Θάλεια.

Αγάπη μου...
σου γράφω αυτούς τους ταπεινούς στίχους,μόνος μές την σιγαλιά της νύχτας,παγωμένος,με την καρδιά να αιμορραγεί...
Το κορμί μου τρεμάμενο ποθεί την ζεστή αγκαλιά σου...τα στεγνά χείλη μου διψούν για το φιλί σου..
Ένα φιλί που κόβει σαν μαχαίρι...που ανάβει φλόγες στην ψυχή μου...με νικά...
Μου λείπης κορίτσι μου...μου λείπης τόσο πολύ...

Μακριά απ τα μάτια μου,τόσο μακριά απο οπουδήποτε,το φωτοστέφανο της Σελήνης και κάτι σύννεφα περαστικοί αλήτες...
Εκεί μακριά θα πετάξω..με τα φτερά της αγάπης σου,να ζωγραφίσω τις καρδιές μας ενωμένες στο στερέωμα...
Πάνω σε φανταχτερούς κομήτες θα γράψω στίχους καταπληκτικούς,να φτάσει η αγάπη μου στα πέρατα της Οικουμένης...να μάθει η νύχτα τον πόθο μου για σένα...
Τα αστέρια θα σε τραγουδούν...
Η πλάση θα ζηλέψει...
Εσύ γυναίκα των αγγέλων...εσύ...μόνο εσύ...
Άσε τους άλλους σε γιορτές φθηνές,να φιλούνε μεθυσμένοι τα κορίτσια τους ,εγώ ευλαβικά θα σε αγαπώ,σιωπηλός,έτσι όπως δε σ΄αγάπησε ποτέ κανείς...

Είμαι αιώνια φυλακισμένος...παραδομένος..στα μεγάλα μάτια σου που αστράφτουν σαν παλάτια...στα πλούσια μαλλιά που με χαιδεύουν σαν μετάξι...στ΄αγαλματένια στήθη της χαράς μου..

Μή με ξεχάσεις...αν θα με ξεχάσεις...
Όχι...όχι...δέ θα με ξεχάσεις...
Αγάπη μου...
Θα μείνω μέχρι το πρωί και θα σου γράφω..στην πρώτη ηλιαχτίδα θα σε ονειρευτώ...