Φεύγουμε,όλο φεύγουμε.

Ένας δρόμος που οδηγεί σε μια άγνωστη πόλη,φωτογραφίες εν κινήσει,cinegraphs,η τρελή και άγρια ελπίδα πως στο τέλος της μέρας όλα θα πάνε καλά,ακόμα και αν είσαι μόνος,ολομόναχος. Μες από ένα παράθυρο αυτοκινήτου να κοιτάζεις τους κόσμους να περνούν... ΄΄Είναι τα σύννεφα που σε ξελογιάζουν,είναι τα σύννεφα!΄΄ Παλιές σιδηροδρομικές γραμμές,μίλια ολόκληρα μέχρι το βάθος του ορίζοντα,ένα πουλί μοιάζει να τις ακολουθεί,μια μεγάλη παρέλαση από μαύρα δέντρα,παράξενα,λιγνά δέντρα,σαν στοιχειά. Η στιγμή που ποθείς ένα κρύο φθινοπωρινό πρωινό,ηλιόλουστο μα παγερό και πέρα μακριά μια φιδίσια ομίχλη να σηκώνεται αργά πάνω απ τη γή... Ακίνητες,ερημικές εξοχές. Απόψε δε θα σταματήσω πουθενά,θα οδηγώ όλη τη νύχτα,προς τα δυτικά,΄΄ο δρόμος πάντα οδηγούσε δυτικά΄΄,ταμπέλες που φωσφορίζουν,ένα πρατήριο δίχως φώς,δε ξέρω αν είμαι στην Καλιφόρνια ή κάπου στα Βαλκάνια,τα παλιά σπίτια,οι θλιβεροί τοίχοι,ένας κήπος σκοτεινός κι εγώ να θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια,τα ανέμελα παιχνίδια,την μελαγχολία μιας αναρριχώμενης τριανταφυλλιάς... Ο ορίζοντας μοιάζει με ένα απέραντο γκρίζο σάβανο,τα σύννεφα του κόσμου περνούν αργά κι όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα μου κρύβονται μέσα σ΄ένα άδειο μπουκάλι κρασί. Ξυπνάω σε μέρη αλλόκοτα,ταξιδεύοντας εδώ κι εκεί,μέσα σ΄ένα όνειρο,δίχως προορισμό. Το Σαν Φρανσίσκο στο σκοτάδι μια νύχτα του σεπτέμβρη,η ανάμνηση ενός χλωμού κοριτσιού,το άρωμα του ρόδου πάνω στα μάγουλά της,η δίψα της απόλαυσης. Μια φάρμα με άλογα μου θυμίζει τοπία από την μακρινή Αραβία,η σκόνη του δρόμου κολλάει στο πρόσωπό μου,οι δρόμοι της μοναξιάς με την γλυκιά τους απελπισία,οι μέρες που νιώθεις να σε σκορπίζουν παντού... Πόσο αληθινή θα ήταν η ζωή μας σε συνεχόμενη περιπλάνηση,μια ατέλειωτη τσάρκα! Πάνω σε τρένο,σε μια μηχανή,στην άλλη άκρη της γής,ακολουθώντας σύννεφα. Η έρημος. Τα μελαγχολικά τοπία. Τα σχήματα που πλάθει ο άνεμος πάνω στην άμμο,σαν αιθέριες,ύποπτες δίνες. Άγιοι μοναχοί καβάλα σε μοτοσυκλέτες,μάγοι που ταξιδεύουν με τροχόσπιτα,η άγρια ζωή ενός απέραντου τρελοκομείου,η εικόνα της Παναγίας περιτριγυρισμένη από νεκροκεφαλές,El Dia de los Muertos,στη Σάντα Φέ μια ομάδα παιδιών κυνηγάει ανεμοστρόβιλους. Ένα δειλινό στο Κάνσας Σίτυ δίπλα από τους ανεμόμυλους,όλα μοιάζουν γαλήνια,θέλω να μείνω εδώ για λίγο καιρό,να δουλέψω με τους ντόπιους,να χορέψω,να πιώ κρασί,να ζαλιστώ μες τα πυροτεχνήματα,μες τον καπνό και τη φωτιά,εδώ είναι το κέντρο του κόσμου κι εγώ είμαι ανέμελος σαν παιδί και είμαι άνθρωπος ελεύθερος. Φοίνιξ,Κάζα Γκράντε,Κολοράντο Σίτι. Πόλεις της φωτιάς,της αιώνιας μελαγχολίας. Ζούμε σε έναν κόσμο που όλο φεύγει μακριά,όλο και πιο μακριά... Το ΄΄Τραγούδι του Ανοιχτού Δρόμου΄΄,ο Κέρουακ και η μεγάλη ανθρώπινη καρδιά,ένα τρένο για αλλού... Ώ!Τα γαλάζια όνειρα γεμάτα κορίτσια,φιλιά,μεθύσια,δρόμους,απέραντους δρόμους,να σε καλούν,να σε γεμίζουν πυρετό. Στα σύνορα,μ΄ένα μικρό αυτοκίνητο,το ραδιόφωνο παίζει αργόσυρτα μπλούζ,η πατρίδα πότε μπροστά και πότε πίσω,μια μυρωδιά οινοπνεύματος και η ιστορία να μοιάζει ίδια κάθε φορά. Θυμάμαι ένα σπίτι στη Νέα Υόρκη κι έναν πίνακα με πορφυρό χρώμα,μια βάρκα με ένα παράξενο όνομα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού,ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο που δε διάβασα ποτέ από την μακρινή Υεμένη,τις λευκές ανεμογεννήτριες πάνω στους έρημους λόφους,ένα ολόκληρο τσούρμο από παιδιά να τρέχουν δίπλα απ΄το αμάξι,την βροχή και τις μεγάλες αστραπές,βόρεια,σε κάποιον αυτοκινητόδρομο στη μέση του πουθενά,τον πατέρα μου να σηκώνεται μέσα στη νύχτα για να ακούσει τη βροχή στο μπαλκόνι,σκόρπιες εικόνες,μουσικές,άγριοι έρωτες,φαντασμαγορίες και η ιστορία να μοιάζει ίδια κάθε φορά. Η νύχτα σε μια επαρχιακή πόλη,ένα παλιό τζουκ μπόξ,ο κρύος,πικρός καφές,ένα μελαχρινό χαμόγελο,το Μεξικό που είναι πολύ μακριά από εδώ,με τρένο ή με ωτοστόπ,οι αποστάσεις στο χάρτη είναι τόσο μικρές,οι ταξιδιώτες με τα σκισμένα ρούχα και τα φωτεινά χαμόγελα,λίγο κρασί και μερικές μπίρες,ξημερώματα σε κάθε τόπο... Όλα είναι ένα ημερολόγιο. Ένα ανέμελο ημερολόγιο,γεμάτο όνειρα... Να πιάσω ένα τρένο και να την κάνω για αλλού! Να φύγω πολύ μακριά! Αυτά τα όνειρα να κυνηγήσω! Να προλάβω... Όταν ταξιδεύεις,ταξιδεύουν μαζί σου και οι πόθοι σου,οι αγωνίες,οι ελπίδες... Παρέες φεύγουν,ξεμακραίνουν σιγά σιγά,στο δρόμο κορίτσια θλιμμένα χαιρετούν,με αυτή την ακίνητη,παγερή θλίψη που σε κάνει να φαντάζεσαι τον χειμώνα σαν μια χλωμή ώριμη γυναίκα με κάτασπρα,μακριά μαλλιά,παράξενη μα και συνάμα τόσο οικεία... Εκείνος ο ορίζοντας,οι χιλιάδες προορισμοί,τα σκοτεινά σύννεφα που στέκουν σαν γίγαντες πάνω απ΄τα βουνά,το ξαφνικό πέταγμα ενός πουλιού που τόσο παράλογα θυμίζει το φόβο μιας άδικης εγκατάλειψης,ένα ταπεινό τραγούδι στα χείλη. Αν ήξερες τις ιστορίες της νύχτας,τις ατέλειωτες διηγήσεις των δρόμων! Τελευταία αντίο,τελευταία ποτά,ολόκληρος ο κόσμος να στροβιλίζεται μέσα στα μάτια σου,οι άγνωστες πορείες,τοπία μυστηρίου κι εκείνες οι στιγμές που σαν τρελός,παράξενα χαμογελάς... Τα τοπία που φέρνουν αναμνήσεις,οι αναμνήσεις που θυμίζουν στον καθένα πως το ταξίδι αυτό ακόμα δεν έχει τελειώσει,ποτέ δεν τελειώνει... Η ζάλη ενός προορισμού που κρύβει χίλια θαύματα,το σούρουπο γεμάτο μέθη και αρώματα,στο τέλος της μέρας τα μάτια κοιτούν μακριά,πολύ μακριά... Θα συνεχίσω να ταξιδεύω,μέσα στον άνεμο,μέσα στη φύση,μέσα μου... Και θα κοιμάμαι δίπλα στο ποτάμι με θέα χίλια άστρα και η αυγή θα με παγώνει μα εγώ σαν παιδί θα γελάω. Θα ορμάω στους λόφους και θα ατενίζω τους κάμπους από ψηλά,τα μπερδεμένα χρώματα,τους ανεμόμυλους σιωπηλούς μέσα στο ηλιοβασίλεμα και θα ξέρω πως όλα φαντάζουν μάταια μα δεν είναι... Θα διασχίζω δρόμους,σταυροδρόμια,χώρες ολόκληρες και θα με συγκινεί η βροχή,τα σκοτεινά σύννεφα που κατεβαίνουν χαμηλά σαν μεγάλα,αιθέρια πουλιά,οι φωνές των παιδιών καθώς τρέχουν μακριά,κι όλο τρέχουν,τρέχουν... Θα κυνηγάω τα τρένα,θα χάνομαι πέρα από σύνορα και πατρίδες,στη μέση ενός απέραντου σιταροχώραφου με σκόρπιες παπαρούνες και δίπλα σε ένα φάρο χαραγμένο με στιχάκια ερωτικά,κύματα,γλάροι,ιστιοφόρα... Και θα μαι ένας μοναχικός αλήτης,με ένα μοναχικό,δερμάτινο τζάκετ,με μια μοναχική,ραγισμένη καρδιά κι όλος ο κόσμος θα ναι δικός μου και κανείς δε θα καταλαβαίνει,κανείς δε θα το ξέρει... Η ψυχή στέκει πάντα σιωπηλή απέναντι στην Ομορφιά!