H MONAKSIA ENOS ONEIROPOLOY

Μεσάνυχτα....

Ένας άνεμος ξεχασμένος φυσα ακόμη μες τα μαραμένα λουλούδια μου.....

Η παγωνιά του διαστήματος γαντζώθηκε στο δέρμα,με κυρίευσε.....

Ακίνητος,πάνω σε μια ανάπηρη καρεκλα,κοιτώ απ το μικρό μπαλκόνι μου τα τρεμάμενα φώτα της πόλης,τις νυσταγμένες καμινάδες να βαριανασαίνουν,ξεφυσώντας αόρατο καπνό.....

Πανσεληνa όνειρα γλιστρούν απ τα παράθυρα των ανθρώπων,αιωρούνται ψηλά στην στρατόσφαιρα,διασχίζουν το κενό μέχρι τις εξωγήινες πολιτείες στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού,φανερώνουν τους ανεκπλήρωτους πόθους μας στους Σεληνίτες που ξαγρυπνούν μαζί μου στα δικά τους πανάρχαια,μισογκρεμισμένα μπαλκόνια.......

Λίγοι ξέρουν πως το φεγγάρι απομακρύνεται.....
Φεύγει μακριά μας,μαζί με τους κρυμμένους πολιτισμούς,τους κρατήρες και τις κούφιες κοιλοτηtες που μέσα τους τρέχουν ανέμελa πανέμορφοι ικαρομενιπποι......

Σε μια μακρινή εποχή οι άνθρωποι δε θα το αντικρύζουν στο στερέωμα,οι ποιητές δε θα γραφουν γι αυτό,οι ερωτευμένοι δε θα αγκαλιάζονται κάτω απ το ρομαντικό φως του......

Το σύμπαν διαστέλλεται επιταχυνόμενο,αραιώνει,υπάρχουν κόσμοι που δε θα τους αντικρύσουμε ποτε με τα τηλεσκόπια μας,δε θα ταξιδέψουμε ποτε στις γειτονιές τους......

Είμαστε ριγμένοι στο πουθενά,μέσα στο ακατανόητο χάος,με ζωές εύθραστες,γεμάτες πόνο,πληγές,θάνατο.....Ζούμε φευγαλέες στιγμές που δεν μένουν για πάντα,δεν γυρνούν ποτε στο παρόν,σκουριασμένες αναμνήσεις βυθίζονται στο μαραμαρωμενο παρελθόν μας,σαν σαπισμένα σκιάχτρα και ξεφτισμένες μάσκες που φανερώνουν μονο την πτώση,την αποτυχία,τη φθορά μας.......
Χάνουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα και τους παιδικούς φίλους,ξεχνάμε τα υπέροχα σχέδια που καταστρώναμε εκείνες τις μεθυσμένες βραδιές πάνω σε ξύλινα,μισοκαρφωμενα κάστρα,τις μυστήριες, προσωπικές προσευχές που ψιθυρίζαμε μες τις κουβέρτες λίγο πριν μας πάρει ο ύπνος καθώς η ομίχλη του νοσταλγικού χειμώνα μούσκευε τα τζαμια.......

Ο κόσμος είναι ένα θλιβερό μέρος.....απόμακρο......γεμάτο μοναξιά.........

Δε μάθαμε ποτε τι απέγινε ο Δημιουργός του!
Διαβάζουμε μονο ύποπτα βιβλία και ψεύτικες,τροποποιημένες Γραφές που προσπαθούν να μας περιγράψουν κάτι απερίγραπτο,δόγματα παράφρονων ατόμων που μας μπερδεύουν και μας μετατρέπουν σε σκλάβους,σε υποταγμένους υπηρέτες.....
Κι όμως είναι τόσο εύκολο!
Αρκεί να κοιτάξεις τριγύρω.....
Την σιωπή του τοπίου,τα βιαστικά σύννεφα που όλο φεύγουν,το πάντα σπάνιο ουράνιο τόξο,την άχρωμη βροχή που κυλάει στα κεραμίδια!
Είναι μονος Του....όπως εμείς.......
Νοιώθει τη θλίψη.......όπως εμείς......

Ένα κλαμένο δειλινό Τον είδα σε μια ερημική παραλια,ήταν παππούλης με άσπρα μακριά μαλλιά και το κορμί του ακτινοβολούσε δυνατό φως,φορούσε ένα κοντό μαύρο καπέλο,στενό παντελόνι και γιλέκο με χρυσά κουμπιά!
Σκάλιζε κοχύλια με ένα μικρό σουγιά,ξαπλωμένος πάνω στην άμμο και σιγοτραγουδούσε σαν μικρό παιδί έναν περίεργο λυπητερό σκοπό.
Έπειτα σηκώθηκε και περπάτησε με το κεφάλι σκυφτό πάνω στη θάλασσα,κατευθείαν προς το ηλιοβασίλεμα και χάθηκε μες τον χρυσό ορίζοντα.......
Ποσο μονος ένοιωθε άραγε κι έπλασε τον κόσμο,τους γαλαξίες,τα πάλσαρ,τα νεφελώματα,τους κομήτες,τα βουνά,τις σπηλιές,τα φαράγγια,τα ηφαίστεια,τους καταρράκτες,τους κάμπους,τα λουλούδια,τις πεταλούδες,τα φύλλα των δέντρων,το καλοκαίρι,τις κόρες των ματιών,το γυναικείο στήθος,τις καρδιές,το αίμα,τα φιλια,τον οργασμό,τις οάσεις στην έρημο;
Ποσο μονος νοιώθει άραγε Αυτός που βλέπει πρώτος την αυγή μες τους αμέτρητους αιώνες;


Ξημερώματα.......

Έπεσα στο κρεββάτι ραγισμένος......οι εφιάλτες άρχισαν να συνομιλούν πιωμένοι μες τις υπόγειες στοές του μυαλού.....
Δραπέτευσα από το σώμα μου και με ένα ζευγάρι ραμμένα φτερά ταξίδεψα πάνω από κύματα.....

Καθισμένος σε ένα βράχο,στη μέση ενός απέραντου ωκεανού θλίψης ρiγαw τα φτερά μου ακούγοντας τους αναστεναγμούς των άστρων.....

Στον ουρανό δυο δίδυμα φεγγάρια κυνηγιούνται ερωτευμένα και στην άκρη της αυγής ο Παππούλης έχει ήδη ανάψει την πίπα του και κοιτάει τους πλανήτες να στριφογυρνούν μες το σκοτάδι,με ένα παράξενο,γεμάτο συγκίνηση βλέμμα,αποτυπωμένο στο αστραφτερό πρόσωπο του και τα δάκρυα στάζουν απ τα ρυτιδιασμένα μαγουλα,δάκρυα καταιγίδες συμπαντικές που διασχίζουν το υπερπέραν........

Μονος.....όπως κι εγώ....

Πως ένοιωσε άραγε Αυτός που άναψε πρώτος τους ήλιους;
Όχι έναν,δυο,τρεις αλλα άπειρους ήλιους!!

Αν οι ονειροπόλοι θλίβονται και νοιώθουν μονοι ποσο μονος ένοιωθε αυτός που κέντησε τη μοναξιά μες τις ψυχές τους;

Ο κόσμος είναι ένα θλιβερό μέρος.....απόμακρο....γεμάτο μοναξιά.......

Βάστα Παππούλη μου.....

Κουράγιο.........