύχτες μπορείς να δείς τα φαντάσματα των πλοίων να παλεύουν με τα άγρια νερά κι ακούς τις καμπάνες τους που χτυπούν δυνατά καλώντας για βοήθεια...
Το ημερολόγιο του Ρόμπινσον Κρούσο είναι γεμάτο με λίστες,σελίδες ολόκληρες με προετοιμασίες και σχέδια για μια μοναχική διαβίωση.
Μια ξύλινη καλύβα από μπαμπού κι ένα μικρό παρατηρητήριο ψηλά στα βράχια,με θέα το ηλιοβασίλεμα,σε ένα έρημο νησί στη μέση του πουθενά...

Θέλω να γράψω για τους κρυφούς κοσμούς,για τα μυστήρια,για τον χρόνο που πέρασε,για τον χρόνο που όλο έρχεται και ξαναέρχεται και κυρίως για αυτή την μοναδική,απερίγραπτη στιγμή που γράφω τώρα η οποία έγινε κιόλας παρελθόν...
Να γράψω τα πάντα για τον κόσμο,να ξαναγράψω όλα τα βιβλία του κόσμου,να διηγηθώ την ιστορία μου αλλά και όλες τις ιστορίες,όλων των ανθρώπων,ακόμα κι αυτές που δεν διηγήθηκε ποτέ κανείς...
Θέλω να επισκεφθώ όλες τις βιβλιοθήκες,να δώ τις εικόνες απο όλες τις εγκυκλοπαίδιες,να γνωρίσω τους βιβλιοθηκάριους που ζούνε όλη τη ζωή τους μέσα στα βιβλία.
Θέλω να γίνω λεξικογράφος,να ανακαλύπτω σπάνιες λέξεις,θα είμαι ένας κυνηγός παράξενων ουσιαστικών,εκκεντρικών ρημάτων κι ακατανόητων επιθέτων.
Θέλω να ζήσω στο σύμπαν μιας τέλειας πρότασης...

΄΄Κανείς δεν είναι κάποιος αλλά ένας μόνον αθάνατος άνθρωπος είναι όλοι οι άνθρωποι...΄΄*


Θέλω κάποιος να καταφέρει να μιλήσει για όλα αυτά όταν εγώ θα έχω φύγει απο εδώ...
Κάποιος να διηγηθεί την ιστορία μου,την ιστορία μας,κάποιος που θα θυμάται τον κόσμο επειδή κάποτε γράψαμε για αυτόν μέσα σε βιβλία,σε σπαραχτικά ημερολόγια,σε φλογερά σημειώματα...
Εύχομαι να το κάνεις εσύ,εσύ που τώρα με διαβάζεις,να κρατήσεις στη μνήμη σου αυτές τις γραμμές και κάπου,κάποτε,να διηγηθείς μια ιστορία,σε ένα παιδί,σε μια αγάπη σου,στον ίδιο σου τον εαυτό πως κάποτε υπήρξαμε κι εμείς κι αγαπήσαμε τον κόσμο,θελήσαμε να αποτυπώσουμε τις στιγμές του,να φυλάξουμε τη μνήμη ζωντανή μες τα βιβλία,το κάναμε και μετά χαθήκαμε μα μείναν αυτές οι ταπεινές γραμμές να διηγούνται τον κόσμο μέσα στα βάθη της αιωνιότητας...



*Χ.Λ.Μπόρχες,Το Άλεφ.