ΑΝΕΜΕΛΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 8. ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ.

Βάδιζα μέσα στους δρόμους του Παρισιού διαβάζοντας έναν χάρτη της πόλης Νίτσε.

Βάφτισα τον Πύργο του Aifel Le Chateau de Nice και ακολούθησα την υποτιθέμενη διαδρομή γύρω απ το κάστρο της Νίτσε. Ο χάρτης με οδήγησε σε ένα παλιό μουσείο,με μια μεγάλη σιδερένια πόρτα γεμάτη κισσούς και ψηλά στην πρόσοψη του αντίκρυσα το περίτεχνο άγαλμα ενός αετού. Ένα παρόμοιο άγαλμα σαν κι αυτό είχα δει σε ένα συντριβάνι διπλα απ τον ποταμό Σηκουάνα,ο χάρτης έλεγε πως διασχίζω πια έναν παραλιακό δρόμο της Νίτσε ενώ εγώ προχωρούσα ανέμελος στις όχθες του ποταμού στο Παρίσι.

Φτάνοντας στο συντριβάνι βρήκα το άγαλμα του αετού και πρόσεξα πως το βλέμμα του έπεφτε σε ένα μικρό δασύλλιο που στην άκρη του βρισκόταν ένα ζαχαροπλαστείο. Κατευθύνθηκα προς τα εκεί και κάθισα αναπαυτικά σε μια καλαίσθητη,καφετιά καρεκλα.Αμέσως ήρθε κοντά μου ένας παππούλης με άσπρα μαλλιά και κάτι περίεργα,ολοστρόγγυλα γυαλιά και του είπα στα αγγλικά πως θα ήθελα να μου φέρει το καλύτερο γλυκό που διαθέτει. Παραδόξως μου απάντησε καταφατικά στην γαλλική γλώσσα και μες σε ένα λεπτό έφερε μπροστά μου ένα υπέροχο γλυκό με μπόλικη κρέμα,μελι και καρυδια.Όση ώρα απολάμβανα το γλυκό ο παππούλης κοιτούσε το ποτάμι και σιγομουρμούριζε κουνώντας απαλά το κεφάλι του.

Όταν έdυσε ο ήλιος μια τεραστια φωτιά σαν να απλώθηκε πάνω απ το Παρίσι,πλατιά σύννεφα είχαν βαφτεί ροδοκόκκινα και αγκάλιαζαν την πόλη από ψηλά. Είδα τον παππούλη να χαμογελα με ένα μυστήριο βλέμμα και μου φάνηκε πως δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπο του.

Και τότε...ένιωσα την μαγεία της στιγμής...

Ήμουν εκεί,σε μια ταπεινή γωνια του Παρισιού,ολομόναχος και κουρασμένος,αδέσποτος,χωρίς προορισμό,μα είχα ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα που μάγευε την καρδια μου και το πιο νόστιμο γλυκό του κόσμου,φτιαγμένο απ τα χερια ενός καλού κι ευαίσθητου ανθρώπου...

Μια σπανια στιγμή...