Ανέμελο Ημερολόγιο 3.

Τριγυρνώ στις γειτονιές του κόσμου,χαμένος μες σε θολά απογεύματα,δρόμοι απέραντοι απλώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις,στιγμές φευγαλέες,ποτε με απόκοσμη λάμψη και ποτε με κατάμαυρη,ανυπόφορη θλίψη..
Εγώ και ο άλλος και μαζί όλοι εκείνοι που τόσο τραγικά με υποδύθηκαν μέσα στους καιρούς,μια μνήμη και μια λήθη που κάποτε μοιραία αγαπήθηκαν,μετράμε τα αιώνια βήματα που από τότε μας φέρναν ως εδώ,ξανά και ξανά,στην πιο απόμακρη γωνια της γης,φτωχοί και πεινασμένοι,με δάκρυα να κοιτάμε τα χρώματα του δειλινού,σαν τα μικρά παιδιά που γοητεύονται παραφορα απ τις φανταχτερές μπογιές τους..