stranger in a strange land

Μακριά..ας πάμε μακριά.
Άδειασε την καρδιά απ τα θνητά της όνειρα,οι άνεμοι ξύπνησαν,τα φύλλα στροβιλίζονται,τα μάγουλα μας χλωμά,τα μαλλιά μας ελεύθερα,τα στήθη μας φουσκώνουν,τα μάτια μας λάμπουν,τα χέρια μας χαιρετάνε,τα χείλη μας μισάνοιχτα κι όποιοςμπορέσει να ατενίσει τη βιαστική μας παρέα,τον οδηγούμε εμείς σε ότι του ανήκει,τον οδηγούμε εμείς σε ότι η καρδιά ελπίζει...
W.B.Yeats.

Είχε μάθει πολλά από αυτά που μπορούν να μάθουν άνθρωποι με δυνατό μυαλό κι ήταν ένας αρκετά έξυπνος άνθρωπος. Αυτό όμως που δεν είχε κατορθώσει να μάθει ήταν το έξης: να 'ναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του και τη ζωή του. Έτσι ήταν ένας ανικανοποίητος άνθρωπος. Τούτο συνέβαινε κατά τα φαινόμενα, γιατί κάθε τόσο ήξερε από τα βάθη της ψυχής του (ή πίστευε πως θα μάθει) ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν άνθρωπος άλλα ένας λύκος από τη στέπα.

Έρμαν Έσε.

Κάποιο βραδινό,η ψυχή του κρασιού τραγουδούσε μες τις φιάλες..
Άνθρωπε,σε σένα απευθύνω,αγαπητέ απόκληρε,μές απ τη γυάλινη φυλακή μου με τα κόκκινα πώματα,ένα τραγούδι πλέριο από φώς κι αδελφοσύνη..
Θα πέσω μέσα σου,φυτική αμβροσία,σπόρος πολύτιμος,ριγμένος απ τον αιώνιο Σπορέα,για να γεννηθεί απ τον έρωτά μας η ποίηση που θα αναβρύσει προς το Θεό σαν σπάνιο άνθος...
Κάρολος Μπωντλαίρ.

Είχε κουραστεί απ τη ζωή του.. Ξένος στον κόσμο κι ανίκανος να συμβιβαστεί,πάσχιζε να φτάσει το άφταστο.. Άνοιγε τα φτερά του κι ο νούς δραπέτευε μακριά..σε αιθέρια βασίλεια και γειτονιές στα σύννεφα κρυμένες,σε στολισμένες εξοχές χρόνων αλλοτινών και τοπία παραμυθένια,πάνω απ τις γκρίζες πόλεις των ΄΄σκλάβων΄΄ που φυτοζωούν,κομήτες τα όνειρά του αστράφταν στα πέρατα της οικουμένης..

«Τί σημαίνει για μένα να είμαι συγγραφέας; Σημαίνει απλώς το να είμαι πιστός στη φαντασία μου. Όταν γράφω κάτι, το σκέφτομαι όχι ως πραγματικά αληθινό, αλλά ως αληθινό ως προς κάτι βαθύτερο. Όταν καταστρώνω μια πλοκή, τη γράφω γιατί κατά κάποιον τρόπο πιστεύω σ' αυτήν - όχι όπως πιστεύει κάποιος στην ιστορία αλλά όπως πιστεύει σε ένα όνειρο ή σε μιαν ιδέα».
Χορχέ Λουίς Μπόρχες : Η Τέχνη του στίχου.

Δεν αγάπησα το κόσμο,ούτε αυτός με θέλησε. Δεν λάτρεψα τις ιεραρχίες του,ούτε λίγησα το γόνατο μ' υποταγήμπροστά στα είδωλά του. Δεν χαμογέλασα ψεύτικα,ούτε κραύγασα μια ηχώ για να λατρέψω. Ανάμεσα στα πλήθη, δεν ήμουν ένας άλλος αριθμός. Ήμουν μαζί τους,μα δεν ήμουνα δικός τους. Ήμουν κι θα 'μαι μόνος,ζωντανός στη μνήμη τους ή ξεχασμένος...

"Λόρδος Μπάϊρον"

2 σχόλια:

ΟΝΕΙΡΟΠΕΡΙΠΟΛΙΑ.

if you wish upon a star,makes no difference who you are,everything can become true...

ΜΕ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ

Έμβλημα Facebook