ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΑΝΕΜΩΔΙΑ.

Ειμαι ενας ανθρωπος μονος του,πισω απο ενα παραθυρο ξεφτισμενο,ενας ανθρωπος που ονειρευεται....με ματια ανοιχτα....
Φτερωτοι οι ποθοι μου,σαν τα νυχτοπουλια,φευγουν και χανονται ψηλα στο Γαλαξια,στο μακρυ μονοπατι της νυχτας...
Η θλιψη απλωνεται γυρω μου σαν αραχνούφαντο,μαυρο πεπλο.....κυματιζοντας αιθερια μες τις σκιες.....
Η μοναξια,σαν προστυχη ερωμενη με κυκλωνει υποπτα κι απροκαλυπτα.....κι εγω αναστεναζω σιγανα μες στο σκοταδι,παραδομενος στην πλανη και τη μεθυστικη της γοητεια....

Θα σου πω ενα μυστικο...
Μικρουλης εγω,ανεβαινα ψηλα στη στεγη,κατι νυχτες θεοσκότεινες που φαινεται το Συμπαν...Τα αστερια σχηματιζαν αψιδα πανω απ τα γραναζια της νυχτας κι εγω φανταζομουν πολυχρωμους πλανητες,τυλιγμενους με σαρπατινες κι ουρανιες αρπες να δονουνται στο φυσημα του αερα....
Τεντωνα τα παιδικα χερακια μου να αδραξω αυτα τα πανεμορφα στολιδια που αστραφτανε πανω απ το κεφαλι μου,ανιδεος για το χασμα των κοσμων,με την ελπιδα πως θα καταφερω να αρπαξω εστω ενα και να το φυλαξω βαθια μεσα στην τσεπη ....
Μικρουλης εγω,με μια καρδια σοφιτα,κρυσφηγετο ανειπωτων ονειρων,τρεμαμενος αντικατοπτριζα το συμπαν....
Κι αν καπου υπαρχουν ολα αυτα που ονειρευομαστε,ισως καποιος απο εμας καταφερε και τα ειδε,τα εζησε σε εκεινο τον τοπο,στον Ονειροκοσμο κι ισως δε ξαναγυρισε ποτε....

´´All that we see or seem is but a dream within a dream´´ ψελλιζει το φαντασμα του Άλαν Πόε....

Τραγουδουν οι νεκροι τα βραδια στα νεκροταφεια κι οι εφιαλτες μας κλαινε μες τα σεντονια,σαν χιλιαδες πεινασμενα μωρα.Κι ο Θερβαντες εκλαιγε στο Αλγερι οταν τον φυλάκισαν οι πειρατες κι ο Λώρενς της Αραβίας στη μαχη του Ουάλτ οταν εχανε τους συντροφους του κι ο Μπωντλαιρ σε ενα φτηνο πανδοχειο φανερωνοντας τον ερωτα του στη Μανταμ Σαμπατιέρ....
Πριν πολλα χρονια ο Ομάρ Καγιάμ εγραφε στη μεση της ερημου,κοιτωντας ενα φεγγαρι παραξενα στραβοφτιαγμενο οπως το κοφτερο μαχαιρι του αλησμόνητου Σεβάχ:
´´Μια κουπα κρασι χρειαζομαι κι ενα βιβλιο με ποιηματα,μιση φετα ψωμι για να δαγκωσει το πικραμενο μου στομα και τοτε εσυ κι εγω,καθισμενοι σε καποιον βραχο της ερημου θα χουμε περισσοτερο πλουτο απ ολα τα βασιλεια των Σουλτανων...´´

Καποιος κλαιει στο λιμανι της Πρεβεζας κι οπλιζει το πιστολι,τα αηδονια τραγουδουν τις νυχτες οταν ολοι κοιμουνται κι ο Ταλιέσιν τραγουδησε τη γνωση του στα δεντρα και στις πετρες,τα Ανθη του Κακου κι η Θεια Κωμωδια του Δαντη,μια ασπρομαυρη φωτογραφια του Όσκαρ Ουάιλντ χασμουριεται ελαφρια διπλα απ το παμπαλαιο πιανο,παραξενοι αστερισμοι μεσα στην πολη κι ενα χειροποιητο μενταγιον με οψη δρακου κρεμασμενο πανω απ το αναμενο τζακι,ενας τρομοκρατης ερωτευμενος ξεψυχα με δακρυα και μια γυναικα χαιδευει ολη τη νυχτα το Κοράνι κατω απ το μαξιλαρι,στα ονειρα βλεπει τον αντρα της αγκαλια με τον Αλλάχ,ενας ποιητης συνομιλει με το θεο τα θλιμμενα δειλινα και το πρωι δε θυμαται τιποτα,ενα δαχτυλιδι μουρμουριζει ξεχασμενο στην ακρη ενος κηπου και μια κουκλα μπαλαρινα ακομα περιμενει τον πριγκηπα πανω στο σκονισμενο ραφι,ειναι ματαιο να μην αγαπαμε και να πεθαινουμε μονοι,αυτο τραγουδουν οι νυχτοπεταλουδες στο δασος και τ αστερια του ουρανου,οι δροσοσταλιδες της αυγης κι οι φθινοπωρινες βροχες,η καρδια του Μαρκου Αυρήλιου χτυπουσε δυνατα λιγο πριν πεθανει οπως χτυπουσε κι η καρδια του Τσέ Κεβάρα οταν χορευε μεθυσμενος βαθια μεσα στην ζουγκλα,παρεα με τους ανταρτες.....

Το χθες εγινε σημερα και το παρον δεν υπηρξε....

Κανεις ανθρωπος δε πεθανε,ολοι ζουν και τα παντα εξελισσονται μεσα σ ενα μυαλο που σκεφτηκε τον Κοσμο πολυ πριν να αρχισει ο Χρονος....
Εγω θα βρεθω με τον Ελβις στην παραλια Del Mar της Καλιφορνια,θα τραγουδησουμε τα μπλουζ καθισμενοι σ ενα πετρινο πεζουλι,τρωγοντας παγωτο βανιλια.Αργοτερα θα φυγουμε μακρια στην Αριζονα,καβαλωντας δυο μαυρες Ηarley Davidson,με τρυπιες εξατμισεις και ινδιανικα φυλαχτα κρεμασμενα στο τιμονι.Θα βολταρουμε ανεμελα με ταχυτητα περιπολιας στην ερημο και καποια μοιραια χρονικη στιγμη θα πεταξουμε ψηλα,ισια μες το χρυσο ηλιοβασιλεμα,ghost riders του ουρανου,κανοντας σουζες επικινδυνες πανω στους γαλαξιες...
Θυμασαι;Ποσα ονοματα αλλαξαμε για να μη μας γνωριζουν οι ανθρωποι....
Ενα ονειρο που το ξεχασα,σημερα το ονειρευεσαι εσυ,ενας σπαραχτικος θρηνος που αντηχησε στο θαλαμο ενος ψυχιατρειου και ταραξε τον υπνο του Νίτσε,Χριστέ θυμησου τον πονο του Μπρετόν οταν εγραφε με τη Φωτια το Μανιφεστο του Σουρεαλισμου ψηλα στο Καστρο των πιο κρυφων του επιθυμιων,αστραπες ηχουν σε μια αχανη παραλια στην αλλη μερια του συμπαντος,ενας αλητης ταξιδευει λαθραια με το τρενο μια νυχτα φεγγαρόλουστη που δε τελειωσε ποτε,χαμενη για παντα στο ποταμι του ακατανοητου Χρονου,περα μακρια,μεχρι τα δισεκατομμυρια ετη φωτος,φεγγοβολά αχνά σαν ετοιμοθανατο κερι στη μεση μιας τρυπιας παραγκας ενος παμφτωχου θεου κι εκει τωρα κανει κρυο πολυ μα αυτος ζωγραφιζει τρεμαμενος μυστηρια και κοσμους πανω στην επιφανεια ενος θολου τζαμιου....

Θα ξαπλωσω παλι ραγισμενος στο κρεββατι και θα ονειρευτω τον εαυτο μου να απαγγελει υπεροχα ποιηματα του William Blake στην ακρη μιας γαλαζιας λιμνης:

´´To see a world in a grain of sand

and heaven in a wild flower,

hold infinity in the palm of your hand

and eternity in an hour....´´



Καποιος κλαιει στο λιμανι της Πρεβεζας κι οπλιζει το πιστολι.....