To dream the impossible dream...

Ήταν μια κρύα,θλιβερή νύχτα,μαζεμένοι όλοι γύρω απο το τζάκι είχαμε σταματήσει να μιλάμε και κοιτούσαμε τις σπίθες απο τα καμμένα ξύλα να εκτοξεύονται καθώς ο άνεμος τρύπωνε ψηλά απο την καμινάδα.
Όλα ήταν όπως πάντα,τα κεριά που τρεμόπαιζαν,τα βιβλία αφημένα εδώ κι εκεί,ποτήρια κρυστάλλινα που λαμπύριζαν στο ημίφως,τα κλαδιά έξω απ το παράθυρο με τα εφιαλτικά σχήματα κι εμείς οι ίδιοι στεκόμασταν όπως κάθε φορά στη μέση του δωματίου πάνω στις περίτεχνες πολυθρόνες με τις σκέψεις να τρέχουν μακριά,πολύ μακριά..
Κάτι έπρεπε να αλλάξει!
Δε μπορούσαμε να μείνουμε για πάντα σε αυτή την κατάσταση,θέλαμε κάτι νέο,απρόβλεπτο,ασύλληπτο!
Αποφασίσαμε λοιπόν να φύγουμε,να αποδράσουμε απο εδώ,να κινηθούμε προς τα αλλού κι όπου βγεί,έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν είχαμε,κάτι να γίνει για να αλλάξουμε λίγο βρε αδερφέ!
Πήρε ο καθένας μαζί του ότι ήθελε,ένα βιβλίο,μια παλιά φωτογραφία,ένα πολύτιμο μενταγιόν και φύγαμε μέσα στη νύχτα.
Οι δρόμοι ήταν θεοσκότεινοι κι ο αέρας φυσούσε προς όλες τις κατευθύνσεις σχηματίζοντας μικρούς στροβίλους,ψυχή δεν υπήρχε έξω,είμασταν μόνοι μέσα στο σκοτάδι και νιώθαμε σαν να βαδίζουμε σε μια αλλόκοσμη πόλη,μια αόρατη αγωνία ξεχύθηκε στις καρδιές μας,τα σπίτια έδειχναν εγκαταλειμένα απο καιρό,υπήρχε παντού αυτή η άνοστη μυρωδιά της μούχλας,όλα έμοιαζαν νεκρά!
Περάσαμε γρήγορα τις τελευταίες γειτονιές και βγήκαμε σε ένα χωμάτινο μονοπάτι που οδηγούσε προς την εξοχή,πίσω μας αφήναμε μια πόλη φάντασμα,μια πόλη χωρίς φώτα,δίχως ίχνος ζωής,μια απέραντη,ασάλευτη σκιά,αλήθεια πόσο έμοιαζε σαν φυλακή αν την κοιτούσες απο μακριά,μια θεόρατη,μαύρη φυλακή,παραδομένη στη φθορά και την απραξία!
Παγωμένοι συνεχίσαμε τη πορεία μας,τα άστρα τρεμόφεγγαν ψηλά στον ουρανό με μια ανέκφραστη λάμψη,νιώθαμε σαν να μας παρακολουθούν,εμάς,τους δραπέτες της τελευταίας στιγμής που τολμήσαμε να ξεφύγουμε απο εκείνη την βάρβαρη πραγματικότητα της ανούσιας ζωής μας,απο τα στενά κι αποπνηκτικά μας σπίτια!
Σε λίγο ξημέρωσε και τώρα το τοπίο έδειχνε φωτεινό,γεμάτο χρώματα,περπατούσαμε ανάμεσα στα λιβάδια,ο ήλιος ζέσταινε τα κορμιά μας,πουλιά πετούσαν απο δέντρο σε δέντρο,ναί,τα καταφέραμε,όλα θα πάνε καλά σκεφτόμασταν,γιατί όχι;
Διασχίσαμε μια μικρή κοιλάδα κι έπειτα ανεβήκαμε την πλαγιά ενός λόφου για να περάσουμε απο την άλλη πλευρά.
Από την κορυφή διακρίναμε στο βάθος ένα μεγάλο σύννεφο καπνού που είχε σκεπάσει μια ολόκληρη πόλη!
Κατευθυνθήκαμε με μεγάλη αγωνία προς τα εκεί και καθώς πλησιάσαμε πιο κοντά θόρυβοι απο εκρήξεις ακούστηκαν,πυροβολισμοί,κραυγές πανικού,το τοπίο άλλαξε δραματικά!Ξαφνικά ένα μεγάλο αεροπλάνο,τυλιγμένο στις φλόγες πέρασε πάνω απο τα κεφάλια μας και συνετρίβη λίγο πιο πέρα,βολές απο κανόνια και ήχοι απο μηχανές που καταστρέφοταν,πόλεμος,πόλεμος παντού!
Συρθήκαμε μες τα ερείπια προσπαθώντας να γλυτώσουμε,απο τα μεγάφωνα ακουγόταν η ερεβική φωνή ενός άντρα που καλούσε όλους τους ανθρώπους σε αντίσταση,ο πόλεμος με τις μηχανές είχε ξεκινήσει,βρήκαμε κάτι όπλα κι αρχίσαμε να πυροβολούμε τα αυτοκίνητα,τα φορτηγά,τα τρόλευ,τα τρένα,ότι μηχανικό κινείται,δίπλα απ τα συντρίμια του αεροπλάνου ένας ηλικιωμένος φώναζε μέσα απ τις φλόγες ΄΄Η Κιβωτός της Ελπίδας ετοιμάζεται για απογείωση,όσοι πιστοί προσέλθετε,θα φύγουμε μακριά,θα μεταναστεύσουμε σε άλλους πλανήτες,η Κιβωτός της Ελπίδας ετοιμάζεται για απογείωση...΄΄
Βρήκαμε ένα μικρό πέρασμα μέσα σε ένα πάρκο και τρέχοντας βγήκαμε έξω από την πόλη,οι εκρήξεις πίσω μας συνεχίζοταν ασταμάτητα,ο ουρανός είχε γεμίσει με μαύρα και γκρίζα σύννεφα καπνού και παντού υπήρχε η μυρωδιά του καμμένου πετρελαίου,τα ζώα έτρεχαν να κρυφτούν,ένα κοπάδι κοράκια πετούσε κυκλικά πάνω απ τα κατεστραμμένα κτίρια!
Ξαφνικά η γή άρχισε να σείεται κάτω απο τα πόδια μας,τεράστιες εκρήξεις συνέβαιναν στο υπέδαφος,όλο και πιο δυνατά,στον ουρανό σχηματίστηκε ένα μεγάλο ουράνιο τόξο και παντού παράξενες φωταγωγίες!
Έκπληκτοι συνειδητοποιήσαμε τί είχε συμβεί!Το Σύστημα κατέρρεε!Οι παρτιζάνοι της Κούφιας Γής το τινάξαν στον αέρα!Λίγο πιο πέρα μια παρέα παιδιών είχε παρατήσει τα όπλα και χόρευαν όλοι μαζί αγκαλιασμένοι κάτω απο ένα πανέμορφο γαιτανάκι!
Αρχίσαμε να τρέχουμε με όλη μας τη δύναμη,τρέχαμε χωρίς να κοιτάζουμε πίσω,είμασταν ήδη πολύ μακριά απ όλα όσα μας κρατούσαν φυλακισμένους και απαθείς,στο βάθος φάνηκε ένα μακρύ τείχος που έμοιαζε να μην έχει τέλος,τα καταφέραμε λοιπόν,φτάσαμε στην άκρη του κόσμου αυτού,θα πηδήξουμε έξω απ τη μάντρα,ή τώρα ή ποτέ!!
Με όσες δυνάμεις μας απέμειναν φτάσαμε επιτέλους κι αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε,ξέραμε πως πίσω απο εδώ μας περίμενε κάτι νέο,κάτι συναρπαστικό,τίποτα δε μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην ελευθερία μας!
Κοιτάξαμε με δέος τον ορίζοντα απο την κορυφή!
Ένα απαλό ημίφως σαν καλοκαιριάτικο λυκόφως απλωνόταν παντού και πέρα μακριά ένας μεγάλος φάρος φώτιζε ρυθμικά σαν να έκανε σινιάλο,κατεβήκαμε προσεχτικά κι αρχίσαμε να τρέχουμε προς τα εκεί.
΄΄Μα διάβολε τί υπάρχει εκεί έξω;Μήπως είναι παγίδα;΄΄
Κάποιοι κοντοστάθηκαν,άρχισαν να σκέφτονται την παλιά ζωή τους,τις συνήθειές τους,θυμήθηκαν αναμνήσεις απο τα σπίτια τους,δάκρυσαν,έκαναν ένα βήμα διστακτικά προς τα πίσω,έπειτα κι άλλο,κι άλλο,΄΄Μή!΄΄ τους φώναξα,΄΄Μή γυρίζετε πίσω!Τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία!Μή!Μήηη!΄΄.....























Ο αργόσυρτος ήχος απο την πομπίνα του προτζέκτορα αγκαλιάζει το δωμάτιο,το απαλό φώς της χαραυγής γλιστρά ανάμεσα απο τις κουρτίνες,η φωτιά στο τζάκι έχει σβήσει απο ώρα,όλα είναι όπως πάντα,η βιβλιοθήκη μου,οι άτλαντες,τα σκόρπια χειρόγραφα στο γραφείο κι εγώ,για μια ακόμη νύχτα αποκοιμήθηκα πάνω στα βιβλία...
Στον τοίχο προβάλλονται εικόνες απο παλιές εξπρεσιονιστικές ταινίες,ο Τσεζάρε,το αινιγματικό ανδροειδές του Δόκτωρα Καλιγκάρι περπατά με μηχανικές κινήσεις,ο Τζάκ στο κουτί που γνωρίζει μόνο τη δική του πραγματικότητα,η Theda Bara σε κοιτά με βλέμμα που υπνωτίζει,ο Μπέλα Λουγκόσι ανοίγει την μπέρτα του έτοιμος να σου πιεί το αίμα,ο Τσάρλι Τσάπλιν χορεύει μαεστρικά στριφογυρνώντας το καπέλο του,ασπρόμαυρα τοπία με νορβηγικά φιόρδ,λιοντάρια με πύρινα μάτια,τυλιγμένα κορμιά γυναικών που γεύονται τον λεσβιακό έρωτα,μάγοι με αλλόκοτα κοστούμια,θεόρατα γερμανικά ζέπελιν,παράξενες φωτογραφίες απο τις ερήμους της Αφρικής και της Αυστραλίας,ένα αερόστατο ταξιδεύει αργά προς τη Σελήνη...
Είμαι ένας εκκεντρικός ερημίτης,ένας ρομαντικός εραστής των παλιών καλών καιρών,τότε που άξιζε να περάσεις μια νύχτα σ΄ένα θερινό σινεμά,κάτω απ τα αστέρια ή κάτω απο ένα μπαλκόνι με μια κιθάρα και τραγούδια για την αγαπημένη ή ξενυχτώντας μ΄έναν φίλο σε ένα τρελούτσικο καμπαρέ...
Απο μικρός ήθελα να γίνω εξερευνητής,να ταξιδεύω σε κάθε γωνιά της γής,να τρυπώνω σε παμπάλαιους ναούς και μυστήριες καταπακτές,να αποκρυπτογραφώ τα αρχαία ιερογλυφικά, να καταγράφω τα πάντα σε ημερολόγια,να χω πολλούς χάρτες,πυξίδες,αστρολάβους κι ένα καφετί μονοκυάλι...
Έκανα λάθος όμως τελικά!
Χρονοταξιδιώτης έπρεπε να γίνω,να βρώ ένα τρόπο να ταξιδέψω σε άλλες εποχές,στην Αρχαία Ελλάδα και στο Βυζάντιο,στην Τουαχανάκο,λαμπερή,γεμάτη γιορτές και τραγούδια,στις αυλές της Ρώμης και στο Κολοσσαίο,στο Παρίσι μαζί με τους ντανταιστές αλλά και ακόμα παραπέρα,στις χώρες που διηγούνται τα παραμύθια,στους τόπους πέρα απο κάθε φαντασία,στις παράξενες χώρες που επισκέφθηκε ο Γκιούλιβερ,να σταθώ στην πρύμνη του Πίκουοντ μαζί με τον Καπετάν Αχαάβ(πού θα πάει θα τον πιάσουμε τον Μόμπυ Ντίκ),νύχτα στην έρημο με τον Ελ Λώρενς(πόσο μας γοήτευε το ολόγιομο φεγγάρι),σε εξοχές ερημικές πολεμώντας με τον Δόν Κιχώτη τους γίγαντες ανεμόμυλους,σε εκείνες τις χώρες και σε εκείνες τις στιγμές που όλα μοιάζουν μ΄ένα υπέροχο,απερίγραπτο όνειρο!!
Κάτι νύχτες σαν κι αυτή θυμάμαι τον παιδικό μου φίλο τον Αλέξανδρο,ώρες ατέλειωτες κρυφοκοιτάγαμε το Σύμπαν με το μικρό μας τηλεσκόπιο και ακούγαμε με δέος στα βραχέα τα παράξενα μυνήματα που ερχότανε απο μακριά μέσα στη νύχτα.Θέλαμε λέει να χαθούμε στις αχανείς εκτάσεις της Μογγολίας,να καλπάζουμε με μαύρα άλογα,μεταμφιεσμένοι σε άγριους πολεμιστές ή να αράξουμε σε κάποια απόμακρη ακτή του Πουέρτο Ρίκο,με μπόλικες μποτίλιες ρούμι και καπνό απο την Κούβα,μεθυσμένοι κάτω απ την πανσέληνο μαζί με τα φαντάσματα των πειρατών και αγέρα πελαγίσιο!
Υπάρχει ένα παλιό κι αγαπημένο τραγούδι που απο τότε το ακούγαμε μαζί με τον Αλέξανδρο,εκείνες τις αθώες νύχτες ατενίζοντας δακρυσμένοι τα πανάρχαια άστρα.
Οι στίχοι του μου δίνουν παρηγοριά κι ελπίδα μέσα στη σιωπή της χαραυγής...


΄΄To dream the impossible dream
To fight the unbeatable foe
To bear with unbearable sorrow
To run where the brave dare not go
This is my quest
To follow that star
No matter how hopeless
No matter how far΄΄


To dream,the impossible dream...