Πρόσωπα σε σκοτεινό καθρέφτη.


Γύρισαν ξανά μέσα στη νύχτα,οι ιστορίες του θάρρους και του καημού..
Το ξίφος που έγινε λουλούδι και μια μορφή που έμοιαζε με το Χριστό,στο βρεγμένο παράθυρο ενός τρένου πριν απο χρόνια πολλά..
Ο Φύλακας των Βιβλίων ξέρει τους λαβύρινθους των ιδεών,το φοβερό αμάρτημα του ανθρώπου να συλλογάται και να φαντάζεται,αλλάζοντας τον Κόσμο.
Μέσα στη ζάλη της νύχτας ονειρεύομαι τον θάνατο σαν μια τεράστια κενή βιβλιοθήκη..

Ο Αλντεμπαράν φωτίζει ευλαβικά τη θλίψη μου..
Εγώ,που νίκησα μέσα σε χίλιες μάχες,το πρόσωπο που με το αίμα έβαψε τις λόγχες της φωτιάς,σε μάχες πορφυρές κάτω απο ουρανούς προδότες,εγώ,που σαν ατρόμητο πουλί διέσχισα ορίζοντες και μακρινές χώρες αγγέλων,ξέμεινα πια στην μοναξιά,παραδόθηκα,μονάχα η αγωνία της ύστατης στιγμής παραμονεύει στον καθρέφτη,χωρίς λάμψεις κι αυτή..

Ονειρεύτηκα τα παλάτια της Ρώμης και το Κολοσσαίο,το μαύρο αίμα και τα μυστήρια βλέμματα των μονομάχων,τη Σφίγγα της Αιγύπτου και τον μαγευτικό Νείλο,τα αιώνια καραβάνια και μια απρόσμενη αμμοθύελλα..
Τους πανύψηλους πύργους στη Σκωτία και τη σιωπή μιας ερημικής γαλλικής πεδιάδας,τα ισπανικά ερωτικά τραγούδια και μια βαρκάδα νυχτερινή στη Βενετία,το ξημέρωμα στην έρημο και την σπείρα του Γαλαξία να χαράζει βαθιά το στερέωμα..

Ίσως να μην υπήρξαν ποτέ όλα αυτά,να ζούν μόνο μες το μυαλό μου..
Κάποιος θεός μπορεί να με ονειρεύεται,εμένα και την μελαγχολία μου,τα μικρά γιασεμιά που λατρεύω,τα σκονισμένα βιβλία και τις παράξενες εμπνεύσεις,τους στίχους που γράφω γεμάτος πόνο αυτή τη νύχτα που είμαι μόνος κι ονειρεύομαι τον εαυτό μου να ονειρεύεται πως κάπου Αλλού υπάρχει..

Σφυρίζουν τα τρένα μακριά,η ομίχλη απλώνεται στα στενά και οι σκιές σαν πάντα παραμονεύουν σιωπηλές.
Κάποτε πρέπει να υπήρξε μια στιγμή που μες απ το σκοτάδι,ο πεινασμένος θάνατος έδειξε τα σαγόνια του με λύσσα μα εκείνος ο άνθρωπος δε τρόμαξε ποτέ.
Η μυστική φλόγα των γενναίων ψυχών που συντρίβει τον τρόμο και σκορπά ελπίδα παντού,ζωντανεύει ξανά πάνω στο χλωμό πρόσωπό μου που χαμογελά ανυποψίαστο μέσα στον σκοτεινό καθρέφτη..

Μετά απο καιρό,αγκαλιάζω επιτέλους την μοίρα..

5 σχόλια:

  1. Μη φοβηθείς τους καθρέφτες. Παραμορφώνουν μα στο τέλος δείχνουν γυμνή όλη την αλήθεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. I dream of you...
    Θεϊκό κομμάτι....

    Ίσως στ'αλήθεια κάποιος Θεός να σε ονειρεύεται και να απλώνει την κυριαρχία τού κειμένου σου πίσω από τη συνείδηση του αναγνώστη...

    Ανυναίσθητα το χέρι μου σβήνει τις λέξεις σου..
    σε κάθε στίγμα αφήνει μία νότα τρεμαμενου χορού...
    Ο χρόνος μισός πίσω από το ατελέσβορο
    κι εγώ να αγναντεύω τις σπείρες που διασχίζει το φεγγάρι σου
    μέσα στη χλωμή μελαγχολία του...

    Πιο πολύ όμως με γοητεύει ο ήλιος που καθώς σε ξεγελά σου χαρίζει παιχνιδίσματα στο σκούρο ουρανό της αναμονής....

    Λίγο ακόμη....
    φτάνουμε....
    κι αν όχι εμείς...
    αυτοί που μας διάβασαν...
    Εμείς κάναμε την αρχή!...

    τα φιλιά μου.... νοτες στο τραγούδι σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. τι είναι λοιπόν η μοναξιά;

    (ένας μοναχικός)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ενδιαφέροντες στίχοι... πραγματικά
    κάποτε είχα γράψει κι εγώ στίχους, νομίζοντας ότι είχα αγκαλιάσει τη μοίρα...

    από τότε κατάλαβα ότι οι πύλες του ονειρόκοσμου τη νύχτα δεν παραβιάζονται ποτέ, γιατί είναι πάντα ανοιχτές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή