PSYCHOKAPUTT

ΩΡΑ 20.00 ΓΡΑΦΕΙΟ ΨΥΧΙΑΤΡΟΥ.

Ο γιατρός κάθεται ακίνητος στη βελούδινη πολυθρόνα,βυθισμένος σε σκέψεις.....
Στέκομαι απέναντι στον καναπέ και τον κοιτάζω πίσω από ένα ποτήρι γεμάτο με ουίσκι,το είδωλο του τρεμοπαίζει,σαν αιθέρια οπτασία.....
Μιση ώρα δεν έχουμε μιλήσει καθόλου.....
Ξάφνου,πετάγεται όρθιος σαν να τον χτύπησε ηλεκτροσοκ,πλησιάζει στο ενυδρείο και ακουμπά το πρόσωπο του στο τζαμι.Ο ψαρανθρωπος κοιμάται αθώα στο βυθό,ξαπλωμένος πάνω σε ψεύτικα κοχύλια πορσελάνες.Μες από μια τρυπα στον τοίχο,το γυάλινο μάτι του Παππούλη μας παρακολουθεί και τους δυο....
´´Λοιπόν Μάρκο,πρέπει να το πάρεις απόφαση,δεν υπάρχουν ζωντανοί καθρέπτες,είναι όλα δημιουργήματα της φαντασίας σου!´´
´´Μα.....´´
´´Δεν έχει μα!Αυτό που άκουσες!Πρέπει επιτέλους να συνέλθεις!´´
´´Μα.....´´
´´Μα και μα,τι μά;´´
´´Μα γιατρέ.....δεν είμαι ο Μάρκος.....´´
´´......´´



Είμαι συλλέκτης στιγμών ενός ανθρώπου που δεν υπήρξε.....

Χάνομαι,μέσα στη δίνη του χρόνου,κενός,σιωπηλός προσπαθώ να δεχτώ τη φθορά,το τέλος του ξέγνοιαστου παιχνιδιού και των ανέμελων στιγμών, τότε που η αγάπη ήταν άγουρη και η συνείδηση δεν είχε βάρος.....
Τόσα όνειρα,τόσα σχέδια γεμάτα φιλοδοξίες,προκλήσεις και να mai τώρα πάλι μονος,μονος,μονος!
Ομοια στεγνά καλοκαιρια και χιλιάδες δακρυσμένα ηλιοβασιλέματα.....
Τόση νιότη,γεμάτος φλόγα στο κορμί μα να μη μπορώ ούτε μια φορα να πιστέψω αυτά που βλέπω,τα όσα αισθάνθηκα από παιδί και κουβαλώ μαζί μου χρονια τώρα!
Μονη λύτρωση και συντροφια σε κάτι μέρες φοβερες αυτή η έμπνευση,ο μονος οργασμός,να θυμάμαι και να γράφω όσα έπρεπε να ζήσω και δεν πρόλαβα πριν μεγαλώσω κι αυτά που πια θα τα είχα ήδη ζήσει,να συμβαίνουνε στο σήμερα,τιμωρία για τις χαμένες μέρες,για τα θλιμμένα δειλινά,για κείνα τα τρένα που φεύγαν σφυρίζοντας όταν εγώ τρελαμένος έκαιγα τα εισιτήρια.....
Μονος.....ξανά και ξανά......
Μια μουσική μένει η ίδια,απ το πρώτο φως,το πρώτο συναίσθημα μέχρι και την σπασμένη τούτη στιγμή....
Μια πένθιμη μελωδία αντηχa μέσα μου,ότι πιο αδικοχαμένο σπαραχτικά υμνείται σε ψαλμούς μοιρολόγια τόσο λυπητερά λες και πενθούν η Κόλαση και ο Παράδεισος μαζί!
Και πάντα μια εικόνα στα ραγισμένα ματια,αιώνια τραγωδία,γονατιστός,με τα χερια υψωμένα στον ουρανό,αιματοβαμμένος,με όπλα άδεια και δάχτυλα γεμάτα φονικά.....περιμένω το τέλος,την παράδοση,την απελπισμένη φυγή.....
Κι όμως..........ξέρω πως είμαι ο αρχηγός.....μα που είναι η συμμορία;
Ξέρω πως είμαι ένας τρελός....... μα που είναι η σωτηριa;


Σε συμβουλεύω να μη συνεχίσεις έτσι.......
Ηρέμησε...........

Παράτα με........

Παράτα με........


Θα φύγω.....ψηλά στο βουνό!Θα χωθώ σε μια σπηλιά και θα μείνω εκεί.....κουλουριασμένος......γυμνός.......
0 χρόνος θα κυλά.....ακατάπαυστα.....ώρες,δευτερόλεπτα θα στοιβάζονται το ένα πίσω απ το άλλο......
Κι εγώ εκεί.......
Δε θα πεθάνω.....όχι!
Θα συμβεί μια κβαντική διακύμανση,από αυτές που συμβαίνουν μια φορα σε τρισεκατομμύρια χρονια,ναι.....γιατί όχι;δεν είναι άτοπο,ούτε αδύνατο,είναι θέμα πιθανοτήτων....θα συμβεί.......
Θα μετατραπώ σιγά σιγά σε ξωτικό,με μακριές τρίχες και γαμψά νύχια,θα συνηθίσω χωρίς φως και στο σκοτάδι θα βλέπω καταπληκτικά......
Θα χω κοφτερά δόντια και μια κοντή ουρα,θα βουτάω τις νύχτες στα ποταμια,θα πιάνω πέστροφες και θα γεύομαι την ωμή λαχταριστή σάρκα τους.....Μεγάλες,νόστιμες πέστροφες.....τι ωραία που θα χτυπούνε τις παχιές ουρές τους σπαρταρώντας στο στόμα μου.....
Καθισμένος στην άκρη μιας υπόγειας λίμνης θα ψιθυρίζω ποιήματα σε ένα κοπάδι κόκκινες σαλαμάνδρες κι αυτές θα χοροπηδάνε τριγύρω σαν χαρούμενα κουτάβια!
Θα φιλοσοφώ παρέα με έναν μεταλλαγμένο βάτραχο κοιτώντας πανάρχαιες τοιχογραφίες και ίσως μια μοιραία χρονική στιγμή αποφασίσουμε να κάνουμε ένα ταξίδι μακρινό και επικίνδυνο στο κέντρο της Γης,να ανακαλύψουμε νέους κόσμους και κρυμμένους θησαυρούς!
Θα κατεβουμε βαθιά,περνώντας μες από στενά,κλειστοφοβικά λαγούμια σε ανεξερεύνητα χάσματα και δε θα γυρίσουμε ποτε!
Δε θα μάθει ποτε κανεις για μας!
Δε θα μας ψάξουν!
Δε θα μας ενδιαφέρει κιόλας..........



Είμαι αυτός που βλέπει πρώτος την αυγή.......

Ανάσα.....να ανασάνω.......
Ξημερώνει....αυτή η κρύα aura του πρωινού φέρνει μια ρίγη στο κορμί.....
Τρέμω.....
Κάποια αστερια φαίνονται ακόμη,τρεμοσβήνουν,αντιστέκονται να μη χαθούν στο φως της μέρας.Το βραδυ πάλι θα φανούν......εγώ;
Μια ανάσα.....μια ανάσα.......
Ξημερώνει.....
Να κρυφτώ......να κρυφτώ,σαν τα astra μες τον ουρανό.....
Μαγεία.....
Να χάνομαι μα να ξαναγυρνώ!
Κρυώνω....
Μια ανάσα.....μια ανάσα κι ας χαθώ......





Είμαι άρρωστος μου είπαν......

Τ-ρ-έ-λ-α, Τ-ρ-έ-λ-α, Τρέ-λα, Τρέ-λα
τρελα τρελα τρελα τρελα τρελα
Βου βροχή,βροχοποιός,βροχόνερο,βροντή,βροτός,
βρούβα βου βου β-ου β-ου

Μια στιγμή.....να πάρω τα χάπια μου........








Εντάξει...........Επανήλθα........

Το ραδιόφωνο παραμιλάει στα βραχέα.......
Μια γυναικα με βραχνή,τρεμάμενη φωνή απαγγέλλει ονόματα aggelwn olh th nuxta.......
Ourihl,Kentemhl,Abraxas,Balan,Abigor,Leonard,Azazel,Melchom,Nybbas......
Όλη tη νύχτα..........
Ξανά και ξανά.......................

Αυτό το μπουκάλι μπροστά μου είναι ψεύτικο!
Θέλουν να με κάνουν να πιστέψω ότι είναι μπουκάλι!
Ε όχι λοιπόν!
Δε θα ξεγελώ τον εαυτό μου!
Εγώ βλέπω κόσμους............άπειρους κόσμους........... ένα ολόκληρο σύμπαν!
Να, εκεί στα αριστερά, ένα εντυπωσιακό νεφέλωμα διάχυσης μωβ χρώματος και λίγο pio κάτω ένας γαλαξίας με τεράστιες φωτεινές σπείρες και στο κέντρο του διακρίνεται -παραδόξως με γυμνό μάτι- ο δίσκος προσαύξησης που μαρτυρά thn parousia mias gigantias maurhs trupas!Sumfwna me tous proxeirous upologismous mou prepei na exei varos panw apo 1,2 δισεκατομmύρια ηλιακές μάζες!

Χμμμμμμμμ................
Ακουμπώ με το δάχτυλο το υποτιθέμενο μπουκάλι............
Το δήθεν υγρό αρχίζει να ταλαντεύεται.............
Καταστροφή!!!!
Γαλαξιακές συγχωvεύσεις,συγκρούσεις πλανητών, εκρήξεις ήλιων,εκτροπή μετεωριτών........ Αποκάλυψη!!!
Ιδού! Το χέρι του θεού!



Είμαι κακός................

Μιλάω με το ανδρείκελο όλη τη νύχτα................
Γνωριστήκαμε πια............
Ακούω στο σκοτάδι τις κρυφές του επιθυμίες, τα παραμιλητά της ηλεκτρονικής καρδιάς...........
Μου φανέρωσε ένα σχέδιο! Θέλει να δημιοuργήσει έναν ολόκληρο στρατό από ανδρeικελα και να ορίσει εμένα αρχηγό! Θα κυριεύσουμε αστραπιαία όλον τον πλανήτη, εξοντώνοντας τους ανθρώπους και θα αφήσουμε μόνο λίγους για να τους χρησιμοποιουμε σαν σκλάβους αλλά και για tis ανθρωποθυσίες στην ετήσια γιορτή της τεχνητής νοημοσύνης!
Δεν einai άσχημη ιδέα..........
Θα γίνω o βασιλιάς του κόσμου!
Θα φοράω ena megalo,μαύρο σιδερένιο κράνος και θα έχω ένα σκήπτρο με κεφάλι δράκου στην κορυφή! Θα ζω ψηλά σε έναν σκοτεινό ουρανοξύστη και θα πίνω το καλύτερο λικερ του κόσμου μεσ' ένα σκαλιστό ανθρώπινο κρανίο!

Παίρνω ένα πριόνι και του κόβω τα πόδια.
Το ανδρείκελο σπαράζει και χτυπιέται, άσπρο πηχτό υγρό απλώνεται στο πάτωμα, σέρνεται στη γωνία και ξεψυχά με λυγμούς...........

Ο κόσμος φίλε μου ανδρείκελο είναι δικός μου! Μόνο δικός μου!!!
Τώρα και τα πόδια σου είναι δικά μου!...............(σατανικό γέλιο, οι κόρες των ματιών διαστέλλονται)
Δεν πειράζει........(χαϊδεύει τα κομμένα μέλη)
Ήταν θέμα στιγμής!
Θα μπορούσες να με eιχες πνίξει όταν κοιμόμουν, θα έφευγες μακρiά κι ίσως πετύχαινες το σχέδιο σου.........
Δεν πειράζει............Mh to skeftesai.......
Όταν θα σε ρίξω στο μύλο vα γίνεις κομματάκια δε θα νιώσεις τίποτα!
Τίποτα.........
Στο υπόσχομαι φίλε μου..............(ένα δάκρυ κυλά στα μάγουλα)





Είμαι ένα παράδοξο.........................

Άνοιξα με δυσκολία την καταραμένη πόρτα.........
26 μέρες κλεισμένος....... άυπνος.......................
Σύρθηκα σαν φίδι στο δρόμο...............
Οι άνθρωποι δεν παραξενέυτηκαν......... συνήθισαν πια.............
Μικρές κόκκινες σταγόνες έβαψαν το πεζοδρόμιο, οι μύγες γατζωμένες πάνω στις ανοιχτές πληγές μου..........
Έφτασα στην παραλία....... Ερημιά.............
Ένας ύποπτος άνεμος με βοήθησε να σκαρφαλώσω στο παγκάκι................
Το δεξί χέρι παρέλυσε.............ως εδώ ήταν...................
Κοίταξα στον ουρανό κάτι
μεγάλα..................................................................................................σύννεφα!
Ναι, σύννεφα, έτσι τα ονόμαζα καποτε.................
Ήταν μαύρα διάσπαρτα σαν κοπάδι...........
Μια αχτίdα φωτός γλίστρhσε από το μελανιασμένο ουρανό και προσγειώθηκε στο σαπισμένο μου πρόσωπο, με χάιδεψε από άκρη σε άκρη σαν ζεστό άγγιγμα ιδρωμένου φιλιού.................
Ξαφνικά άκουσα ένα τιτάνιο τράνταγμα....................
Φοβερούς τριγμούς, σαν χιλιάδες σκουριασμένα γρανάζια να γυρνούν ένα άδικο βάρος................
Ήταν ο τροχός της ζωής μου........
Ξεκίνησε........
Η ψυχή δεν το περίμενε.................τρόμαξε........
Ναι, το άκουσα................αντήχησε παντού μέσα μου, στα κύτταρα,στις φλέβες, στην παραπληγική μου καρδιά..............
Ξεκίνησε για λίγο..........
Κι έπειτα σταμάτησε πάλι..............................................




Είμαι ένα δακρυσμένο μάτι που στέλνει θλιμμένα οπτικά ερεθίσματα σε έναν μεθυσμένο εγκέφαλο,κάπου ψηλά,σε μια κρύα παράλογη σοφίτα................


Νύχτα.......
Ο γέρος βαδίζει αργά στο στενό, τα χρόνια έχουν βαρύνει το κορμί, ένα υπομονετικό μπαστούνι στηρίζει τη δεξιά του πλευρά..........................
Τον πλησιάζουν τρεις νεαροί, ένας κρατά σιδερένιο λοστό και τον χτυπά πισώπλατα...........
Σωριάζεται στην άσφαλτο, τον χτυπούν μανιασμένα και οι τρεις, κλωτσιές στα πλευρά,στο κεφάλι ,παντού.......
Του αδειάζουν τις τσέπες,του σχίζουν το πουκάμισο και τον φτύνουν στα μούτρα.......
Κανείς δεν παρατηρεί το δεξί πόδι που dε λύγισε καθόλου...................
Είναι ξύλινο.............................................
Το δικό του το έχασε στο μέτωπο από οβίδα, μια νύχτα γεμάτη πυρετό σε λασπωμένα χαρακώματα.
Αμούστακο παιδί ακόμα,τύλιξε τις κομμένες σάρκες του ένα μάτσο και τις έδεσε με μια γάζα ενός νεκρού που κειτoταν δίπλα του...............
Δεν έβγαλε άχνα...........
Τα κατάφερε κι επιβίωσε.........
Νίκησε........................
Τώρα εκεί στο δρόμο φτύνει μάυρο αίμα και σπασμένα δόντια, οι άλλοι τον παράτησαν και φύγαν τρέχοντας..........
Γλύφει τα χείλη και γελάει.......
Κοίταξέ τον..........
Γελάει..........................
Χα χα........................
Γέλα γέρο.............................
Πουτάνα ζωή.....................