Somewhere over the rainbow..

Κάτω απ την πανσέληνο,στα μονοπάτια των σκιών,η νύχτα αλλάζει μορφές..
Μικροί ανεμοστρόβιλοι σχηματίζονται στα έρημα σοκάκια,μπορείς να τους ακολουθήσεις σε μυστικές διαδρομές μέσα στη πόλη,ένα μαγικό τσίρκο εμφανίζεται μες απ τη σκόνη και φέρνει μαζί του ήχους αλλοκοσμικούς,αλλόκοτες εικόνες,η πραγματικότητα ακροβατεί στο κενό..
Στέκομαι δίπλα απ το παράθυρο,συντροφιά με τα δεντράκια μπονζάι κι ακούω στο γραμμόφωνο τη θλιμμένη φωνή μιάς άσημης τραγουδίστριας,ένα τραγούδι απο μια εποχή που λίγοι τη θυμούνται ακόμα,απέναντι μου η φωτογραφία του Τζερόνιμο,του μεγάλου αρχηγού των Απάτσι,ο γέρο Ινδιάνος με τα μεγάλα μάτια κοιτά με ανέκφραστο βλέμμα,ξεφτισμένος και γκρίζος σαν το χαρτί.
Μεγάλοι ήρωες δεν υπάρχουν πιά,κανείς δε διηγείται ιστορίες,οι παππούληδες παραμυθάδες έχουν όλοι πεθάνει.
Κάποτε υπήρχε ένα μικρό δωμάτιο στο οποίο ο Ιούλιος Βέρν,καθισμένος στο γραφειάκι του,έγραφε στο ημίφως τα βιβλία του,κάποτε υπήρχε ένα παράθυρο απ το οποίο ο Λάβκραφτ ατένιζε τη θέα μιας σιωπηλής εξοχής,κάπου μακριά σε μια γειτονιά της Αργεντινής υπήρχε ένας κήπος στον οποίο ταξίδευε τυφλός πια ο Μπόρχες και κάπου στην Πρέβεζα,σε ένα παλιό σπίτι,υπήρχε ένας καθρέφτης στον οποίο κοιτάχτηκε για τελευταία φορά ένας δημόσιος υπάλληλος,μια νύχτα πρίν οπλίσει το πιστόλι..
Πού ταξιδεύουν τώρα όλες εκείνες οι παράξενες εμπνεύσεις των ποιητών,τα μεγαλεπίβολα σχέδια και οι τολμηροί πόθοι των συγγραφέων,τώρα που τα πνεύματα αυτά έχουν φύγει για πάντα;
Κι εδώ πίσω,ποιός συνεχίζει το έργο τους;
Αναρωτιέμαι,αν οι ψυχές των ενάρετων ανθρώπων που ζούνε μια συνετή και ήρεμη ζωή πηγαίνουν στον παράδεισο,τότε που οδηγούνται οι ψυχές των ανυπότακτων και ασυμβίβαστων επαναστατών,των καταραμένων ποιητών,των αδικοχαμένων ονειροπόλων που δε πιστεύουν σε δόγματα και θρησκείες και τοποθετούν πάνω απ΄όλα τον άνθρωπο,που βυθίζονται στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής για να περιγράψουν το απερίγραπτο,που φεύγουν μακριά απορρίπτωντας την ασφάλεια μιας μέτριας ζωής για να αναζητήσουν θαύματα,να εξυψωθούν,να μεταβάλουν την πραγματικότητα,να αλλάξουν γενικά τον κόσμο;

Ζώ ακόμη μέσα στα βιβλία,ταξιδεύω απο σελίδα σε σελίδα μαζί με τους αγαπημένους μου συγγραφείς,κατοικούμε όλοι μαζί στον κόσμο των σκέψεων και της Φαντασίας,οι άνθρωποι μπορούν να φανταστούν τα πάντα και τί κρίμα που δε το κάνουν..
Χώρες μέσα στα βιβλία,χώρες στα σύννεφα,πολιτείες ολόκληρες που αστράφτουν,τα πλοία του Ροβήρου του Κατακτητή διασχίζουν τον ουρανό,περιπέτειες και πόθοι προς άγνωστη κατεύθυνση..
Οι διηγήσεις ενός ονειρευτή του Λόρδου Ντάνσανυ,το Βιβλίο των Θαυμάτων και το Όμορφο Παράθυρο,ο Άνθρωπος που ήταν Πέμπτη του Chesterton,ο Dr.Fu Manchu με τα χίλια πρόσωπα,ο αόρατος Ορλά του Γκύ ντε Μωπασάν,ιστορίες που προεκτείνουν την πραγματικότητα,σύμπαντα παράλληλα που κατοικούνται από βάρδους,εξερευνητές,ονειροπόλους,μυστηριώδεις οντότητες,όλα απλωμένα πάνω στα αμέτρητα ράφια μιας Φανταστικής βιβλιοθήκης.
Ακούω ξανά και ξανά σε παλιές κασέτες τις φωνές σπουδαίων ανθρώπων του παρελθόντος,τα λόγια τους φλογερά,γεμάτα πάθος μα και πόνο,αγωνία,οδύνη.
Πνεύματα που χαθήκαν μες το σκοτάδι των αιώνων,ζωντανεύουν ξανά καθώς τα μηνύματά τους αντηχούν στον χωροχρόνο,οι μπομπίνες γυρνούν ασταμάτητα,κραυγές και παραμιλητά μαγνητίζουν την ατμόσφαιρα,τα φαντάσματά τους σου ψιθυρίζουν μυστικά,σε παρασύρουν μακριά,στα βάθη αλλόκοτων μικρόκοσμων..
Η φωνή του Raymond Chandler αφηγείται τις εμπνευσμένες βόλτες του με ένα μικρό αμαξάκι στις ακτές του Ειρηνικού όπου διάβαζε ολομόναχος το αγαπημένο του περιοδικό,το Black Mask,στο κοιμητήριο του Mount Hope,στο San Diego της California πάνω στην πλάκα που κοσμεί τον τάφο του είναι γραμμένη μια δική του φράση :''Dead men are heavier than broken hearts''..
Ο Έρνεστ Χέμινγουει περιγράφει με πάθος τα ταξίδια του στους πράσινους λόφους της Αφρικής,τις περιπέτειές του με τους κεφαλοκυνηγούς,τα μεγάλα θηράματα,την αξία μιας παγωμένης μπίρας στη μέση της καυτής σαβάνας και την ομορφιά του ηλιοβασιλέματος.
Μέσα απ τα παράσιτα ακούγεται η ψυχεδελική φωνή του Hugo Ball,εκστασιασμένος απαγγέλει τους ασυνάρτητους ντανταιστικούς στίχους του Gadji Beri Bimba στέλνοντας έτσι με τρόπο έναν δούρειο ίππο στα ανύποπτα πλήθη.
Ο ιδιοφυής Robert Anton Wilson συνομιλεί με ένα χρυσό μήλο κι αναρωτιέται "Who is the Master who makes the grass green?"
Ιστορίες δημιουργικής τρέλας,καλλιτεχνικής αφοσίωσης κι ακραίας φιλοσοφίας,ιδέες ατίθασες,ατέρμονες φαντασιώσεις και παράτολμες λογοτεχνικές απόπειρες,το εκρηκτικό ταμπεραμέντο,η ανακάλυψη των κρυφών αποχρώσεων της ψυχής,οι επικές πνευματικές αναζητήσεις,οι τραγικοί στίχοι γραμμένοι σε τραγικότατα ξεσπάσματα απελπισίας αλλά κι εκείνα τα ελπιδοφόρα τραγούδια που έχουν κάτι απ την καρδιά που τα ακούς μια φορά κι έπειτα τα ψιθυρίζεις μόνος στον άνεμο,στον αγέρωχο άνεμο που παρασέρνει φύλλα,ζωές και αιώνες μαζί..

΄΄Somewhere over the rainbow
Way up high
There's a land that I heard of
Once in a lullaby

Somewhere over the rainbow
Skies are blue
And the dreams that you dare to dream
Really do come true΄΄

΄΄Τα όνειρα που τολμάς να ονειρευτείς΄΄ τραγουδά μια τρεμάμενη φωνή,από το άπειρο σε σένα,άραγε τολμάς;

Μέσα απο τις παραπάνω σκέψεις αρχίζει να διαφαίνεται κάτι πολύ σημαντικό.
Πιστεύω ακράδαντα πως το μεγαλύτερο μυστικό του κόσμου είναι στην ουσία ολοφάνερο κι απλώνεται παντού ολόγυρά μας κι απορώ πραγματικά με το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είτε δε το βλέπουν,είτε απλώς προσποιούνται πως δε το βλέπουν,δηλαδή ακόμη κι αν αυτό είναι παντού,παρόλαυτα,αυτοί θεωρούν πως δε τους αφορά!
Κυρίες και κύριοι,ο κόσμος δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται,δεν είναι μόνο αυτό που ξέρετε,δεν είναι μόνο αυτό που σας διδάξαν!
Είναι κι άλλα πολλά απίθανα,ακατονόμαστα φαινόμενα τα οποία περικλείουν άπειρους κόσμους!
Καλούμαστε όλοι μας να ανακαλύψουμε τις πύλες και τις εξόδους αυτού του απέραντου κοσμικού δικτύου,να καταφέρουμε να το χαρτογραφήσουμε και να εξερευνήσουμε κάθε γωνιά του,να σπάσουμε το μονοπώλιο της Πραγματικότητας και να ξεχυθούμε στο άγνωστο,ακολουθώντας τα μονοπάτια που έχουν καρδιά,δηλαδή εκείνα που έχουν ορίζοντες ανοιχτούς για το πνεύμα για να μπορέσει να δικαιώσει τον ανώτερο εαυτό του,να ξεναγηθούμε στις κοσμικές γειτονιές του απείρου και γιατί όχι να γίνουμε και οι ίδιοι ξεναγοί για τους επόμενους που θα έρθουν,να τους καταδείξουμε τις διαδρομές,τα σταυροδρόμια,τα καταφύγια και τις εξόδους κινδύνου,να λάβουμε όλοι ενεργά μέρος σε αυτό το κοσμικό παιχνίδι,με όλα τα ρίσκα που προδιαθέτει,εμείς,οι κοσμικοί παίχτες,διάσπαρτοι μέσα σ' ένα απίθανο,παράξενο,απέραντο λούνα-παρκ,όπως τότε που ακόμα δε τα είχαμε ξεχάσει όλα αυτά,τότε που η αγάπη ήταν αθώα και η συνείδηση δεν είχε βάρος,τότε που είμασταν παιδιά..
Ο κόσμος των ιδεών που ταξιδεύει μέσα σε πίνακες,σε βιβλία και πολύπλοκες σκέψεις,αυτή η απόλυτη ανάγκη που μας ωθεί στην αναζήτηση του παράξενου,στον εκκεντρισμό,στην ατόφια ομορφιά,σε αυτό το μαγικό κομμάτι του εαυτού μας που μας υπερβαίνει και δημιουργεί τις τέχνες,τα υπέροχα αριστουργήματα,τις πυρετικές εμπνεύσεις που ταξιδεύουν προς τα ύψη παρασύροντας και την καρδιά,το πνεύμα ελεύθερο πλάθει τον εαυτό του,διηγείται την ιστορία του μέσα σε στίχους,σε μια μελωδία,σε μια κοσμική έκρηξη που μέσα απο τη σκόνη της αναδύεται η κάθε έμπνευση,η ιστορία όλων των πνευμάτων.
Μιλώ για εκείνες τις υπέροχες στιγμές που τα όνειρα φτερουγίζουν κι ανάλαφροι δραπετεύουμε μακριά,συντροφιά με πλάσματα μυθικά και παραμυθένια,αιθέριοι ρεμβαστές,κινδυνευτές και ουρανοβάτες,προς το Άγνωστο με βάρκα την Ελπίδα..

Όλοι κάποτε θα βρεθούμε στο τέρμα αυτού του κόσμου και τότε θα αρχίσει η μεγάλη περιπέτεια για την οποία είμαστε φτιαγμένοι,αυτό το άνοιγμα στο άπειρο που κάποιες φορές στα όνειρα συμβαίνει..







ΨΥΧΕΣ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΕΣ.
Μικρά αγόρια,σκαρφαλωμένα πάνω σε ξύλινα αλογάκια,καλπάσαμε πέρα απ το φώς των παιδικών μας δωματίων,σε χώρες άγνωστες με μάγους και αμίλητους γκουρού και στις απέραντες ερήμους με τα τζίνι,αναζητώντας τις νεράιδες μέσα σε δάση κρυμμένα στην ομίχλη,μακριά στους τόπους αφιλόξενων ιθαγενών που φτιάχνουν με ευλάβεια δαιμονικά τοτέμ και ξόρκια μαγικά,σε αστροφεγγιές και πορφυρά ηλιοβασιλέματα,παρέα με τους καουμπόιδες στοΤέξας και στην άγρια Αριζόνα ανάβωντας φωτιές μέσα στη νύχτα,ελεύθεροι στον άνεμο σαν τα πουλιά,με χίλια όνειρα στις τρύπιες τσέπες και τις καρδιές γεμάτες απο αγάπη..