Απών.

Είμαι ένας πίνακας μελαγχολίας,ένα λιβάδι φθινοπωρινό με λουλούδια μαραμένα..
Οι δόλιες στιγμές μου,φύλλα νεκρά στις όχθες του Σηκουάνα που τα πατούν αδιάκοπα περαστικοί εραστές..
Τα νιάτα μου βοριάδες και κυκλώνες,χαμένοι σε χώρες μακρινές,ανάμεσα σε μάχες,θάνατο και γκιλοτίνες που αστράφτουν γυαλισμένες..
Μετρώ χρόνια μυριάδες κι ατέρμονες εποχές που χαθήκαν μα όλο πίσω γυρνούσαν,για να φύγουν και πάλι,αδέσποτες,μέσα στα ηλιοβασιλέματα και τις φοβερές παγωνιές..

Ερωτεύομαι τη βροχή,το θαμπό φώς ενός απόμακρου άστρου,τ'αυθόρμητα χαμόγελα των μικρών παιδιών,τον βροντερό ήχο απ τα κύμματα που ορμούν μανιασμένα πάνω στα βράχια.
Μες τη ζωή περνώ ανάλαφρος πια,ασήμαντος,χάνομαι στη στιγμή,βυθίζομαι στην πιό επικίνδυνη αγκαλιά...την άβυσσο διαβαίνω...

Προσπάθησα να περιγράψω εκείνη την αβάσταχτη ελαφρότητα που παραμονεύει μέσα σε στιγμές φευγαλέες,μια γλυκιά ζάλη που κυριεύει την καρδιά,εικόνες που σαρώνουν ακαριαία όλες τις αισθήσεις..
Μια περίτεχνη λεπτομέρεια μέσα σ' ένα βιολετί ηλιοβασίλεμα,το ξαφνικό χάδι ενός περαστικού ανέμου,το ανεπαίσθητο φτερούγισμα μιας νυχτοπεταλούδας,η μελαγχολική ματιά μιας μελαχρινής κοπέλας,το περήφανο πέταγμα ενός κύκνου πάνω απ τις καλαμιές,ένα πεφταστέρι και μια ερωτική ευχή,οι σκιές πάνω στο γαλάζιο φόρεμα μιας ξύλινης κούκλας που στέκεται ακίνητη απέναντι απ το αναμμένο τζάκι,μια μουσική γεμάτη αναμνήσεις σ' ένα πικραμένο δειλινό,μια αστροφεγγιά παράξενη μες την καρδιά του χειμώνα,η μυρωδιά του φρέσκου πεπονιού στο μεσημεριανό τραπέζι,οι λάγνες σιλουέτες των κοριτσιών σε νυχτερινές βόλτες,μια μεθυσμένη έμπνευση αγκαλιά με την αυγή..
Απέτυχα..
Απέτυχα οικτρά..
Πώς να περιγράψεις τόσα θαύματα;
Ατέρμονες διαδρομές συναισθημάτων,καταιγισμός απο άπειρες αναμνήσεις που φέρνουν κι άλλη ζάλη,στοιχειώνουν αμετανόητα τις σκέψεις κι όλο θεριεύει ο πυρετός μες την ψυχή..
Απέτυχα..
Απέτυχα οικτρά..

Κοιτάζοντας πίσω,την ύστατη ώρα της φυγής,σας διαβεβαιώ,δεν υπάρχει τίποτα που θα με κάνει να λυπηθώ..
Ίσως μονάχα μια μικρή χαρούλα που περίμενε κρυμμένη μέσα στις εποχές του πόνου,περίμενε,χρόνια τώρα,να την γευτώ,ολοκληρωτικά και παθιασμένα..
Η θλίψη την κατάπιε κι αυτή,όπως κατάπιε και τόσα ταπεινά όνειρα,όπως αφάνισε τα φτωχά νιάτα μου και όλες μου τις επιθυμίες..
Πουθενά δεν υπάρχω,ανύπαρκτος μες τους αιώνες,διάφανος κι αόρατος μες τους ανθρώπους,χωρίς πατρίδα,αγκαλιά κι ελπίδα,αθάνατος μα νικημένος απο μοίρα..

Απέτυχα..
Απέτυχα οικτρά..