Κάποτε τρέχαμε μοναχοι στην αλάνα,με σηκωμένα παντελόνια και πικραμύγδαλα στις τσέπες,φανταστικοί ιππότες με άτια φτερωτά.Τσαλακωμένος ουρανός μες της ζωής τα πλανα καλοκαιρια,αλλάζουν βάρδια οι αστυνόμοι,διαβάτες παραβάτες.
Νύχτες χωρίς συντεταγμένη,πυξίδα χαλασμένη,καπεταναίοι ναυαγοί,χαμένοι στην οργή του Aιόλου.Λευκα μαντήλια ανεμίζουν,πάνω σε τρένα που σφυρίζουν,ψυχές ξενιτεμένες,κλαμένα μετερίζια.
Skies οι πόρνες στα σοκάκια,στέκουν στο τοίχο με τα πόδια ανοιχτά,φιλί πληρώνεις και θαμπώνεις,γυναικα ηδονή,στο σπίτι παναγια.Μαύρη κορνίζα και ξέρo ψωμί,σε φυλακής δωμάτιο,τα di ευχών ακούς των μελλοθανάτων,μοναχοι θα βαδίσουν στου χάρου τα χωράφια,πόδια γυμνά σε πεινασμένες νάρκες.
Έρχονται ναύτες σικελοί,πειρατικό ασκέρι,η πύλη είναι ανοιχτή,δίχως μπαρούτι τα κανόνια.Φορώ καπέλο μαύρο από φτερά κίσσας φτιαγμένο,βαστάω το σπαθί μου γυαλισμένο,τραγούδι του ανέμου,ψηλά στη πολεμίστρα,μαύρη γοργόνα σκαλιστή σε σαπισμένη πλώρη.Κλεψύδρα έχω μαγική,η άμμος δε τελειώνει,στα χείλη λόγια του κρασιού,ζάλη και παραζάλη,δεμένη με βαριά δεσμά,πονάς ψυχή μου πάλι!!!!!!!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου