Ένα ποίημα.

Θέλησα να γράψω ένα ποίημα για το ηλιοβασίλεμα στην Αίγυπτο και τις πανάρχαιες σκιές των πυραμίδων,για τ'ακρωτήρια της Ιρλανδίας,για τον μαγικό ήχο απ τις καμπάνες της Λωζάνης,για τους φτωχούς αγρότες του Μεξικού,για τα τρελά όνειρα των Γάλλων ποιητών,για τον χορό των Ινδιάνων γύρω απ τη φωτιά,για το ξημέρωμα στην Κούβα,κάτω από τους φοίνικες με θέα τον Ατλαντικό,για τις παράξενες συνήθειες των Εσκιμώων,για τους λυπητερούς ψαλμούς των μουσουλμάνων λίγο πρίν να δύσει ο ήλιος..

Ένα ποίημα για τον ήχο της βροχής και τα τραγούδια που φέρνει απο μακριά ο άνεμος,για τις πανέμορφες ραβδώσεις της τίγρης και τα εξαίσια φτερά των παγονιών,για το απόκοσμο κελάηδισμα των αηδονιών μέσα στις φυλλωσιές,για τα ταξίδια των πουλιών στις χώρες του Βορά,για μια μικρή,κόκκινη πεταλούδα που χαίρεται το δειλινό,πετώντας μες τα άνθη..

Ένα ποίημα για Δον Κιχώτες και γενναίους εξερευνητές,για το Λιοντάρι του Μπρετόν και τις εμπνεύσεις του Μάρκου Αυρήλιου,για τον Τζάκ Λόντον που χάθηκε άδικα,΄΄θα γυρίσω πίσω ζωντανός΄΄,έγραφε με δάκρυα έως την τελευταία στιγμή,για τους αστροναύτες που πεθαίνουν και παίρνουν μαζί τους χίλια μυστικά,για το παράξενο πρόσωπο που αντίκρυζε ο Ηράκλειτος πάνω στο φεγγάρι..

Ένα ποίημα για καθρέφτες σκοτεινούς και περίτεχνα καλειδοσκόπια,για κρύσταλλα μυστήρια και μαγικές σφραγίδες,για το ατίθασο μάρμαρο ενός αγάλματος που στέκει στο ημίφως ενός παλιού μουσείου,για ασπίδες και δόρατα ηρώων που ακόμα προσμένουν μάχες,για ετοιμόρροπα σπίτια που στοιχειώνουν το βλέμμα του διαβάτη,για γράμματα σκονισμένα που κανείς δεν τ'άνοιξε ποτέ,για ενθύμια εποχών αλλοτινών που σκουριάζουν στα υπόγεια,για τα γκράφιτι των γκέτο που είναι κωδικά μηνύματα συμμοριών,για ένα άδειο όπλο που καπνίζει στα χέρια ενός αυτόχειρα,μεσάνυχτα,σε κάποια ερημιά..

Ένα ποίημα για τους ναυτικούς και τις πολλές γυναίκες τους,για τους ξενιτεμένους και τους ερημίτες που ονειρεύονται μια αλλιώτικη ζωή,για πειρατές και σταυροφόρους,για τον Αρθούρο κι όλους τους ιππότες που ακόμα αναζητούν το Άγιο Δισκοπότηρο,για τους Αόρατους που ζουν ψηλά στον Άθωνα κι ακούνε τις αέναες τροχιές των πλανητών,για τον καημό του Σαίξπηρ και την μελαγχολία του Μπόρχες,για τον καλόκαρδο Έρμαν Έσσε που ένιωθε σαν Λύκος σε μια απέραντη στέπα,για την μεγαλοσύνη και την ευγένεια των βάρδων που ύμνησαν την ομορφιά..

Ένα ποίημα για τους αστερισμούς και τη γοητεία της Σελήνης,για διαστημόπλοια πιο γρήγορα απ τους κομήτες,για εξωγήινα ηλιοβασιλέματα στην άλλη άκρη του σύμπαντος,για κοσμικούς ζωγράφους που χρωματίζουν νεφελώματα και γαλαξίες,για τα ειρηνικά μηνύματα που έστειλαν οι άνθρωποι στο άπειρο,για την Ελπίδα που κινεί τα πάντα,από πάντα..

Ένα ποίημα για τα φτωχά παιδιά της Αφρικής,για τις επαναστάσεις των λαών αλλά και για τα εγκλήματα της ανθρωπότητας,για τους πολέμους και τα ποτάμια αίματος που πότισαν τη γή,για την μοναξιά της φυλακής και την πίκρα της σκλαβιάς,για όσους ξεψύχησαν υπερασπίζοντας τον άνθρωπο..

Ένα ποίημα για φλογερούς εραστές και δόλιες αγάπες,για έρωτες καλοκαιρινούς που ξεχάστηκαν,για τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα που κέρδισαν την αιωνιότητα,για τα ρομαντικά φιλιά και τους αναστεναγμούς,για τις καρδιές που χτυπούν δυνατά,για τα μάτια που ονειρεύονται ανοιχτά,για ένα χάδι τρυφερό μες το σκοτάδι που νικάει κάθε πόνο..

Ένα ποίημα για τον Θεό και τους αγγέλους,για τον Παράδεισο και την αιώνια ζωή..

Ένα ποίημα για τον Διάβολο και τους δικούς του αγγέλους,για την Κόλαση και τις χίλιες αμαρτίες..

Ένα ποίημα για κάθε ποίημα..