ΣΤΙΣ ΑΚΡΕΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ.

Ειναι νυχτα τωρα που σας γραφω,μια ζεστή Αυγουστιατικη νυχτα,γεματη μοναξια και νοσταλγιες......
Η ψυχη μου μελαγχολικη,αγναντευει περα απ το μπαλκονι,τα φανταχτερα φωτα που στολιζουν τη πολη,ενα ποτηρι μισοαδειο και μια απαλη μουσικη μου κρατανε συντροφια......
Εκθαμβος κοιτώ τα γραναζια του συμπαντος να περιστρεφονται αδιακοπα μες τη μαυριλα του Απείρου,εξωγηινοι δορυφοροι στοχευουνε τη θλιψη μου,θορυβοι ανεξιχνιαστοι ερχονται απο παντου,απο καθε γωνιά,απο τα εκατομμυρια ετη φωτος μακρια,ορμουν κατα πανω μου.......με κυριευουν.....
Νοιωθω τοσο μονος.......μικρος κι αδυναμος......
Παντοτε πιστευα πως η θλιψη ολου του κοσμου κρυβεται μεσα στη νυχτα κι ο ανεμος τη φερνει κατευθειαν στην πονεμενη μου καρδια,για να με προκαλεσει,αορατος,απροσωπος.....ελευθερος για παντα......
Κι εγω καθομαι στο μικρο μου μπαλκονι αναπνεοντας τη λυπη των ανεμων,ασημαντος,κατω απο εναν εποπτη ουρανο,που ολο γυρναει και γυρναει.......ασταματητα......
Ενα καινουριο αστρο εμφανιστηκε αποψε,πιο λαμπερο απ τ´αλλα,τοσο αφταστο κι απομακρο,κρυφος αρχιτεκτονας φανταστικων ονειρων,ετοιμος να μου μεταδωσει συγκινηση και ριγος, σπερνοντας το πολυποθητο αγγιγμα της φλογερης του εμπνευσης ........ενας ουρανιος απεσταλμενος που ξενυχτα μαζι μου,φωτιζοντας ολη τη νυχτα......ο αγγελιοφορος της ελπιδας μου.......
Λενε πως ολοι καταγομαστε απο ενα αστρο κι οταν πεθαινουμε η ψυχη μας επιστρεφει στο αστρο απ το οποιο προηλθε.Κι αν ηταν να ειχα μια ευχη θα ευχομουνα μοναχα αυτο,να ημουν αστρο,αγνο και αιωνιο φως,να με συνοδευουν πλανητες εραστες στα διαστημικα ταξιδια μου,να με ποθουν μαρτυρικα,φεγγαρια και κομητες κι οταν πεθαινω να σκορπιζομαι στη πλαση,χαριζοντας πνοη στα νεογεννητα αδελφια μου.....
Κλεινω τα ματια κι ονειρευομαι........μια ερημος.......ενας ουρανος,μ´ενα συννεφακι μικρο,μονο ενα,στον απεραντο γαλαζιο ουρανο.
Ο γερος ιθαγενης με κοιτα στα ματια απορημενος.....
Το προσωπο του ειναι ηλιοκαμμενο,χρωματα φανταχτερα ταξιδευουν στο λιγνο κορμι του και κρατα σφιχτα ενα παραξενο,στραβοφτιαγμενο δορυ.Σηκωνει τα χερια ψηλα και δειχνει προς τον ηλιο,μενει ακινητος για λιγο.......κι επειτα φευγει τρεχοντας χωρις ν´αφησει ιχνη πανω στην αμμο......
Το ονειρο τωρα θα τελειωσει κι αυτος θα ξυπνησει αλλα εμενα ισως δε θα με θυμαται,εμενα,που ημουνα μαζι του,βαθια μεσα στην ερημο,μ´ενα συννεφακι μοναχικο κι εναν πανεμορφο γαλαζιο ουρανο.....
Τα ονειρα μας οδηγουν Αλλού!
Σε ουτοπιες ηδονικες και χωρες πισω απ τον καθρεπτη,σε ζωες αλλοτινες και στιγμες περα απο το θανατο,μες σε ημερολογια σπαραχτικα και σκοτεινα κελια τρελοκομειων,στα παραμυθια της γιαγιας και σε ιστοριες τραγικες που δε διηγηθηκε ποτε κανεις,σε ταξιδια μακρινα πλαι στο παραθυρο και σε χρυσες επαυλεις που επιπλεουν στο στερεωμα,μες τη φωλια του κουκου ξημερωματα,λιγο πριν πεσει η παχνη μιας υπεροχης αυγης και σ´ενα ηλιοβασιλεμα εξαισιο που ταξιδευει φευγαλεα πανω στα δακρυσμενα ματια ενος κυκνου ορφανου.
Πανεμορφοι και τραγικοι,τα αδελφια μου οι ονειροπολοι ξαγρυπνουν τις νυχτες....
Αμετρητες καρδιες χτυπουνε δυνατα μες το σκοταδι,τα χειλη ψιθυριζουν ποθους συγκινητικους,την αγωνια για το τελος της μοναξιας,το καλοσωρισμα του ερωτα,την εκπληρωση ολων των κρυφων επιθυμιων και την τελικη επικρατηση του Καλου εναντια σε καθε βασανο και πονο.Ψυχες μοναχικες,συνομιλουν αδιακοπα μ´αγγελους κι οπτασιες,με λίβες καλοκαιρινους κι υποπτα βοριαδακια,με ξωτικα κι ερωτευμενες πεταλουδες.....
Με μια δρασκελιά του νού,δραπετευουν μακρια,σε ερημικα ακρογιάλια και πυρινες γειτονιες λαμπρων ημιαστερων,σε κηπους αλλοκοσμικους,στολισμενους με κρινους και πανσεδες,στα περατα αμετανοητων ωκεανων που πνιγουν τα καραβια και σ´ανεμομυλους φαντασματα πανω στα ξερονησια,σε συμπόσια ανεμελιας μεσα σε θωλους τεχνητους στις αποικιες της Σεληνης,σε συναυλιες με βροχη και παρτυ εφηβικα πανω σε προστυχες ταρατσες,στα κουκλοσπιτα της Κάντι και στο yellow-brick road μαζι με την Ντόροθυ και τον Λιονταρή,στα δυσβατα μονοπατια του Γκιούλιβερ και τις θρυλικες πορειες του Μάρκο Πόλο,στα ταξιδια του Νίλς Χόλγκερσον καβάλα στα φτερα των αγριόχηνων που πετουν για το Βορά και στις στοιχειωμενες πολεις που διασχιζει ο Λούκυ Λούκ στην Αγρια Δυση.
Νικημενοι απ τη φθορα του χρονου κι αθανατοι μες τα ονειρα,αφηγουνται τη ζωη τους σε καλιγραμμες σκιες,βαφουν τους ουρανους με ξυλομπογιες θλιμμενες σχεδιαζοντας μικρα καραβια στην ακρη του οριζοντα,γραφουν μπαλαντες της φωτιας για ερωτες φονιαδες που αδικα τους ληστεψαν και πλαθουνε μικρες καρδιες με αχρωμες πλαστελινες,τρελοι κι αγαπημενοι με ματια αστραφτερα οπως το φως χιλιαδων νόβα κι ενα πικρο στα χειλη τους αψέντι.
Τα αδελφια μου οι ονειροπολοι ξαγρυπνουν τις νυχτες.........
Κι ηταν τοτε,που θελησαμε να εξερευνησουμε το δασος,ζωσμενοι με ξυλινα σπαθια,εχοντας τα μικρα μας λαστιχενια πεδιλα γεματα απο αγκαθια.Χαρισαμε δισταχτικα τις μαγικες μας μπιλιες στις πρωτες ανερμηνευτες αγαπες και σχεδιασαμε αγκαλια,πολιορκιες τολμηρες,πανω στα πετρινα πεζουλια.
Εφηβοι ονειρευτες του Αγνωστου,με ψυχες σημαδεμενες απ την κουνια,διαβηκαμε στα βαθη ξενων τοπων,σε στρατες που ποτε δεν ητανε μικρες,σε φιδισιους δρομους γεματους καρμανιολες,κρυβοντας ευλαβικα το φοβο και τη φτωχεια μας σε περηφανα ζειμπεκικα και μαυρα πουκαμισα ιδρωμενα.
Λαθρεπιβατες ξεχασμενοι,σε τρενα προς το πουθενα,στραγγισαμε στιγμες μεσα στη μεθη ενος μπαγιατικου κρασιου,σιγοσφυριζοντας παραλογους σκοπους πανω στο πωμα μιας φτηνης μποτιλιας.
Ασημοι εραστες,των πιο αναπαντεχων περιπετοιων,περα απ τις ακρες των ονειρων,γενναια προκαλεσαμε το Χαρο,ξιφομαχωντας με προδοτες Σταυροφορους και Σαρακηνους ληστες,με αμετρητες ορδες βαρβαρων και απιστων,καβαλα σε αλογα φασματικα με χαιτες που ανεμιζανε αστροσκονη,στη μεση μιας τιτανιας νυχτερινης μονομαχιας.
Αρπαζοντας απ την ουρα σεργιανηδες κομητες,βουτηξαμε βαθια στο υπερπεραν,αλητες τ´ουρανου,κουρσαροι της Οικουμενης,με γενναια ρεσαλτα πανω σε σμηνη γαλαξιων και ησσονες αστερες της κύριας ακολουθίας.
Ποθησαμε οι τρελοι να μεινουμε θνητα παιδια,εξω απ τις πυλες του χαμενου Παραδεισου,θυελλες τα παραφωνα ουρλιαχτα μας τρομαζουνε τα Χερουβειμ,χαθήκαν μες τη δινη των καιρων οι δολιες αναμνησεις μας και κατι δειλινα μοναχα εμφανιζονται για λιγο,ακατονομαστες μορφες και φευγαλεες,πανω απο μαυρα συννεφα.
Εμεις δεν ειμασταν αυτο που ξεραμε και κανεις δε μας γνωρισε ποτε στ´αληθεια!
Σαλταραμε γελωντας στα χασματα της Κολασης,παραδομενοι στη ζαλη ενος ανειπωτου ονειρου κι εμεινε η νυχτα να διηγηται τη μικρη μας ιστορια,μεσα σε μια αστραπη και σ´ενα πεφταστερι,μες την μεθυστικη σιωπη της χαραυγης που αγκαλιαζει τα σκοταδια.......
Φανταζομαι τον Δασκαλο Παντελη να γραφει υπο το φως του κεριου,με εκεινο το απεριγραπτο βλεμμα πισω απ τα γυαλια,το βλεμμα ενος γνησιου ονειροπολου στοχαστη,ενος ανθρωπου που θα ταξιδευε αφοβα μαζι σου στην ακρη της Αβυσσου κι ακομα παραπερα,διχως κουβερτα και ψωμι,μονο με μια ελπιδα ανηκουστη για κατι νεο,ευγενες και πανανθρωπινο:
´´Ειδα τους αδελφους μου,τους καβαλαρηδες των συννεφων.Σαν φαροφυλακες μιας νυχτας σκοτεινης,κρατουν την ψυχη αναμμενη,απαστραπτουσα,χαρουμενοι μεσα στην μελαγχολια τους,ίππιοι μεσα στην νηφαλιοτητα τους,υπεροχοι και τραγικοι.....Τους ειδα σε παραθυρα ανοιχτα,να κλεινουν τα ματια στο χαδι του ανεμου και να ακουν την ανεμωδία που κανεις αλλος δεν ακουει,τους ειδα να μιλουν με τα πουλια......Τα προσωπα τους οικεία,σιωπηλα,λαμπερα,λες κι ειναι φωτισμενα απο ενα πνευματικο οραμα,ευγενικο,συγγενικο.Αλλα σε αυτα τα προσωπα υπαρχει κατι απομακρο.Ειναι προσωπα ανεμοδαρμενα,με ματια που εγιναν καθάρια απο τους καιρους,οπως τα ματια των ταξιδευτων και των ναυτικων,που καθαριζουν και λαμπουν,απο την πολυκαιρη ενατενιση μακρινων οριζοντων.....´´
Oλοι αυτοι οι ανθρωποι των θαυματων,ανθρωποι ανυποτακτοι,οραματιστες,επαναστατες,ο Charles Fort,o Che Guevara,o Lord Byron,o Robert Scott,o Nicola Tesla,η Henrietta Leavitt,o Roald Amundsen και τοσοι αλλοι,ατομα που δεν επαψαν ποτε να ονειρευονται ακομα και στις πιο αντιξοες συνθηκες,που ξεψυχησαν περηφανα μεσα στους παγους της Ανταρκτικης και σε απεραντες,στεγνες ερημους,που διευρυναν τις γνωσεις και το πνευμα της Ανθρωποτητας και ενεπνευσαν κι αλλους πολλους ωστε να ακολουθησουν το δικο τους δρομο,ηταν ανθρωποι οπως εσυ,ισοι κατω απ τον ηλιο,με προτιμησεις και αναγκες ιδιες σαν τις δικες σου!
Σε καποιον αρεσε μια κουπα ζεστο τσαι τα θλιμμενα χειμωνιατικα πρωινα,ενα βιβλιο με ποιηματα,τα γιασεμια,ενα μικρο πολυχρωμο μπιμπελό,καποιος φορουσε ενα χειροποιητο μενταγιον σα φυλαχτο,ενα ξεθωριασμενο δερματινο τζακετ με τετραγωνα κουμπια,αγαπουσε τη σκουριασμενη φυσαρμονικα του,μια φθηνη πυξιδα,μια παμπαλαια γραφομηχανη,καποιος εβλεπε παραξενους εφιαλτες,πονουσε σε καθε αλλαγη του καιρου,ερωτευόταν παραλογα,τραγουδουσε.......
Τα ονειρα ειναι κοινα για ολους τους ανθρωπους,οι πάντες δικαιουνται κι αξιζουν ενα οραμα απιαστο,ενα πεπρωμενο,ικανο να αλλαξει και να βελτιωσει τις ζωες τους αλλα και τη μοιρα των συνανθρωπων τους.Αν εσυ τα αγνοεις ολα αυτα κι αδιαφορεις,βολεμενος στις πλαστες ευκαιριες του καιρου σου τοτε γιατι ζεις κι αναπνεεις καθε μερα,καθε ωρα,καθε στιγμη,πως δικαιολογεις την υπαρξη σου;
Γιατι πρεπει οι αλλοι να αλλαξουν το κοσμο;Γιατι πρεπει εσυ να φυτοζωεις,εξω απ το μονοπατι της Ελπιδας,μακρια απ την απολυτη και γνησια ελευθερια;Γιατι κατηγορεις αυτους που τολμουν κατι που εσυ δε τολμας,που θυσιαζουν οτι δε θα θυσιαζες ποτε,γιατι τους αποκαλεις τρελους κι ονειροπαρμενους αφου ο κοσμος προχωρα μπροστα μονο με τη φαντασια,το σθενος,την ευγενεια και τους ηρωικους αγωνες αυτων των ξεχωριστων ατομων ενω εσυ πολυ απλα αργοβαδιζεις απο πισω;
Αν ολα αυτα δεν τα καταλαβαινεις και δε σε απασχολουν τοτε φιλε μου ισως,λεω ισως...........να εισαι λιγακι δειλος........
Εκει εξω ειναι ολα τα μυστηρια,μικρα και μεγαλα,χαραζουν τις τροχιες τους μαζι με τα φεγγαρια κι ακτινοβολουν αχνα μεσα στη νυχτα.Καθε μυστηριο εχει κι ενα ´´κλειδι´´ κι ο τοπος που μπορεις να βρεις τα πιο πολλα ´´κλειδια´´ ειναι τα ονειρα.............τα ονειρα ανθρωπε!
Στο ημιφως των κεριων,ο ονειροπολος νους ατενιζει οριζοντες και νεφελωματα,αντικατοπτρισμους αγνωστων πολιτειων και καμπους με παραξενα αγρολυφικα,σπιτια στα συννεφα κι ερημικες εξοχες,νοσταλγικα τοπια σε πορτραιτα μουχλιασμενα που ψιθυριζουν με φωνες ανατριχιαστικες,σε υγρα υπογεια,γεματα παραισθησεις κι αερικα......
Φτερωτοι οι στιχοι μας,σαν τα νυχτοπουλια,πλανιουνται ατερμονα στης ληθης τα σοκακια κι ολες οι ζωες των ανθρωπων το ιδιο τελος εχουν,η θεα απ το παραθυρο μου θυμιζει τη θεα ενος μικρου πυργου μακρια σε ενα παραλληλο συμπαν που εκει τωρα μπορει να βρεχει κι ολες οι βροχες παντου ιδιες ειναι,οπως τα χρονια μας καθως στιβαζονται κατω απ τα μαξιλαρια του θεου που μεθυσμενος ζωγραφιζει ακομψα,ηφαιστεια και κρατηρες πανω στο δισκο της Σεληνης....
Καποιος φευγει σκυφτος μες το σκοταδι με μια ελπιδα πρωτακουστη στις τσεπες,ενας ναυτης ομορφος κοιτα με θλιψη απ το καταστρωμα τον Πολικο Αστερα,καπου απογειωνονται πολυχρωμα διαστημοπλοια για το Α του Κενταυρου,τον Πηγασο και την Ανδρομεδα,το απεριγραπτο βλεμμα ενος σκιαχτρου πλημμυριζει απο αστρα,ενα καλοκαιρι κλαμμενο οπως τοτε με γερνά αλυπητα,αποδημητικα πουλια κουρνιαζουνε στην Αφροδιτη,μια κοπελα στη Φρανκφούρτη μ´ερωτευτηκε Σαββάτο βραδυ,αραγε με θυμαται ακομα;ο Βάσια ψελλιζει πανω στις καμινάδες´´τα παιχνιδια ολα ειναι ζωντανα! ´´,ενα στιλετο ματωμενο κι ενα ποιημα που δε τελειωσε ποτε,μια γροθια υψωνεται στον ουρανο,μονος μου τις νυχτες αγναντευω απ το παραθυρο την πολη,μια φωκια πληγωμενη που κοιμαται στα χιονια κι ονειρευεται τον Παραδεισο,κανεις δεν ακουσε χθες βραδυ τα ακαταληπτα λογια που ψυθιρισαν ανεμοι περαστικοι πανω απ τις λευκες........
Φερνω στο νου μου τωρα ενα λυπητερο τραγουδι,με μια απαλη γυναικεια φωνη και συνοδεια βιολιου,τοσο σαγηνευτικο κι απροβλεπτο που με συγκλονιζει κυριολεκτικα!
Απο που ερχεται το συναισθημα αυτο;Τι ειναι αυτο που με κανει να γραφω ασταματητα σκεψεις και παραληρηματα,να συνθετω μελωδιες,να χορευω περιτεχνα,να προσευχομαι σιωπηλα,να αγαπω τα παιδια και το αθωο βλεμμα τους,να κοιταζω ξανα και ξανα σε πονεμενα κολαζ τα ματια εκεινης που με ξεχασε,να ατενιζω τα αστρα δακρυσμενος;
Δε μου φτανει αυτο και μονο αυτο για να καταλαβω πως υπαρχει κατι περα απ αυτον τον αδικο κοσμο,μακρια απ την κατασκευασμενη Πραγματικοτητα που βιωνω;Ενας τοπος ονειρικος,το Βασιλειο της Καρδιας που με καλει ,με ποθει και μου στελνει τις εμπνευσεις του για να αφυπνιστω,να ανταποκριθω στο ευγενικο του καλεσμα και με καραβι τα ονειρα να ταξιδεψω προς τα εκει,προς τα αστρα,στα διαμαντια του ουρανου,ενα με το πνευμα του συμπαντος,παραδομενος στην αγκαλια της εξοριστης πατριδας μου....
Και μπορει με το περασμα παραξενων αιωνων το συμπαν να γερασει και να νεκρωθει.Ολα θα χαθουν,κανεις δε θα υπαρχει για να διηγηθει τις ενδοξες αυτοκρατοριες που δημιουργησαμε,τα μεγαλοπρεπη μας υπερωκεανεια που πλεαν στις θαλασσες,τα ιπταμενα σκαφη που κατακτησαν τους αιθερες,τα γιγαντια κτιρια που στεριωσαμε πανω στη γη.Μεσα στο απεραντο χαος τιποτα δε θα θυμιζει τις φλογερες αγαπες και τα μεγαλεπιβολα σχεδια μας,τις σπουδαιες νικες και τα κατορθωματα,τα χαμογελα,τα καρδιοχτυπια,τις αγκαλιες και τα ζεστα φιλια μας κι ειναι ακριβως αυτη η γνωση που κανει τους ονειροπολους να θλιβονται και να επιζητουν μια ελπιδα μες τα ονειρα,γιατι τι αλλο ειναι αυτο που προκειται να μεινει απο εμας στο τελος εκτος απ τα προσωπικα μας ονειρα,που ονειρευτηκαμε μια νυχτα σαν κι αυτη που καποτε δε θα υπαρχει πια;
Νοιωθω πως ολα αυτα που γραφω ,καπου τα εχω ζησει πριν πολυ καιρο και ειμαι σιγουρος πως τα εχουν γραψει κι αλλοι,σε χρονους αλλοτινους και δυσκολους,ατομα που ειχαν ονειρα κοινα με εμενα.Ετσι κι αλλιως,ολοι οι ανθρωποι οταν γραφουν ειναι ο ιδιος ανθρωπος,ο ονειροπολος κι εξευγενισμενος εαυτος μας,εσυ,που γραφεις για σενα και για εμας,μια μικρη σελιδα στο βιβλιο που διηγηται την Ιστορια της Ανθρωποτητας.
Αν ολοι καταφερναμε να επικοινωνησουμε τηλεπαθητικα και να γευτουμε τον πονο,την αγωνια και τη δυστηχια των αλλων εξαιτιας των προβληματων και των αδικιων που ισως εμεις οι ιδιοι προκαλουμε,τοτε θα αποβαλλαμε τον παραλογο εγωισμο μας και θα καταφερναμε να σκεφτουμε συλλογικα αλλα και να ονειρευτουμε ενα ονειρο κοινο για ολους,ενα πανανθρωπινο ονειρο!Τι θα μπορουσε να μας φοβισει τοτε;Θα ειχαμε ενα ονειρο ατρομητο,συμπαγες κι απροσβλητο απο μικροσυμφεροντα και διχασμους,ικανο να μετατρεψει αυτον τον σκληρο κοσμο σε απολαυστικο παραδεισο,να νικησει καθε αρρωστια και ασχημια,ενα ονειρο που θα μας ενεπνεε να νοιωσουμε ολοι αδελφια,πολιτες μιας παγκοσμιας πολιτειας κι ισως στο τελος ενωμενοι,καταφερναμε να σωσουμε το ιδιο το συμπαν και να το σχεδιασουμε απ την αρχη,με φοντο τα πιο υπεροχα ονειρα μας......
Κι ειμαστε τοσο ωραιοι για να χαθουμε!
Εμεις κι οι συντροφοι μας,τα γλεντια και οι ξεφρενοι χοροι μας,οι παθιασμενοι αναστεναγμοι και τα ερωτολογα μας,οι εξαισιες σονατες και τα μαεστρικα ρεσιταλ,οι ζωγραφιες και τα γλυπτα μας.
Ειμαστε ωραιοι και μες τα ματια μας χωρουν του κοσμου ολα τα αστερια!
Πιστευω στους ανθρωπους που ονειρευονται μεσα στις κακουχιες,σε αυτους που αναζητουν αξιες και αληθειες πολεμωντας καθημερινα εναντια στα δογματα και τον στειρο ορθολογισμο,σε αυτους που υπερασπιζονται με καθε κοστος τα ονειρα τους και δε παραδιδοντε ποτε αλλα και σε εναν ανθρωπο πανεμορφο κι ευγενικο που θα αντικρυσει καποια μερα ενα ηλιοβασιλεμα εξωγηινο,στην αλλη ακρη του συμπαντος,μεταφεροντας στα βαθη της ψυχης του,τους ποθους και τα ονειρα ολακερης της Ανθρωποτητας!
Καβαλησα μια αχτιδα της αυγης και πεταξα μακρια,μες απο διαστημικους τυφωνες κι εκκωφαντικες βροντες,σε μερη που κανενας δε τα ξερει,ανεπνευσα τις ατμοσφαιρες,εκστασιασμενος βυθομετρησα το συμπαν,ακουσα τη μουσικη των σφαιρων και τις ανασες των ηλιων,ειδα αρχεγονο φως να διαπερνα τη λαμπρη ομιχλη,να υπεριπταται αναμεσα σε αστρικες παρεες και νεφελωματα σπειροειδη,ακολουθησα τις ανωμαλες τροχιες νεογεννητων φεγγαριων κι εγυρα να ξαποστασω πανω στον πολυχρωμο μανδυα των μοριακων νεφων.
Κοιταξα προς τη μικρη μου πατριδα,μια γαλαζια κουκιδα στη μεση του πουθενα,σκεφτηκα τις αμετρητες ψυχες των ανθρωπων που ταξιδευουν προς το Αγνωστο με βαρκα την ελπιδα και δακρυσα..........για τα ποταμια αιματος που χυνονται αδικα πανω στο χωμα,για τους ματαιους ποθους που δε μας χαριστηκαν ποτε,τα νιατα μας που χανονται για παντα.......
Θυμηθηκα ομως κι εκεινα τα ομορφα χαμογελα των παιδιων,τα χρυσα συννεφα που ταξιδευουν στον οριζοντα,τις μυρωδιες της ανοιξης και τον χορο των δεντρων,το κελαηδισμα των πουλιων και τα χαρουμενα γελια των κοριτσιων.....
Ενοιωσα τις ευλογίες γυρω μου να απλωνονται σαν κυμματα κι η καρδια μου γεμισε με ελπιδα.
Υποσχεθηκα να μην αφησω τη φλογα να κοπασει!
Ολα θα τα δω κι ολα θα τα μαθω,θα ταξιδεψω παντου και θα ακουσω ολες τις ιστοριες,θα ζησω ολες τις στιγμες και δε θα τις ξεχασω,θα αδραξω τις εποχες,θα γευτω τα χιονια,τις βροχες,τα μελτεμια,τους καυσωνες,θα τραγουδησω,θα χορεψω,θα ερωτευτω,θα ακροβατησω ελευθερος κι ευτυχισμενος,στις ακρες των ονειρων......
Ναι!Θελω να εχω ονειρα και να ζω τα ονειρα μου.......
Να φυγω,στην αλλη ακρη της γης,να χτισω ενα φαρο στρογγυλο ψηλα σε ενα ακρωτηριο με θεα τον ωκεανο.Θα φορω ενα κοντο παντελονι,με σφιχτες τιραντες και μυτερα πρασινα παπουτσια,οπως τα ξωτικα που θα φωλιαζουνε στους γυρω λοφους.Θα φτιαξω κι εναν κηπο,με καθε λογης λουλουδι κι εναν φραχτη ξυλινο που θα τον βαψω κοκκινο με μαυρες μικρες βουλες,σαν τις πασχαλιτσες που θα περπατουν πανω στα δαχτυλα μου.Θα βαλω κι ενα σκιαχτρο στην ακρη,με μια ξεφτισμενη καπα κι ενα ψηλο καπελο,οχι για να τρομαζω τα πουλια,ετσι απλα για φοντο,θα μου αρεσει.........
Θα χω ενα σπουδαιο τηλεσκοπιο για να ατενιζω τα αστρα κι εναν βιολετι χαρταετο,με πολυχρωμη,μακρια ουρα,να τον σηκωνω οταν φυσουν βοριαδες μανιασμενοι.Θα κοιμαμαι καταχαμα στη γη και θα παιζω μες στα χορτα με μολυβενια στρατιωτακια.Τα δειλινα θα ειναι ομορφα,με πεταλουδες να χορευουν γυρω απ τα φαναρακια,θα πινω ιρλανδικο λικερ στη βεραντα,καθιστος πανω στην κουνιστη καρεκλα μου απο ξυλο ιτιας,διπλα απο μία γλαστρα με ευωδιαστα ηράνθεμα.Θα αναβω τη στριφτή μου πίπα απο γνησιο ρείκι και θα διαβαζω φωναχτα,με υφος θεατρικο,το Νεκρονομικόν,δωρο απ τον μαγο φιλο μου Jim the Dagger.
Εκθαμβος,θα κοιτω τις επιβλητικες δεσμες του φαρου να διασχιζουνε αργα το στερεωμα και θα φανταζομαι πως καλπαζω ανεμελα πανω στους δακτυλιους των εξωτερων πλανητων,καβαλα σε ουρανια ελαφια.
Θα γραψω τα καλυτερα βιβλια του κοσμου,περιτεχνα ποιηματα και θεοτρελα παραμυθια,θα τα εχω ολα εδω,ομορφα στοιχισμενα πανω στην εβενινη βιβλιοθηκη μεχρι να τα ανακαλυψει καποιος μαζι με το αψυχο κορμι μου,μια νυχτα ιδιαιτερη που ο φαρος θα χει σβησει απο καιρο.

Ναι!Θελω να εχω ονειρα,για να χει ονειρα κι ο κοσμος!
Ναι!Θελω τον κοσμο ολο μεσα στα ονειρα μου!


Ας μας θυμουνται,μετα απο χίλιες γενεες,χίλια ετη φωτος πιο περα,εμας που ονειρευομασταν μεσα στην καταιγιδα,μακρια καπου εκει εξω...........στο μαυρο του ουρανου............