Είναι νύχτα....Η σιωπή με κυκλώνει....Το κορμί τσακισμένο,τα ματια βαραίνουν,ο διακόπτης της εγρήγορσης κλείνει,ο εγκέφαλος κουρνιάζει μέσα στο κρανίο μου κι αρχίζει να ονειρεύεται........................................Τέτοιες στιγμές θέλω να φύγω,να δραπετεύσω περνώντας το κατώφλι της πραγματικότητας!Πρέπει να βρω μια πύλη,ένα πέρασμα για αλλου....Να ένας μαρκαδόρος!Ζωγραφίζω μια τρυπα στον τοίχο,αρχίζει να γίνεται όλο και πιο μεγάλη,όλο και πιο μαύρη,φαντάζει τώρα σαν χάσμα της αβύσσου.....Καταδύομαι,νοιώθω μια ελαφριά ζάλη,σκοτάδι τριγύρω.Από μακριά βλέπω μια λευκη μορφή να πλησιάζει!Thee μου,μια τεραστια φάλαινα περνάει διπλα μου,με θεόρατα πτερύγια,γεμάτα φολίδες!Με κοιτάει,μου κλείνει περιπαιχτικά το μάτι και απομακρύνεται κουνώντας την ουρα της σαν να κολυμπάει στον αέρα....Τώρα βρίσκομαι μες σε ένα σπίτι,δίχως παράθυρα,ένα ρολοι κρέμεται ανάποδα....Ένας μπαμπουίνος με πολύχρωμο καπέλο χοροπηδάει εμπρός στα πόδια μου,τραβάει με δύναμη το παπούτσι μου,το βγάζει και φεύγει ουρλιάζοντας σαν τρελός!....Βλέπω μια πόρτα,την ανοίγω,υπάρχει ένα δωμάτιο με καθρέφτες ολόγυρα κι eνά κλουβί με έναν κόκκινο παπαγάλο στο ταβάνι.Στο μπροστινό καθρέφτη βλέπω το είδωλο μου....κοιτάζω αριστερά και βλέπω μέσα στο γυαλί μια καμηλοπάρδαλη....κοιτώ τον εαυτό μου,είμαι εγώ....ξανακοιτώ τον καθρέφτη αριστερά,μια καμηλοπάρδαλη,με φανταχτερές βλεφαρίδες κοίτα με ματια ορθάνοιχτα....ο παπαγάλος αρχίζει να τρεκλίζει....κλείνω γρήγορα τη πόρτα!Ένας διάδρομος...βηματίζω...δυο μπουκάλια άδεια κι ένας σπασμένος αναπτήρας στο πάτωμα,μια απαλή μουσική ακούγεται...Σκαλοπάτια γεμάτα λευκα ροδοπέταλα,κατεβαίνω,νοιώθω ένα ξαφνικό πόνο στο γυμνό μου πόδι,πάτησα ένα αγκάθι που με τρύπησε...κόκκινα ροδοπέταλα.....κάτι ήξερε ο μπαμπουίνος.....Φτάνω σε μια αίθουσα με πίνακες ζωγραφικής,ένα πλοίο με μεγάλα φουγάρα στο ένα κάδρο.Διπλα το ίδιο πλοίο χάνεται μέσα σε κύματα,στον τρίτο πινακα ένα ναυάγιο,σε μια θάλασσα γεμάτη πρόσωπα....Ακούγεται ένας θόρυβος πίσω από μια άλλη πόρτα,την ανοίγω,δυο σπαθιά ξιφομαχούν μονα τους στο κενό,μια σπίθα πετάγεται κι ανάβει ένα κερί....Ο χώρος είναι γεμάτος με πανοπλίες,εκατοντάδες στοιχισμένες σε σειρά.Στη πρώτη υπάρχει ένα κλειδί κρεμασμένο στο λαιμό και στα πόδια αφημένο ένα μικρό σεντούκι...δοκιμάζω το κλειδί,ταιριάζει,ανοίγω και βρίσκω ένα φάκελο,διαβάζω από έξω "ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"....Ιδρώνω,οι σφυγμοί ανεβαίνουν,οι τοίχοι βαριανασαίνουν....ακούω βήματα...ο μπαμπουίνος εμφανίζεται ουρλιάζοντας και πίσω του ένας ψηλός,μαυροντυμένος,με μακριά κάπα και μαλλιά που ανεμίζουν.....Βάζει το χέρι στη τσέπη και βγάζει ένα όπλο,με σημαδεύει....Μα είναι ένα νεροπίστολο,τι μπορεί να μου κάνει με ένα νεροπίστολο;....Πυροβολεί.....Τα χερια και ο φάκελος βουτηγμένα στο αίμα,ο μπαμπουίνος πλησιάζει και με θλιμμένο βλέμμα αφήνει στα πόδια μου το παπούτσι.............................Ανοίγω τα ματια,ένας τρομερός πονοκέφαλος!Ποιος είμαι.....Που ήμουν;....Πως άλλαξε έτσι το κρεββάτι μού;
!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή