Κάτι λόγια παράξενα.

Μεταμεσονύχτια ρέμβη,πανσέληνος μεθυσμένη..

Άνεμοι οργισμένοι δέρνουν αλύπητα το πληγωμένο μου δέρμα,σίφουνες και κυκλώνες εποχών αλλοτινών,από τα βάθη της αρχαίας Αιγύπτου,της Βαβυλώνας και της Ασσυρίας,φέρνουν κραυγές σπαραχτικές κι αργόσυρτα λυπητερά τραγούδια,ήχους από τρομαχτικά τύμπανα και υστερικές φλογέρες που παίζουν μόνες τους τις πιο παράφωνες μελωδίες..

Ανεντόπιστοι γαλαξίες φιδογυρίζουν μυστικά στην άκρη του ορίζοντα..
Mυνήματα από άστρα μακρινά με συγκινούν ανυπόφορα,όνειρα εξωγήινων σταυροφόρων με άσβηστο πόθο συμπαντικής περιπλάνησης,δραπέτες,έξω απ το δίχτυ του Φύλακα Χρόνου,ασύλληπτοι,ανάλαφροι,με τόλμη απερίγραπτη χάνονται εκτινασσόμενοι στα πέρατα της Οικουμένης..

Μέσα μου φωτιά..φωτιά αδιάκοπη..

Δρόμοι που καταλήγουν παντού,αχανή σταυροδρόμια κι αμέτρητα πρόσωπα,στιγμές αιώνιες και μια ζωή καλειδοσκόπιο ανεξιχνίαστων μυστηρίων.

Η φαντασία μου αχαλίνωτη ζωντανεύει περιπέτειες νεκρών ανθρώπων..
Ο Ηράκλειτος κι ο Λόρδος Μπάιρον,η Σαπφώ κι ο βάρδος Ο΄Καρολάν,ο Ρεμπώ και ο Ιούλιος Βέρν παππούλης πιά με άσπρα μαλλιά,όλοι τους ξενυχτούν μαζί μου μια νύχτα όχι και τόσο διαφορετική από εκείνη που η Ρώμη καιγόταν,κάτω απ τον ίδιο ουρανό που αντικρίζαν και του Κολόμβου οι γαλέρες μ΄ ένα φεγγάρι τόσο παράξενα φωτεινό σαν αυτό που ζωγράφισε τρεμάμενος ο Ελ Λώρενς πρίν από χρόνια πολλά στη μέση της ερήμου..
Συντροφιά με υπέροχα φαντάσματα,μια νύχτα απέραντη που δε θα τελειώσει ποτέ,ονειρεύομαι ταξίδια μακρινά..

Φεύγουμε λοιπόν,όλη η τρελή παρέα μας,με πολύχρωμα αερόστατα,μακριά απο εδώ,φεύγουμε για πάντα..
Γενναίοι και διαφωτισμένοι,με καρδιές φωτιές,φεύγουμε πέρα απο καθετί που μας πόνεσε,τα μάτια μας δε κοιτάζουν πίσω,τα μαλλιά ανεμίζουν ελεύθερα..
Φεύγουμε..και σας χαιρετάμε..θα σας στέλνουμε γράμματα με κομήτες κι αστέρια εκθαμβωτικά για δώρα..
Ποιοί είμασταν εμείς;ποιός μας αντικατόπτρισε στ΄αλήθεια;