Η Ελπίδα προς τα άνω!

Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία με το πλοίο του Σάκλετον παγιδευμένο στους πάγους της Ανταρκτικής,σκονισμένοι χάρτες του Μεσαίωνα που απεικονίζουν μέρη αινιγματικά,φανταστικές χώρες που ταξιδεύουν στις σελίδες της Λογοτεχνίας,τα ίχνη των αστροναυτών αποτυπωμένα στην επιφάνεια της Σελήνης..
Πρίν απο πολλά χρονια ο G.K.Chesterton έγραψε πως μοιάζει σαν να έχουμε προσγειωθεί σε λάθος άστρο,ήρθαμε απο Αλλού κι επειδή έχουμε χάσει το δρόμο δεν ταιριάζουμε εδώ.
Τί είναι αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε δέος όταν ατενίζουμε τα άστρα,να νιώθουμε πως κάτι συγγενικό βρίσκεται εκεί έξω,μια πατρίδα μακρινή που δε μας ξέχασε ποτέ;

Εξόριστοι λοιπόν Εδώ,ψάξαμε παντού για να βρούμε το χάρτη της διαδρομής,τις συντεταγμένες,από πού ήρθαμε,πού πηγαίνουμε,ψάξαμε πίσω απο παμπάλαιες,κλειδωμένες πόρτες,μέσα σε σεντούκια και εγκυκλοπαίδιες σκονισμένες,σε τραγούδια παράξενα και συνθηματικά ποιήματα,σε ημερολόγια και σημειώσεις εξερευνητικών αποστολών,βυθομετρήσαμε τον κόσμο της γνώσης,χαθήκαμε σε λαβυρίνθους και παράδοξα,σε εκκεντρικές εμπνεύσεις κι ατέρμονες αναζητήσεις,ψάξαμε ξανά και ξανά μα χάρτη δε βρήκαμε και είμαστε ακόμα Εδώ,πιο μόνοι απο ποτέ,πολύ μακριά απ τον ορίζοντα που αντικρύζουν τα μάτια μας,πάντα μακριά απ τα ηλιοβασιλέματα,απ τα ουράνια τόξα και τις γειτονιές των άστρων.
Μοιάζει να είμαστε τόσο μακριά απ την Πατρίδα..

Ο Έρνεστ Χέμινγουει έχοντας ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο ως δημοσιογράφος,στρατιώτης,εραστής,κυνηγός άγριων ζώων,συγγραφέας,εμπνέεται την τελευταία νουβέλα του και βάζει τον ήρωά του,τον ηλικιωμένο ψαρά Σαντιάγκο στη μέση της θαλάσσης,να μάχεται μ΄έναν μεγάλο ξιφία και το μύνημα ταξιδεύει απο τις σελίδες ενός μικρού βιβλίου πρός όλες τις καρδιές:
´´Ο άνθρωπος δε νικιέται ποτέ,μονάχα καταστρέφεται..´´

Ο Ρώσος κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε στο διάστημα,ήταν αυτός που πρωτοκοίταξε την Γή απο τόσο ψηλά,απο εκεί που δε μπορείς να ξεχωρίσεις τα σύνορα και τις σημαίες των κρατών,το χρώμα του δέρματος των ανθρώπων,τους πλούσιους και τους φτωχούς,ήταν αυτός που αντίκρυσε πρώτος τα άστρα απο το διάστημα,τους απέραντους άλλους κόσμους και ήταν εκεί πάνω ολομόναχος,στριμωγμένος σε μια σκοτεινή κάψουλα,κουβαλώντας μαζί του όλες τις ελπίδες και τους πόθους κάθε ανθρώπου,έγινε ο πρώτος ανταποκριτής της μεγάλης,ανθρώπινης τραγωδίας,ένας αυτόπτης μάρτυρας του Σύμπαντος!
Εφτά χρόνια μετά ο άνθρωπος αυτός σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστήχημα αρνούμενος να εγκαταλείψει το σκάφος του που είχε υποστεί βλάβη για να σιγουρευτεί πως δε θα έπεφτε σε κατοικημένη περιοχή,ήταν μόλις 34 χρονών!

Ο εξερευνητής Σκότ,μισοπεθαμένος,σ΄ένα αντίσκηνο στη μέση του πουθενά γράφει ένα σημείωμα για να εξυμνήσει την γενναιότητα των συντρόφων του μέχρι που τα χέρια του παγώνουν εντελώς.
Είναι ακόμα εκεί!Όλοι τους!Θαμμένοι μες τους πάγους!
Μήπως δεν έπρεπε ποτέ να ταξιδέψουν στην Ανταρκτική;

Στέλνουμε διαστημόπλοια στο μαύρο του απείρου,μυνήματα που ταξιδεύουν στον αχανή ωκεανό του σύμπαντος,εξερευνούμε το Άγνωστο,κρυφοκοιτάμε τους μακρινούς κόσμους μέσα απο τις διόπτρες γιγάντιων τηλεσκοπίων,ελπίζουμε,ονειρευόμαστε..
Σήμερα το βράδυ,χίλια έτη φωτός πιο πέρα,σε κάποιον πλανήτη με δίδυμα φεγγάρια στο στερέωμα,ίσως κάποιος να έχει στρέψει το τηλεσκόπιό του προς τη Γή και να στέλνει μυνήματα,κάποιος που ελπίζει κι ονειρεύεται σαν εμάς..
Κι αν κάτι αξίζει εδώ κάτω στην μοναξιά μας είναι η ελπίδα πως κάποτε αυτά τα μυνήματα θα ακουστούν,πως θα ανταμώσουμε τους αδελφούς μας στα άστρα,πως θα κινηθούμε προς τα άνω,θα ξεχυθούμε στο άπειρο εκτοξεύοντας μαζί μας τα όνειρα,εκτοξεύοντας την Ελπίδα!
Η Ελπίδα προς τα άνω!