Στον ίσκιο της θλίψης.

Να φυσάει το αγέρι...να φυσά...

Καλοκαίρια ανέμελα και νύχτες ιδρωμένες..
Μικροί ονειρευτές κάποτε,σηκώσαμε τα μάτια πάνω απ τη θλίψη αυτού του κόσμου,στείλαμε τις καρδιές μας μακριά στον ουρανό,γεωμετρώντας όνειρα και αγωνίες μέσα σε σάκες παιδικές κι αστραφτερά λευκώματα...
Αλλοπαρμένοι εξερευνητές σε σοκάκια σκοτεινά,πολιορκήσαμε τους μυθικούς μας φόβους καβάλα σε μικρά ποδήλατα,με μπίλιες μαγικές κι αόρατα σπαθιά.
Πάνω από κερασιές κρυσφήγετα,διασχίσαμε το 'Απειρο με χάρτινες σαίτες,χαθήκαμε άφοβα σε άγνωστες τροχιές,πέρα απο ορίζοντες φωτιά και ραγισμένους ουρανούς με ετοιμοθάνατα άστρα..

Σχέδια και προκλήσεις,πόθοι ταπεινοί κι ευγενικά οράματα..
Μόνοι τώρα,σ΄έναν κόσμο σκληρό και κρύο,ατενίζουμε θλιμμένα τον ίδιο ουρανό,με ψυχές συντρίμια κι ελπίδες φτερωτές που ποτέ δικές μας δεν ήταν..
Παραδομένοι στον πόνο μιας μάταιης ζωής,γλυκοφιλάμε τις πληγές μας,σε χρόνους άδειους που μας κλέβουν.
Ενοχές και πικρά απωθημένα,θλίψη που όλο θεριεύει,τις νύχτες κλαίμε σαν τα μωρά,σαν πεινασμένα μωρά...για τη χαρά που όλο μακριά μας φεύγει..
Πρόσωπα θολά που στριγγλίζουν μέσα σε σκονισμένα κάδρα,αναμνήσεις χαμένες στη δίνη των καιρών.
Κι εμείς;Ποιοί είμασταν εμείς στ΄αλήθεια;
Πλέκαμε την ιστορία μας μέρα και νύχτα,σε δωμάτια μελαγχολικά με φοβισμένους καθρέπτες που πάντα μας ξεγελούσαν,σε τρύπιες αγκαλιές και πληρωμένα φιλιά,σε φθηνές γιορτές και άσκοπα ξενύχτια,πύργοι οι επιθυμίες μας,βαγόνια αμέτρητα οι φιλοδοξίες,αποτυχία τραγική,κύκλος ξανά και ξανά...

Δε πειράζει φίλε μου...
Το Παραμύθι του Κόσμου συνεχίζεται κι εμείς θα συνεχίσουμε να γελάμε κι ας το ξέρουμε πια,θα συνεχίσουμε να λέμε ιστορίες παράξενες για ανθρώπους παράξενους,για τους εαυτούς μας και τα χιλιάδες πρόσωπα που υποδυθήκαμε,για τους χαμένους φίλους και τις περαστικές αγάπες,για τις μαγικές περιπέτειες που σχεδιάσαμε όταν είμασταν μικροί εκείνες τις ατέλειωτες συγκινητικές νύχτες...

Ακόμα νύχτα είναι κι ακόμα ονειρευόμαστε σαν τότε....μα δε πειράζει φίλε μου...

Να φυσάει το αγέρι...να φυσά...