ENA KEIMENO GEMATO PYRETO.

Τρέμω ολόκληρος,χτυπώ τα ποδια μου νευρικά,ανατριχιάζω απ άκρη σε άκρη και γραφω ασταματητα με μάτια γουρλωμένα,ακίνητα........
Η πέννα καυτη σιγοκαιει τα σχισμένα δάχτυλα,πισω απ το χαρτί η πραγματικοτητα στρεβλωνεται,η φωτια των στίχων μου λαμπει σαν φάρος σε παραλληλα συμπαντα και κόσμους μυστικούς......
Σπαρταρώ και γραφω........χωρις διορθώσεις,με βουβες ανάσες για να μη μ ακούω..........
Παράφρονες θεοι σκυβουν πανω απ το κεφάλι μου,κινουν τα σύρματα της ψυχης μου μανιασμένα,παραλύω,οι γραμμες δε με χωρουν,καιγομαι κι αυτοι δε σταματουν,γιατι;Τί ειναι αυτό;Γιατί σε εμένα αυτός ο πυρετος;
Κοιτω στο πατωμα ένα πεσμένο κομμάτι απο το πάζλ του εαυτου μου,το σηκώνω και το τοποθετώ στο μικρο κενό διπλα απο τη θέση της καρδιάς......Ποιός με κατασκεύασε;Καποιος που απλα ξοδεψε το χρονο του γιατι δεν ειχε τιποτα καλυτερο να κανει;Καποιος που προσπαθουσε απεγνωσμενα να μαθει πως φτιαχνεται ενα πάζλ;Ο καλυτερος κατασκευαστης πάζλ ολου του κοσμου;

Σταματησα να λεω παραμυθια........αλλα και γιατι να πω;Το παιδι που μ ακουγε εφυγε,βαρεθηκε την ιδια σκηνη,ισως αν ειχα ενα κουκλοθεατρο,μια σαρπατινα,μια Ιθακη,κατι.......
Ομως θα φυγω κι εγω......με περιμενουν διαστηματα,στο πουθενα ατελειωτα ταξιδια......αρκει να τα ονειρευομαι και να φανταζομαι.......αυτο εχει σημασια........
Ναι,η φαντασια......το κλειδι που ανοιγει τα σκοτεινα κελια μας,τις πνευματικες αλυσιδες που μας βαραινουν,με τη φαντασια το πνευμα αφηνεται ελευθερο,κανεις δε μπορει να το περιορισει,ειμαστε ετοιμοι να πεταξουμε οπουδηποτε,αρκει να το φανταστουμε και θα γινει.....

Μια καλοκαιρινη βραδια που δεν υπαρχει πια,καθομουνα μοναχος πανω στο καταρτι ενος καραβιου,σε ενα λιμανι ερημο,στην αλλη ακρη της Γης.Τριγυρω μου πηχτο σκοταδι.....Ενα υποπτο αερακι φυσηξε,εκλεισα τα ματια και η φαντασια με αιχμαλωτισε........
Ημουν καπετανιος,σε ενα μαυρο ιστιοφορο,το Βrigantine,ειχα για πληρωμα κατι Μαροκινους ληστες που βρηκα στο Αλγερι κι εναν κουτσο Μογγολο που βλεπει χιλια μιλια!
Διαβηκαμε στην Ισπανια μαζι με εξι γαλερες απο το Βορα,να πολεμησουμε εναντια στη σκλαβια που μαστιζε τη χωρα.Τρεις μερες μας κατακαψε ο ηλιος,τρεις νυχτες μας μαστιγωνε το κυμα,μουσκευε τα πανια η θαλασσα και μεις τη φτυναμε ξοπισω,ο γαντζος στο δεξι μου χερι με δυσκολευε να αδραξω το τιμονι,ειχαμε κι εναν μουτσο τρελο δεμενο στο καταρτι,παραλογα τα ουρλιαχτα του τρομαζαν τις Σειρηνες,σκονταφτε εδω κι εκει τυφλος ο παπαγαλος,η τιγρη ετρωγε τα νυχια της ολη τη νυχτα στο αμπαρι κι οι φαλαινες τραγουδαγαν κατι που εμοιαζε με θανατο.......
Ενας μυστηριος ναυτιλος,γεματος Αγγλους,προδοτες,χρονοταξιδιωτες μας εμβολισε την πλωρη,''βαστατε ναυτες μου΄΄ ειπα ''θα φτασουμε,δυο μιλια μεινανε ακομη΄΄,μεχρι κι ο μαγειρας κουβαλαγε τις μπαλες γεμιζοντας τα σκουριασμενα μας κανονια,πισα,πηχτο κατραμι στις πληγες,μου πηρε ο αερας το μαυρο μου καπελο......
Ηταν μαζι μας κι ενας βαρδος Ιρλανδος,φαλτσα γρατζουναγε την αρπα του ο βαρδος κι ο σκυλος μου κουνουσε την ουρα του ρυθμικα,γλυφοντας το αιμα της νεκρης μαιμους.
Πρωτοι πατησαμε στην παραλια ποδι,γενναιο το ασκερι μου ριχτηκε στη μαχη,παρατησε την αρπα του ο βαρδος και σηκωσε το ξιφος,''Ιno pasaran!Obrer!Unitat per la victoria!'',τρεχαμε αλαφιασμενοι στις πλατειες πυροβολωντας,οι σφαιρες μας αγκαλιαζαν σφιχτα,τρεις δεχτηκα μα κοιταμαι ακομα αντεχω,λουλουδια πεταγε η γρια απ το μπαλκονι,πεθαναμε ολοι μια νυχτια κλεισμενοι μες το φαρο,μας κυκλωσαν και μας πυρπολησαν θρασυδειλοι φασιστες,γελαγαν τα καθαρματα καθως αναβαν τις φωτιες,γελουσαμε κι εμεις πηδωντας μες τις φλογες,μονο ο βαρδος Τhomas γλυτωσε με τη βοηθεια ενος αετου και πεταξε ψηλα στην Ιρλανδια και τωρα τραγουδα μπαλαντες που διηγουνται το χαμο μας,μεσα σε παμπ υπογειες,σκοτεινες,κρυσφηγετα υπεροχων συμμοριων κι ο Χαρος τον σιμωνει..........
Viva la Brigantine λοιπον........μεσανυχτα ψηλα στο καταρτι.........και μετα ηρθαν οι εξωγηινοι.........

Η φαντασια ανθρωπε...............
Με τη φαντασια πολεμας τα παντα..........με τα δολια ονειρα σου........
Ολα τα μυστηρια,τα απειρα φεγγαρια και τα κρυμμενα μονοπατια,τα απεραντα λιβαδια κι οι γαλανοι ουρανοι βρισκονται μεσα στα ονειρα,στην καρδια,ειναι μαζι σου........καθε στιγμη.........
Μεσα στο απειρο του συμπαντος τα ονειρα ταξιδευουν,πραγματοποιουνται οι πιο παραλογες πιθανοτητες,γεννιουνται νεοι γαλαξιες,ηλιοι ανατιναζονται,τα παραμιλητα μας δραπετευουν στο διαστημα,δονουνται,διαγραφουν αστρικες τροχιες,σειουν την Οικουμενη......
Κι ηταν τοτε,ποτε ηταν,που πρωτοαντικρυσαμε περαστικους κομητες χωμενοι στα κρυφα μες τη φωλια του πτεροδακτυλου και ζωγραφισαμε με φοβο τις θεικες μορφες τους,ψελνοντας προσευχες μες τις σπηλιες των λυκων,πανεμορφοι και τραγικοι,οι πρωτοι ονειροπολοι.........
Διαβηκαμε σε δρομους παλιους,σε μονοπατια διαφανα μεσα στο Μαγεμενο Δασος,σε γειτονιες αιθεριες στα συννεφα κρυμμενες,τρυπωσαμε μεσα σε magic bus σαραβαλα που ταξιδευουν για αλλες διαστασεις,στο μελαγχολικο τοπιο ενος πακετου Μarlboro με ερυθροδερμους κι ερωτευμενους κροταλιες,ποθησαμε νυχτες ηλεκτρισμενες,ατελείωτες σε ντισκο ψυχεδελικες πανω στην επιφανεια του Κρονου και σε υγρες ταρατσες,γεματες πρωτοβροχια γευτηκαμε γυμνοι τις αστραπες που μας χτυπουσαν,σαλταραμε ιδρωμενοι στο κενο,κυνηγωντας γοητευτικες σκιες και μια μοναδικη αιωνιοτητα ολοτελα δικη μας.........
Ανατριχιαστικοι οι ψιθυροι μας πλανιουνται ακομα μεσα σε σκοτεινες σοφιτες,πανω απο κεροπηγια που αναστεναζουν,σε πινακες που σε κοιτουν με ματια ζωντανα και σε δωματια χρονων αλλοτινων με ολανθιστα παραθυρα και φεγγαρενια θεα......
Τουριστες στην ακρη του συμπαντος κρυφοκοιταξαμε στον κηπο του θεου ερειπια αρχαιων αστροστολων,χορεψαμε με οντα καταπληκτικα πανω σε επιφανειες βαρεων αστρων,μαζι τους καταρρευσαμε και σκορπιστηκαμε σαν φως στο υπερπεραν,αυτο το φως που σημερα το πρωι σε χαιδευει απαλα στο προσωπο,το ιδιο φως που ταξιδευει εκστασιασμενο πανω στις βλεφαριδες ενος μικρου κοριτσιου που κοιμαται αθωα μεσα στην αγκαλια σου.......

''Τον οικτο σας για εμας που πολεμουμε στα συνορα του Απεριοριστου και του Μελλοντικου'' Αpollinaire.

Ναι ανθρωπε,τον οικτο σου ζητουμε και τιποτα αλλο,κανενα ανταλλαγμα!
Μη μας κατηγορεις,μη μας ξεχνας!Ειμαστε εκει εξω στην αβυσσο που εσυ δεν τολμας να φανταστεις γιατι σε τρομαζει το Αγνωστο,το μυστηριο,ειμαστε βρεγμενοι πανω στις ταρατσες οταν εσυ τυλιγεσαι με τις ζεστες κουβερτες,παγωνουμε στην ερημια,κρυφακουγοντας εκθαμβοι τα μυστικα μιας αιωνιας αυγης και σπαρταρουμε απ τον πυρετο,καταχαμα στη γη,κοιτωντας πυρινα ματια θεων που γευονται τη θλιψη ενος μυρμηγκιου,ενος μυρμηγκιου που τολμα με θρασος και περισσιο θαρρος να ονειρευεται,να ελπιζει,να μαχεται εναντια στον πονο και την τραγικοτητα της ευθραστης υπαρξης του........

Καθισμενος σε ενα γερασμενο βραχο,ψηλα στο ακρωτηρι των κρυφων μου ποθων ξεφυλλιζω την Καινη Διαθηκη,ομορφαινοντας τον Χρονο.Ο ανεμος ξεχαστηκε παλι εδω,σε λιγο θα σκουριασει απ την αλμυρα.Νοιωθω κατι να περπατα πανω στον δεξι μου ωμο,γυριζω και βλεπω ενα μυρμηγκι, στεκεται ορθιο κουνωντας απαλα τις κεραιες του και κοιτα ισια μπροστα στο τελος του χρυσου οριζοντα.......
Ποθησε κι αυτο να δει ενα ηλιοβασιλεμα απο ψηλα........
Εγω και το μυρμηγκι.......ριγμενοι μεσα σε ενα βαρβαρο συμπαν,κοιτουμε ενα υπεροχο,λυτρωτικο ηλιοβασιλεμα..........Εγω και το μυρμηγκι........μοναχοι,στην απεραντοσυνη των κοσμων........
Η θλιψη και η μοναξια κυριευουν την ψυχη μου,ο ανεμος φυσα μες τις σελιδες,τις γυρναει μανιασμενα,με παγωνει......Μια τρεμαμενη αχτιδα φωτος γλυστρα απο μια χαραμαδα του ουρανου και προσγειωνεται πανω στη σταματημενη σελιδα.Εγω και το μυρμηγκι,συγκινημενοι,διαβαζουμε με ματια θολα:
''Εν τω κόσμω θλίψην έξεται'' ειπε ο Κυριος ''αλλα θαρσείτε!Εγω........νενίκησα τον κόσμον!΄΄
Η Βασιλεια των Ουρανων,το Βασιλειο της Καρδιας,η Χωρα του Ονειρου,βρισκεται καπου αλλού,μακρια απο αυτη την κατασκευασμενη Πραγματικοτητα,μακρια απ το ψεμα,την αδικια,το μισος και την υποκρισια!
Οι ονειροπολοι αντικατοπτριζουν το συμπαν μεσα σε καθε τοπίο,γνωριζουν τη ματαιοτητα των πραγματων,βαδιζουν το μονοπατι της θλιψης και παρηγορουνται μονο απο μια μικρη πρωτακουστη ελπιδα,για κατι νεο,πανανθρωπινο,περα απ τον πονο και το αιμα,που θα τους χαρισει γνωση,αγαπη κι αληθινη ευτυχια,κατι που θα τους ενωσει ολους......ολους........
Ποσα ταξιδια σχεδιασαμε εκεινες τις ανοιξιατικες νυχτες μεσα σε αλανες ιδρωμενες,στειλαμε υποσχεσεις αγαπης και μηνυματα ελπιδοφορα να κατακτησουν το μελλον,πεταξαν μακρια οι ποθοι μας κι ακομα εκει εξω ειναι,φτερουγιζουν κατω απ τα αστρα,ψαχνουν να βρουν αυτο το ομορφο μελλον που ολοενα ερχεται κι ολο μακρια μας φευγει......
Συννεφοκυνηγοι κατω απ τις σκιες των πυραμιδων εγω κι ανυπαρκτοι συντροφοι μου ατενισαμε το απειρο,γραψαμε πανεμορφα ποιηματα,ασυναρτησιες ταιριαστες,εκφρασαμε το ανειπωτο,οι θυελλες μας πληγωσαν το δερμα κι ειμασταν παντα......παντα ξεχασμενοι απ το θεο και τους ληστες!
Εκθαμβοι αντικρυσαμε αντικατοπτρισμους στην ερημο,φαντασματα καραβανια,οασεις πυρινες που ο Διαβολος στο αιμα κολυμπουσε.Προστυχες οι πυξιδες μας ξεγελασαν ακομη μια φορα,μας προδωσε το ραγισμενο Αστρο της Βηθλεεμ και μειναμε στην ερημια χωρις κουβερτα και ψωμι,βουλιαξαμε με τον καιρο στην αμμο,σαπισαμε με εναν σταυρο στο χερι και τωρα πια πανω στο νεκροδαχτυλο μου θα ναι μεγαλο το δαχτυλιδι με τη σκαλιστη μορφη σου........

Τον οικτο σου ζητουμε ανθρωπε.......αυτο και τιποτα αλλο.............

Ενα τρενο σφυριζει πανω στα κυμματα,μια κιθαρα τυλιγμενη με σφαιρες,αγκυρες στα συννεφα ριγμενες,πουλημενες ερμαφροδιτες εποχες,μια κλεψυδρα γεματη ανθρωπακια,ενα βοτσαλο σχηματιζει ομορφους κυκλους πανω στην επιφανεια του νερου κι επειτα πνιγεται μες στο βυθο,καποιος κλαιει εξω κι ειναι καλοκαιρι.........καλοκαιρι............
Γιατι ενα σιωπηλο ηλιοβασιλεμα με κανει και θλιβομαι;Γιατι τα μαυρα ματια σου,δυο τοσο μικρες μπιλιες με κανουν κι ερωτευομαι;Μου λειπει το ολοκαυτωμα των χειλιων σου,το ιδρωμενο αρωμα στην ακρη του λαιμου σου,τοτε που αγκαλιασμενοι αιμορραγουσαμε αγαπη κι οι ψυχες μας γυμνες......ενα.......μες τα ερειπια της ματαιης ζωης μας...........

Τι γραφω θεε μου;Τι;

O Ιπποτης συνομιλησε με τις σκιες σε υπογειες σκοτεινες στοες,καταπιε τις σταγονες φλογας απ το γεματο πυρετο κορμι του Σκιαχτρου,κλειδωσε τα θερια στον κηπο και την υστατη ωρα ανεβηκε ψηλα στο Καστρο του Μοναχικου Θεου.Μετακινησε δισταχτικα ενα πιονι στο πατωμα,εβγαλε με μια τελετουργικη κινηση το ματωμενο κρανος του και ακουμπισε απαλα πανω στο αναπηρο τραπεζι.....Μια πεταλουδα χορευε εκστασιασμενη πανω σε μια αχτιδα φωτος που τρυπωσε απ την σπασμενη γριλα,θυμηθηκε τον Πονο,τους πονους,τις προδοσιες,τη φαρμακερη μοναξια των χιλιαδων ψυχων του,ο Χρονος σταματησε πανω στα ματια του κι εγραψε με μια ψευτικη δακρυσμενη πεννα πανω στο Αορατο Χαρτι:
Αραγε ειμαι στα αληθεια τοσο φτωχος μακρια απο εκεινα τα χρυσα παλατια;Οι ανθρωποι αυτοι που αργοπεθαινουν εκει μεσα εχουν γνωρισει τον εαυτο τους;Μπορουν να συνειδητοποιησουν τον κοσμο που τους περιβαλλει;
Μα αναθεμα τι περισσοτερο θα επρεπε να εχω απο μια τρυπια,γενναια πανοπλια,ενα βιβλιο με ποιηματα,τον Ισκιο μου που ταξιδευει μεσα στους αιωνες κι αυτη τη μεθυσμενη πεταλουδα που λικνιζεται τοσο ομορφα στο φως του δειλινου;
Σηκωνω τα χερια μου ψηλα στον ουρανο και δειχνω προς τα αστρα.........
Ειμαι ελευθερος!!!!

Νυχτα.......βρισκομαι στο πιο ψηλο μπαλκονι του Στοιχειωμενου Πυργου,η σκοτεινη φιγουρα μου αιωρειται πανω απο τα καγκελα,τρεμοπαιζει,σαν τα αστρα στο νυχτερινο ουρανο.........
Το Κορακι μου κραταει συντροφια..........
Εχω ενα σπουδαιο κυαλι που το εκλεψα οταν ζουσα απο εναν Τουρκο σουλτανο στα βαθη της Ασιας και μια καρδια βαλσαμωμενη,που μου χαρισε ενας αγγελος πτωχος,οταν αυτοκτονησα......
Παρακολουθω το φεγγαρι,τον κρατηρα Αρισταρχο,τη Θαλασσα της Κρισεως......
Το βλεπουν κι αλλοι το φεγγαρι..........Οι καμηλιερηδες που διασχιζουν τη Σαχαρα,οι καπετανιοι στους ωκεανους,ενας ναυαγος που ζωγραφιζει στα βραχια γοργονες,τα δελφινια καθως πηδουν πανω απ τα νερα της θαλασσας,ενας ερωδιος σε μια γαλαζια λιμνη.......
Σε εμας τους νεκρους αρεσει πολυ να ατενιζουμε το φεγγαρι............
Καποιοι απο εμας εκει πηγαινουν και παλι πισω ερχονται.............Σαν να μη φυγαμε ποτε κι ολο παντου ειμαστε.......
''Δεν ειναι νεκρο αυτο που αιωνια μπορει να περιμενει και μετα το περασμα παραξενων αιωνων μεχρι κι ο Θανατος μπορει να πεθανει!''
Λάβκραφτ.

Ο Λογος δοθηκε στον ανθρωπο για να τον χρησιμοποιει Σουρεαλιστικα,για να ονειρευτει,να ξεφυγει απο τον πονο της μοναξιας που τον στοιχειωνει,να χρησιμοποιησει την φαντασια του εναντια στη θλιψη,να επαναστατησει,να διανοηθει,να εξυψωθει........

Φανταζομαι εναν κοσμο διαφορετικο.........εναν κοσμο οπου δε ποναω,δε φοβαμαι τον εαυτο μου.....Περιστερια οι αναμνησεις μου εκει,γυριζουν παντα σε μενα,τιποτα δε ξεχασα,ολα με θυμιζουν κι οταν θελω εγω ξημερωνει.........αλλιως νυχτα........παντα νυχτα............και στον ουρανο φωτια,φωτια ασβηστη,σαν αυτη που βλεπω καθως κλεινω τα ματια και με χαιδευουν μαχαιρια διψασμενα..........
Παλι παραμιλω.............

Στον κοσμο αυτο οι αγγελοι συνομιλουν με τους ανθρωπους,τους φανερωνουν ανηκουστα μυστικα μακρινων εποχων και πολιτισμων που δραπετευσαν μακρια στο διαστημα,κανεις δε τους ειδε ξανα κι ειναι ακομη εκει εξω,σαν τοτε,πλεουν με τις διαστημικες καραβελες τους στον κοσμικο ωκεανο,τιποτα δε τελειωσε,ολα τωρα αρχιζουν,τα πιο καταπληκτικα θαυματα,οι ομορφοτερες χωρες υπαρχουν γι αυτους κι αυτοι δε το ξερουν αλλα ταξιδευουν,μεσα στη παγωνια και τη μαυριλα του συμπαντος,πιο περα απο εκει που φτανει το ματι,περα απο καθετι που τολμησε να φανταστει ο εγκεφαλος σου και τιποτα δε τελειωσε γι αυτους κι ολα τωρα αρχιζουν...........
Φανταζομαι εναν κοσμο με δυο γαλαζια φεγγαρια στο στερεωμα,στολισμενα με χρυσους δακτυλιους κι ειναι τοσο κοντα στη γη που αν σταθεις σιωπηλος στην ερημια μπορεις να ακουσεις τις τροχιες τους,ενα μαγευτικο σφυριγμα δονει την ατμοσφαιρα κι ενας ηχος αλλοκοσμικος,γεματος αναστεναγμους ερωτικους,φαλτσα τραγουδια και παραμιλητα μεθυσμενων εξωγηινων,ταξιδευει καβαλα σε χειμωνιατικες καταιγιδες κι αερακια καλοκαιρινα μεχρι το δικο σου τοπο,εκει που χτυπα ρυθμικα η μικρη σου καρδια,ακου.........η πιο παραφωνη μουσικη του συμπαντος παιζει για σενα,χρωματιζει τη θλιψη,γιορταζει τη μοναξια των ψυχων,υμνει τις χαμενες αγαπες ολων,ολων..........και τα παιδια των Φεγγαριων χορευουν ξεφρενα κοιτωντας εναν πανεμορφο γαλαζιο πλανητη στο στερεωμα,στις δικες τους γιορτες,καπου σε μια ερημια οπως εσυ και μεσα τους χτυπα μια καρδια μικρη οπως αυτη που φτερουγιζει μεσα στα στηθη σου,ακουσε τη............Ετσι χτυπουν αυτη τη στιγμη κι οι καρδιες ολων των ανθρωπων,ολων των οντων,καρδιες ριγμενες στο πουθενα,καρδιοχτυπια διπλα στα κυμματα,ψηλα σε ενα μπαλκονι,σφιχτα μεσα σε μια αγκαλια,καρδιες υπεροχες στον πιο τρελο ρυθμο της ζωης τους...........
Σε εκεινο τον κοσμο οταν βρεχει οι ανθρωποι δεν τρεχουν να κρυφτουν,βγαινουν ολοι μαζι στους δρομους,χορευουν πιασμενοι χερι-χερι,γευονται τη βροχη,την καταπινουν και εξαγνιζονται.......εξαγνιζονται.......ετσι απλα........
Εκει,οι γυναικες δε με φοβουνται,ουτε εγω τις φοβαμαι,περπατουμε αγκαλια στα σοκακια κι εγω τους δειχνω περιεργους αστερισμους στον ουρανο,δε χρειαζεται να μιλαμε,τα χειλη μας τα λενε ολα,τα φιλια μας διωχνουν καθε πονο και ερωτευομαστε συνεχεια......συνεχεια........ετσι απλα...........
Φανταζομαι εναν κοσμο που οταν εγω γραφω για τη θλιψη,τα σκορπια ονειρα και τις διαφανες στιγμες μου,εσυ με διαβαζεις και δεν αδιαφορεις,δε με κρινεις μα ονειρευεσαι μαζι μου,ερχεσαι εδω μπροστα,με κοιτας βαθια μεσα στα ματια και μ αγαπας........τοσο δυνατα και αληθινα οπως εγω.........μ αγαπας...........ετσι απλα..........
Φανταζομαι εναν ηρωα...........ο ηρωας αυτος δε φορα στολη,ουτε μασκα,δεν εχει εξωγηινη καταγωγη,δεν απεκτησε απιστευτες ικανοτητες εξαιτειας ενος αποτυχημενου ιατρικου πειραματος,οχι.......εχει γεννηθει σε καποιο μερος της γης,οπως εσυ,εχει γονεις οπως εσυ,δυο ματια,δυο χερια οπως εσυ.
Το ονομα του ειναι Ανθρωπος(με Α κεφαλαιο) και ζει μοναχικα σε εναν ψηλο πυργο γεματο με καθε λογης παραξενα αντικειμενα!Τρυπιες πανοπλιες,δορατα σκουριασμενα,κλειδωμενα σεντουκια,φαντασμαγορικα καλειδοσκοπια,αρχαια αγαλματα,πυλινα αγγεια,μαυρισμενους χαρτες,ξιφη κρεμασμενα στους τοιχους και πολλα βιβλια,σπανια βιβλια μεταφρασμενα σε ολες τις γλωσσες του κοσμου!Εχει τη πιο πλουσια βιβλιοθηκη και ειναι γεματη με καταπακτες,πορτες μυστικες που καθε μια οδηγει σε εναν ιδιαιτερο χωρο,καποια σε ενα γυαλινο δωματιο γεματο πολυχρωμους καθρεπτες,μια αλλη σε μια αιθουσα γεματη μουμιες και αιγυπτιακες περγαμηνες και καπου......υπαρχει ενας κηπος με χιλιαδες λουλουδια,με πυξαρια και κιρσους πανυψηλους κι ενα μικρο ρυακι διατρεχει ολο το χωρο.........
Ο Ανθρωπος λοιπον ζει μοναχικα αλλα ταξιδευει συνεχεια,πιστευει οτι η πατριδα του ειναι παντου!Στα πιο μακρινα μερη της γης,σε αποκρημνα βουνα και φαραγγια,σε απεραντες ερημους,καθε ταξιδι του ειναι και μια περιπετοια,μια γοητευτικη ιστορια.
Στο Τιmaru της Ν.Ζηλανδιας ερωτευτηκε το τατουαζ στο στηθος μιας μελαχρινης κοπελας,στη Kulgera της Αυστραλιας εκανε τη Μεγαλη Βολτα μαζι με Αμποριτζινους κι εμαθε ολα τα τραγουδια και τις ιστοριες τους,στο Borgarnes της Ισλανδιας ακουσε διπλα απο το τζακι τα πανεμορφα παραμυθια του γερο Φρόμερ,στη La Plata της Αργεντινης χορεψε με τους ντοπιους στη μεση μιας πλατειας και κανεις δε φοβηθηκε τη βροχη,στο Point Hope ψηλα στην Αλασκα εγραψε το ονομα του κλαιγοντας πανω στον γκρεμισμενο φαρο κι εμεινε ξυπνιος,ακουγοντας τα κυμματα ολο το βραδυ..........
Ο Ανθρωπος ειναι μανιωδης συλλεκης κι εχει στην κατοχη του πλουσιες συλλογες με σπανιες φωτογραφιες,ποιηματα αγνωστων δημιουργων,ινδικα χαλια,κοχυλια απο καθε λογης θαλασσα,κινεζικα στιλετα,ξυλινα καραβακια μινιατουρες,παλαια τηλεσκοπια,χειροποιητες ισπανικες κιθαρες,γλαστρες,δεκαδες γλαστρες με παραξενα σχεδια και μοναδικα φυτα,πεννες χρυσες,μασκες φανταχτερες,στολες πολεμαρχων,γυαλισμενα εξασφαιρα,ινδιανικα φυλαχτα,χαλασμενα γραμμοφωνα που τα επισκευαζει ολα μονος του,στο δικο του πληρως εξοπλισμενο εργαστηρι,αμετρητους φακελους και επιστολες,αμετρητα γραμματοσημα,χιλιαδες αρωματικα κερια,χρωματιστα σερβιτσια πορσελανης και μια συγκινητικη συλλογη με πεταλουδες αλλα οχι σαν εκεινες τις νεκρες που στεκουν ακινητες πανω στα καδρα,αυτες ειναι ζωντανες!Ναι!Εκατονταδες πεταλουδες πετουν στα δωματια του πυργου του ελευθερες,πολυχρωμες,πανεμορφες.........
Ο Ανθρωπος δε βλεπει τηλεοραση.........Προτιμα να μελετα τις Γραφες,τα κειμενα των Αρχαιων φιλοσοφων,τη διδασκαλια του Κομφουκιου,του Βουδα,το επος του Γκιλγκαμες,τις παραξενες σημειωσεις του Κολομβου,τις ραψωδιες του Ομηρου,τους στιχους των Ντανταιστων,τα τραγουδια των βαρδων μυστικιστων οπως και βιβλια ιατρικης,βοτανολογιας,μουσικης αρμονιας κι αστρονομιας.
Καθε βραδυ παρατηρει με το καταπληκτικο του τηλεσκοπιο το συμπαν,ξερει ολα τα ονοματα των αστρων,των κομητων,των νεφελωματων,κρατα αναλυτικα αρχεια για τις τροχιες των πλανητων,τις εκλειψεις του Ηλιου,τις φασεις της Σεληνης,σχεδιαζει χαρτες του ουρανου και τους απεικονιζει τρισδιαστατα με ενα πρωτοποριακο συστημα δικης του κατασκευης σε εναν τεραστιο θωλο οπου μπορει να παρατηρει και να σημειωνει τις μετατοπισεις των ουρανιων σωματων καθε μερα,καθε εποχη του χρονου!
Ο Ανθρωπος βλεπει παραξενα ονειρα αλλα οταν κοιμαται εχει παντα ενα τετραδιο διπλα κι οταν ξυπναει γραφει γρηγορα τις αναμνησεις των ονειρων του πριν χαθουν και τα ξεχασει ολα.Εχει ολοκληρο αρχειο με τα ονειρα που εχει δει εδω και πολλα χρονια(ονειρο βραδινο στης 25 Αυγουστου,ονειρο πρωινο επαναλαμβανομενο στης 12 Μαρτιου και 8 Απριλιου) κι ετσι εχει ανακαλυψει απιθανα πραγματα για τη φυση των ονειρων και τη συνδεση τους με την πραγματικοτητα!
Μεσα στον πυργο του ζουν διαφορα ειδη πουλιων,καρδερινες,αηδονια,κουκουβαγιες,χελιδονια,κισσες,παπαγαλοι.....Ολα αυτα τα χρονια ακουει τα κελαηδισματα και τις μικρες κραυγες τους μερα-νυχτα και καταφερε με τον καιρο να μαθει τη γλωσσα των πουλιων!Ο Ανθρωπος μιλα με τα πουλια!Στεκονται αφοβα στον ωμο του,ψιθυριζουν πρωτακουστα πραγματα,παναρχαια μυστικα,ολα οσα ειδαν τα πουλια μες τους αιωνες κι αυτος τα γραφει σε βιβλια(κι εχει γραψει τοσα πολλα),επειτα τα ταχυδρομει σε αγνωστους παραληπτες για να τα μαθουν κι αλλοι,να μοιραστει τη γνωση του μαζι τους!
Πολλες φορες τριγυρνα σε πλατειες και σε καπηλια,αφηνει τα βιβλια του πανω σε παγκακια και τραπεζια,δηθεν πως τα ξεχασε,μαζι με ενα μικρο τριανταφυλλο απο το μυστικο του κηπο,δωρο για καποιον τυχερο που θα ενδιαφερθει να τα διαβασει.......
Γραφει συγκινητικες ιστοριες για μαχες επικες με βαρβαρους και δρακους,για ταξιδια στο κεντρο της γης,στη χωρα των Ξωτικων,για χορους ανεμελους με αγγελους και νεραιδες,για ιπταμενα ιστιοφορα που πλεουν αορατα στον ουρανο και ριχνουν αγκυρα κρυφα μες την αυλη του,για τα φαντασματα που τραγουδουν τα βραδια,τον Σκιερο που πηδαει πανω απ τη φωτια,τους φιλους του τα συννεφα,που δεν τον ξεχασαν ποτε και για εναν ποθο μονακριβο που κρυβει στην ψυχη,οτι καποτε θα τον αγαπησουν,καποτε θα εχει μια αγκαλια,ενα λουλουδι στο πετο που θα το βλεπουν κι αλλοι,οχι μονο ο παλιος καθρεπτης,πως θα εχει εναν προορισμο κοινο σε εναν οριζοντα καθολου ραγισμενο............

(Το χερι μου πληγωθηκε αλλα εγω θα συνεχισω να γραφω για τον Ανθρωπο και το δειλινο αυτο.............ειναι υπεροχο!)

Ο Ανθρωπος περπατα τις νυχτες μεσα στα στενα των πολεων,περιπλανιεται σε σοκακια σκοτεινα,αναμεσα σε μισογκρεμισμενα κτιρια,εργοστασια εγκαταλειμενα,παλιες οικοδομες που δεν τις επισκεπτεται κανεις.......Γνωριζει για τα μυστηρια των Πολεων,τις αορατες πολεις περα απο τις πολεις,βλεπει φευγαλεες σιλουετες,σκιες στην ακρη των τοιχων,προσεχει πως πετουν τα πουλια,που μαζευονται,τις λαμπες που αναβοσβηνουν κωδικα,ακουει τις αστικες μελωδιες απο ηλεκτρικα καλωδια που δονουνται ρυθμικα στο φυσημα του ανεμου,καγκελα σκουριασμενα που δε προλαβαν να διηγηθουν το τελος τους,παντζουρια που σαλευουν,γρυλισματα,νοιωθει ενα παραξενο αισθημα γλυκιας μοναξιας,ενα μαγευτικο καλεσμα απο αλλου,μια εμφυτη αναγκη για ονειροπεριπολια,σαν κρυφος ταξιδιωτης απο αλλου,ενας νυχτοπερπατητης αλλοκοσμος......
Ανεβαινει στις ταρατσες οταν η πολη κοιμαται,παρακολουθει τους παραξενους σχηματισμους των συννεφων οταν ξημερωνει,τους ουρανους που ολοενα φευγουν μα παντα ιδιοι ειναι,σινιαλα απ τον Αντικοσμο,δακρυζει καθε φορα στη θεα της αυγης και στο ακουσμα ενος λυπητερου τραγουδιου,εκεινο που σιγοψιθυριζει ο Φυλακας της νυχτας,αυτος που δε βλεπει το Κοσμο αλλα τον ονειρευεται κι αν κοιταξεις σημερα το βραδυ με ελευθερη καρδια πανω απ τον Πολικο Αστερα θα τον δεις.........στεκεται ακινητος μες το σκοταδι με ματια κλειστα,ονειρευεται τα παλσαρ,τους κβαζαρ,την παλιρροια,τα φιορδ,τις τροπικες καταιγιδες,τον παλμο της καρδιας σου,τα χρωματα του ουρανιου τοξου,το δερμα που ξεφτιζει στις παλαμες σου κι η μαυρη μπερτα του ανεμιζει απαλα,σκορπιζοντας αστροσκονη στο χαος..........

Ο Ανθρωπος πιστευει στο μελλον,στην εξελιξη!
Διακατεχεται απο πνευμα ανησυχο,θελει να διευρυνει τις γνωσεις του,να μεταβαλει ή να προεκτεινει την Πραγματικοτητα,να πολεμησει το θανατο και τις αρρωστειες,να ταξιδεψει στο χρονο,να μεταδωσει το λικνο του πολιτισμου του σε αμετρητους αλλους κοσμους,στις εσχατιες του διαστηματος,στο τελος της Αιωνιοτητας κι ακομα παραπερα.........

Ο Ανθρωπος δεν στολιζει δεντρα,δεν πηγαινει σε επιταφιους,δεν αγοραζει λαμπαδες.
Ο Ανθρωπος γιορταζει τον ανθρωπο καθε μερα,βγαινει στους δρομους και μοιραζει φαγητο σε αστεγους,σε απλους περαστικους,παιχνιδια σε μικρα παιδια,ρουχα σε κατι ψυχες που τριγυρνουν με κορμια ημιγυμνα στα φαναρια,βοηθα τους ηλικιωμενους και τους σεβεται σε ολα,αναγνωριζει στον καθενα το δικαιωμα να πιστευει σε οποιον θεο θελει,σε οτιδηποτε τον αντιπροσωπευει,ετσι κι αλλιως,ο ιδιος ξερει πως η χαρα,το γελιο,ο πονος,το αιμα,ο θανατος ειναι κοινος για ολους!

Ο Ανθρωπος σημερα τρεμει............κι εχει πυρετο...........
Παρολαυτα το παραθυρο μου και παλι ειναι ανοιχτο.......Κι ο Ανθρωπος θα τρεμει............κι εσυ θα τρεμεις,κι η καρδια.........οπως παντα............

Θελω να ξερεις κατι φιλε μου,εσυ που με διαβαζεις τωρα και αισθανεσαι τη θλιψη και τη μοναξια που με πληγωνει.
Μπορει να μη σε γνωρισα ποτε αλλα σ αγαπησα και σ αγαπω με ολη τη δυναμη της ψυχης μου και θα εδινα τα παντα για σενα!Τα παντα!
Οσοι αιωνες κι αν περασουν,οσο κι αν θελησουν να στεγνωσουν την αμοιρη ψυχη μου εγω δε προκειται να σε ξεχασω ποτε,ποτε!
Θα ειμαστε μαζι στα ονειρα.........στα ονειρα............
Ξερεις,σε φανταστηκα......ναι φιλε μου καρδιακε,εγω σε φανταστηκα!
Σε ενα αντισκηνο θαμμενο απο το χιονι, ζεσταινα τα παγωμενα δαχτυλα σου με την πιο τελευταια μου ανασα,μεσα σε λασπωμενα χαρακωματα τυλιγες τις πληγες μου και σιγοτραγουδουσες,σε κλειστοφοβικα διαστημοπλοια ψελλιζαμε δακρυζοντας τις παιδικες μας αναμνησεις,τοσο μακρια απ τα σπιτια μας κι απο τη μανα Γη,πανω σε σαπια,πειρατικα σκαρια σηκωναμε τα ξιφη ψηλα στον ουρανο φωναζοντας δυνατα τις νικες μας στο κοκκινο φεγγαρι,μες την Κοιλαδα του Θανατου,γεματη φλογες και κραυγες μαρτυρικες,κραταγαμε σφιχτα τις τρυπιες μας ασπιδες,χιλιαδες ηταν οι εχθροι,τα τυμπανα τους τρομαχτικα ηχουσαν και μεις τρεχαμε.........τρεχαμε σαν τα λιονταρια..........
Οχι φιλε μου,μη φοβηθεις!
Δε τρεχαμε μακρια τους να ξεφυγουμε,θανατο εμεις δε φοβηθηκαμε ποτε!
Καταπανω τους...............Καταπανω τους τρεχαμε αδελφε μου!

Τρεμω......κι εχω πυρετο.........κι αν εσυ δεν εισαι εδω,δεν εχει σημασια.......
Ετσι κι αλλιως,το δειλινο αυτο για εμας.....................ειναι υπεροχο!