ΑΝΕΜΕΛΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 13.

Ονειρευτήκαμε σταυροφορίες κι εξερευνήσεις τολμηρές,κλεισμένοι στα υπόγεια της Αθηνας και με στριφτά τσιγάρα και ξινό κρασί,μελαγχολήσαμε αγκαλιασμένοι πάνω σε στενά μπαλκόνια,ατενίζοντας μες το λυκόφως τις βιολετί γραμμές των οριζόντων. Χορέψαμε μες τις πλατείες του κόσμου,με επαναστατικά φυλλάδια στις τσέπες και κόκκινα μαντήλια,δραπέτες της τελευταίας στιγμής,χαθήκαμε σε πορείες νυχτερινές,κάτω απ τις φάσεις της Σελήνης,στις ερημιές παλαιοτάτων δρόμων,με αερικά και νεράιδες οργισμένες,μέσα στα μαύρα τα σκοτάδια μα και στα ύψη τα ωραία,ξέμπαρκοι σε ξέμπαρκες ακτές,με τους δαυλούς μες τις σπηλιές των πειρατών και ύπνο ανήσυχο κάτω απ τις σκιές αρχαίων ναυαγίων,τόσα ποιήματα που δε τελειώσαμε ποτε και υποσχέσεις για τρελα ταξίδια,χορταίναμε μονο με στίχους ταπεινούς κι ελπίδες για αγάπες μακρινές κι ας ξέραμε καλά πως πια κανεις δε μας θυμάται,ούτε και η ίδια μας η μοίρα,τα απελπισμένα δειλινά και τα αγρια ξενύχτια,με τους περήφανους χορούς και τις σκληρές μονομαχίες,μας πλάνεψαν οι ουρανοί και οι φανταχτεροί κομήτες κι έτσι ξεμείναμε στο πουθενά,μακριά απ τις παιδικές αυλές και τα γλυκόλογα της μάνας,με δάκρυα καυτά που πόνεσαν τα ματια και ματια αστραφτερά που φώτισαν το Άπειρο,αθάνατοι και ματωμένοι στον Χρόνο που διηγείται τον καημό μας,στα σύννεφα και στα αθώα τα πουλια,σε έναν θεό πατέρα κι αδερφό που ακόμα περιμένει από τότε,μέσα στην κρύα νύχτα και τη σιωπή,τον λατρεμένο γυρισμό μας..