Στάχτες.

Η ζωή μου είναι μια μικρή πλατεία που κάποτε γελούσαν δυνατά μέσα στη νύχτα κάτι ιδρωμένα πιτσιρίκια..
Είναι μια πένα ταπεινή που υπηρέτησε στα χέρια μου σαν ξίφος,πολεμώντας μέχρι τέλους μια αδίστακτη Πραγματικότητα..
Είναι ένα πεζούλι χαμηλό με θέα χίλια άστρα..
Μια φθινοπωρινή μελαγχολία σ'ένα δάσος που μιλούσε..
Είναι τα φώτα στο λιμάνι που αγκαλιάζαν τα καράβια και τα τραγούδια που μιλούσαν για ταξίδια μακρινά..
Είναι τα μαύρα μάτια μιας γυναίκας που νόμισα ότι ποτέ μου δε θα τα ξεχάσω..
Ένα σπιτάκι χαμηλό που γέμισε με αγάπη,σε μια σκληρή μα λατρεμένη ξενιτιά..
Εκείνο το αυγουστιάτικο φεγγάρι που κάτω απ το φώς του είχα πρωτοερωτευτεί ένα χλωμό κορίτσι..
Είναι κάποιο βιβλίο για πρίγκηπες μικρούς που ταξιδεύουνε στο σύμπαν,μια ιστορία για ένα Δον Κιχώτη και μια μικρή μπαλάντα για άδοξους ποιητές..
Είναι η αγωνία και ο πυρετός άδειων καλοκαιριών που πέρασαν σαν χάδια ανεπαίσθητα πάνω στο πρόσωπό μου..
Είναι τα μαύρα σύρματα που στεκότανε ακίνητα τα χελιδόνια ατενίζοντας μαζί μου φλογερά ηλιοβασιλέματα..
Μια φωτεινή πλαγιά γεμάτη αμπέλια που έμοιαζε με την αιωνιότητα..
Η θάλασσα..η απέραντη,άγρια θάλασσα,με όλες τις καταιγίδες και τ'αμέτρητα ναυάγια,με τους ανέμους και τη θλίψη τους που την καρδιά μου μέθυσαν για πάντα..
Είναι το μισοσκόταδο και η ανάλαφρη σκιά μου..
Τα δειλινά και οι χαραυγές που μου χαρίσαν δάκρυα..
Είναι οι ζωές που ονειρεύτηκα και το μοιραίο πεπρωμένο..
Το τέλος που δεν άργησε να ρθεί και η τυφλή Ελπίδα..