Ονειροπαγίδα.

΄΄I'm the Midnight Man, ...The Midnight Man. ...Midnight Man's on time, ...All the words in rhyme, ...Midnight Man, you're pretty ...Midnight Man, you're fine ...Midnight Man, be careful, ...Midnight Man... ...Midnight man, you're mine ΄΄.

Χρόνια πίσω,σε μια βεράντα με θέα τα ημιφωτισμένα προάστια του Λονδίνου,μια σκιά ατενίζει τη νύχτα...
Ρωμαικά κάστρα και λόφοι με εφιαλτικές βελανιδιές φλέγονται στον ορίζοντα...
Πάνω στο ξύλινο τραπέζι δυο σχισμένες σελίδες αφήνουν αγκαλιά την τελευταία πνοή τους...
Δεν είμαστε μόνοι μέσα στο σκοτάδι..είναι και άλλοι μαζί μας...
Μια πόλη χρυσή κατεβαίνει απο τον ουρανό,άγγελοι ψέλνουν φτερουγίζοντας τριγύρω και λίγο πιο πέρα ένας φτωχός ζωγράφος ρίχνει τους πίνακές του στη φωτιά..
Ο Νίτσε τρελάθηκε και μιλούσε με το θεό,ο Γουίλιαμ Μπάροουζ πυροβολεί τη γυναίκα του στο κεφάλι κι έξω απ το παράθυρο εκείνο το Κοράκι του Άλαν Πόε του κράζει ΄΄Never more!Never more!΄΄
Μεταμφιεσμένοι αρλεκίνοι ταξιδεύουν με τα τραίνα σε όλη την Ευρώπη,στις βαλίτσες τους κρύβουν κρυστάλλινες σφαίρες που παραμιλούν,έχουν μικρά μενταγιόν δράκου και προσεύχονται σε αλλόκοτες θεότητες...
Ο Γέιτς δε πέθανε ποτέ,τον κλέψαν τα ξωτικά,the small green people,χάθηκε για πάντα στην αλλόκοσμη Ιρλανδία και χορεύει φορώντας στεφάνια στα μαλλιά κάτω απ τον ήλιο του Μεσονυχτίου...
Μια βροχερή Κυριακή που θεοί μεθυσμένοι τριγυρνούν στη γή,ένας εραστής αυτοκτονεί με λυγμούς κι η αγάπη του πολύ μακριά,ιδρώνει σε ξένα σεντόνια..
Ποιητές εκστασιασμένοι ονειρεύονται γυναίκες με πλούσια στήθη και χλωμό δέρμα,πίνουν μαύρο λικέρ και κοιμούνται στο πάτωμα..

Ο Ρεμπώ πεθαίνει απο καρκίνο,φτωχός και μόνος στη Μασσαλία,χρόνια πρίν έγραφε κάτω απ τον μεσημεριάτικο ήλιο:
΄΄Μου άρεσαν οι γελοίες ζωγραφιές, τα παιδικά βιβλιαράκια, οι παλιές όπερες, τα σαχλά ρεφρέν, οι απλοϊκοί σκοποί.
Επινόησα το χρώμα των φωνηέντων,αγάπησα την ερημιά, τα φρυγμένα περιβόλια, τα παλιοκαιρίσια μαγαζιά, τα αναψυκτικά που είχαν ζεσταθεί.
Αν κάτι μ’ αρέσει ακόμα,
Είναι οι πέτρες και το χώμα.
Την ξαναβρήκα!
Ποια; Την αιωνιότητα.
Είναι η θάλασσα που σμίγει
με τον ήλιο....΄΄

Bon voyage Αrthur!!

Στο υπόγειο Καμπαρέ Βολταίρ η νύχτα τραγουδάει μεθυσμένη..
Μια μελωδία πιάνου του Έρικ Σατί ερωτεύεται το παλιό γραμμόφωνο και κάτι παράξενα φώτα με βιολετί αποχρώσεις χαιδεύουν τη γυμνή χορεύτρια καθώς λικνίζεται ηδονικά υπό το μαγνητισμένο βλέμμα ενός καθρέφτη ερεθισμένου..
Ένας σπαραχτικός ήχος βιολιού και η τρεμάμενη ανάσα των κεριών να χορεύει με τις σκιές,μάτια τιτάνια στην άκρη του φεγγαριού ανοιγοκλείνουνε αργά,ζητιάνοι που κυνηγούν ιπτάμενες φωτεινές σφαίρες μέσα στην πόλη,ο εξόριστος άγγελος που αυτοκτόνησε κι ένας σκύλος που θάφτηκε την αυγή,κολασμένες μάγισσες λιώνουν αγκαλιά με πλαστικούς εωσφόρους,το αίμα τους τρέχει μέχρι το Α του Κενταύρου,το Λιοντάρι γράφει με τη Φωτιά όταν όλοι κοιμούνται κι ενας ήλιος κόκκινος ανατέλει στην πρωινή αύρα που ξημερώνει χίλια έτη φωτός πιο πέρα...

Κάποιος στέλνει σήματα στο διάστημα,με άγνωστα κωδικά νοήματα,οι Σεληνίτες κρυφακούν και γνωρίζουν τα πάντα,το πρωί θα απαντήσουν απο μακριά με απελπισμένες κραυγές οι κάτοικοι ενός μικρού πλανήτη που καταστρέφεται,κανείς δε θα μάθει ποτέ την ιστορία τους...
Ψηλά,στα Παρατηρητήρια των Κόσμων οι Φύλακες ψιθυρίζουν τα αρχαία τραγούδια κι ο Ουρανός γυρνά..κι όλο γυρνά..
Μέσα εκεί ταξιδεύουμε..μέσα εκεί ξεψυχούμε..στις αέναες τροχιές των γαλαξιών,με αναφιλητά και πικρά χτυποκάρδια..
Τοπία εξοχικά μας συγκινούν ανυπόφορα,πανσέληνες παραισθήσεις και νύχτες ιδρωμένες με άρωμα κρασιού και φθηνής κολόνιας..
Λόγια σπαραχτικά μέσα σε τρύπιες αγκαλιές που μάταια προσπαθούνε να χωρέσουν τα περήφανα όνειρά μας..
Αγάπες πληγές που χαράξαν βαθιά την καρδιά,στιγμές ζαλισμένες και μάτια προδότες..
Κανείς...κανείς δε μας γνώρισε ποτέ στ΄αλήθεια..
Τυφώνες οι αναμνήσεις,σαρώνουν βίαια τις δόλιες ψυχές μας.
Ένα όνειρο...μέσα σ΄ένα σπίτι.....μέσα σ΄ένα όνειρο.....πόθοι κι επιθυμίες ματωμένες...
Παραδομένοι στον πόνο μιας εύθραστης ζωής,μάταια γλυκοφιλάμε τις πληγές μας,μέσα σε χρόνους άδειους που μας κλέβουν....

Θυμάσαι;
Τα αξέχαστα καλοκαίρια στην αλάνα,ιδρωμένοι απ το παιχνίδι,φωνάζαμε δυνατά μες τη νύχτα τα τρελά όνειρά μας ΄΄Ναί!θα γίνουμε μεγάλοι και θα γνωρίσουμε τον κόσμο,θα κάνουμε βόλτες στο Παρίσι παρέα με όμορφα κορίτσια..
Ναί!θα φύγουμε μακριά,θα πάμε στη Σελήνη..΄΄
Γελούσαμε ανέμελα κι ατενίζαμε τ΄άστρα..μικροί κι ονειροπόλοι..

Στο μαύρο του διαστήματος,τα μυστήρια ταξιδεύουν,η θλίψη της ζωής που ολοένα μας στοιχειώνει,άνθρωποι που ονειρεύτηκαν τις Άλλες Χώρες,μέσα στο έναστρο ημίφως οι καρδιές μας φτερωτές δραπετεύουν..
Οι δρόμοι είναι δικοί μας..απέραντοι ορίζοντες και στιγμές μαγικές...
Μια μικρή ριπή του ανέμου και το ταξίδι αρχίζει..

Τίποτα δε τελείωσε,όλα υπάρχουν!!!
Άυριο θα γκρεμίσουμε το τείχος του Βερολίνου,θα ξεχυθούμε στις πλατείες πετώντας λουλούδια,θα ναι μαζί μας κι ο Λάβκραφτ,ο Μπόρχες κι ο Βιλλιέ ντε Λιλ Αντάμ,ο Γουίλιαμ Μπέκφορντ μαζί με την Διαβόητη Πουπέ,ο παππούλης Φόρτ,ο Τρελός Καπελάς και η Μαρλέν θα είναι τόσο όμορφη με αυτό το άσπρο φόρεμα και τις κορδέλες στα μαλλιά.
Θα φύγουμε με τα καραβάνια των τσιγγάνων μακριά,γυρνώντας όλα τα Βαλκάνια,θα κλαίμε με χαμόγελα και θα μεθάμε με ιστορίες,τις νύχτες θα χορεύουμε γύρω απ τη φωτιά,με κόκκινα μαντήλια και μαγικά βιολιά...

Θέλω μια νύχτα να μετρήσω όλα τα αστέρια του ουρανού,να πιώ λίγη απ τη φωτιά τους,να μιλήσω με τα πουλιά,να ονειρευτώ τον εαυτό μου ανέμελο κι ευτυχισμένο μέσα σ΄έναν κόσμο όμορφο και φωτεινό,να απαγγείλουμε μαζί,εγώ,εσύ και οι φίλοι μας στίχους μοναδικούς κάτω απ την πανσέληνο,να ναι όλα απλά κι η νύχτα αυτή ποτέ να μην τελειώσει..

Υπάρχουν και άλλες χώρες πέρα απ τον ορίζοντα,πέρα απο χρόνους μακρινούς,έξω απο κάθε φαντασία!!
Αν στον κόσμο αυτό μπορούμε και ονειρευόμαστε έναν άλλο εαυτό,τότε σίγουρα κάπου πολύ μακριά εκεί έξω ζούμε μια υπέροχη ζωή...!