Η νύχτα...με τα παγωμένα πέπλα της και τους μυριάδες αστροθεους...
Αυτός ο κρύος άνεμος που ραγίζει την ψυχή μου,κάποτε με δρόσισε σε μια πεδιάδα της Γαλλίας,έπειτα από ώρες μάχης κι αβέβαιης ελπίδας,ήταν εκεί από πάντα και τον γεύτηκαν μες τους καιρούς όλοι οι εαυτοί μου,αυτοί που νικησαν και ζήσαν με έρωτες ευτυχισμένοι κι όσοι πληγώθηκαν και χάθηκαν μοναχοι...
Η νύχτα...με τις γαλάζιες ομίχλες και τα τρομερά μυστήρια...
Αυτή η αιώνια νύχτα...
Δε με ξέχασε ποτε...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
κανείς δεν ξεχνάει !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκανείς και τίποτε΄.....
Εχεις δρόμο ακόμα !!!
χαιρομαι που μας στέλνεις τόσα
νοερά σε ακολουθούμε !!!!!
τίποτα και κανείς...
ΑπάντησηΔιαγραφήποτέ δεν μας ξεχνάει....
είμαστε όλοι εκεί...
το πριν...
το μετά...
το πάντα...
σε μια αιώνια νύχτα...
φλύαρης σιωπής!
σε ακολουθούμε....