Κατά τον δαίμονα εαυτού.

Μαύρο αίμα καταπίνω,ποτάμια αίμα,αίμα παντού..
Ο θεόρατος πόνος τέντωσε την ψυχή μου στο άπειρο,χιλιάδες άστρα σκόρπισαν μέσα μου,αστραποβόλησα και κατέρρευσα ηδονικά μαζί τους..
Ένα σύμπαν πανάρχαιας θλίψης,αιώνια το αντιμάχομαι,ευλαβικά το υμνώ,με πανσέληνους στίχους και δάκρυα καυτά που γέννησαν ήλιους αστείρευτης μελαγχολίας..
Ζώ μέσα σε μαύρο χρώμα,σε κύκλο εποχών αέναο μα προκαθορισμένο,απο μοίρα παρανοική,υποταγμένη στον Πόνο,τον ατόφιο,αγιάτρευτο πόνο..
Μή με λυπάσαι Κύριε..στον αέρα υπάρχω,μικρούλα στιγμή που ερωτεύεται την εύθραστη ομορφιά της..
Γενναίος κινδυνευτής,μα πικραμένος..ξέκοψα ολότελα απ'το φώς,στοιχειώθηκα..
Στο σκοτάδι ζώ..αναπνέοντας νύχτα..
Βαρέθηκα Κύριε..
Βαρέθηκα το μακελειό σου..τις φτηνές γιορτές,τα πάντα κλειστά παράθυρα..
Βαρέθηκα Κύριε..τις άδειες Κυριακές,τα βρώμικα τσιγάρα,τ'απελπισμένα μεθύσια..
Τον στολισμένο σου βούρκο που με καταπίνει νύχτα μέρα,νύχτα μέρα,με καταπίνει αδιάκοπα..
Βροχή θέλω..κι ανοιχτούς ορίζοντες Κύριε..
Έστω,μια φωτογραφία,με ανάμνηση καλοκαιριού γεμάτη ανέμελα τραγούδια..
Δε φοβάμαι..δε πρέπει να φοβάμαι...
Κι όμως..φοβάμαι πολύ..
Κάθε μέρα βρώμικο ψωμί και σκοτάδι,σκοτάδι Κύριε,σκοτάδι γαμώτο!!
Χτύπα!
Χτύπα ξανά!
Πιο βαθιά,πιό δυνατά!
Ύπουλα φάρμακα και ληγμένες σωτηρίες,προφήτες παιδεραστές,η ζωή μας είναι σέξ πληρωμένο,ωμό και φτηνό,μέσα στις εκκλησίες,στους ναούς σου Κύριε,παραδομένοι οι εκλεκτοί σου σκλάβοι,γεύονται αδιάκοπα την γνήσια αμαρτία,τη σαπίλα και τον βρώμικο ιδρώτα,το αίμα απο τις πόρνες παρθένες,τη σάρκα χλωμών αγοριών..
Μακελειό...μακελειό...ρουφιάνοι σουγιάδες,ρουφιάνοι!!
Θα γεννηθώ Αλλού,όμορφος,δυνατός,ελεύθερος!

Θα τελειώσεις Κύριε...κάποτε θα τελειώσεις κι εσύ...με όλα τα σύμπαντα και τα πλαστά φεγγάρια σου,μαζί με τους αγίους και τους δαίμονές σου..

Θα τελειώσεις Κύριε...μα εγώ θα λείπω...