Πέρα απ΄την άκρη της Αβύσσου.

´´Oh!Antarctica,
oh!Antarctica,
All that you see is white and blue,ice and sky is your only view...
Just one more drink and then i should be going...
I could show you the way shadows colonize snow but i must be getting back to dear antarctica...
Say,do you have a ship and a dozen able men that maybe you could lend me?
Oh!Antarctica,
Oh!Antarctica...´´


Το 1913 ο Έρνεστ Σάκλετον δημοσίευσε την παρακάτω αγγελία σε μια εφημερίδα του Λονδίνου:
´´Ζητούνται άντρες για επικίνδυνο ταξίδι,μισθοί χαμηλοί,τσουχτερό κρύο,απόλυτο σκοτάδι για μήνες,ασφαλής επιστροφή αμφίβολη,τιμή και αναγνώριση σε περίπτωση επιτυχίας.´´
Στην αγγελία απάντησαν πάνω απο 1000 άτομα με την ελπίδα πως θα συμμετάσχουν σε μια αποστολή εξερεύνησης της Ανταρκτικής υπο την καθοδήγηση του Σάκλετον.Ο ίδιος διάλεξε 28 άντρες και τον Δεκέμβριο του 1914 ξεκίνησε με το πλοίο Endurance για το επικίνδυνο ταξίδι.
Δυστηχώς το πλοίο παγιδεύτηκε ένα μήνα μετά ανάμεσα στους πάγους κι έτσι αναγκάστηκαν να στήσουν ένα χειμερινό σταθμό με τα εφόδια που διέθεταν ελπίζοντας πως με τον ερχομό της άνοιξης το πλοίο θα μπορούσε να ελευθερωθεί.Το Endurance ομως καταστράφηκε απο τις τρομερές πιέσεις και βυθίστηκε.Μετά απο πολύμηνη παραμονή πάνω στον πάγο επιβιβάστηκαν στις βάρκες και αφού άντεξαν πέντε δύσκολες μέρες στη θάλασσα κατάφεραν να φτάσουν ταλαιπωρημένοι στο νησί Elephant.
Ο Σάκλετον άφησε τους υπόλοιπους εκεί γιατί δε μπορούσαν να συνεχίσουν και με τη συνοδεία πέντε αντρών διένυσαν με τη βάρκα πολλά ναυτικά μίλια,περνώντας μες απο καταιγίδες και θεόρατα κύμματα μέχρι το νησί South Georgia.Έπειτα έπρεπε να διασχίσουν τα απόκρημνα,παγωμένα βουνά,δεμένοι μεταξύ τους με σχοινιά για να μη χαθούν έως την άλλη μεριά του νησιού όπου βρισκόταν οι φαλαινοθηρικοί σταθμοί.Τελικά,μετα απο πολλές περιπέτοιες έφτασε μέχρι τη Χιλή όπου κατάφερε να βρεί ένα πλοίο και γύρισε πίσω στα νησιά σώζοντας τους συντρόφους του.
Αδιαφορώντας για τις δυσκολίες και τους κινδύνους το Σεπτέμβριο του 1921 ξεκίνησε μια νέα αποστολή με το πλοίο Quest στην οποία τον ακολούθησαν όλοι οι σύντροφοί του από το προηγούμενο ταξίδι.Καθώς έφταναν έξω απο το Ρίο ντε Τζανέιρο ο Σάκλετον υπέστη καρδιακό επεισόδιο αλλά αρνήθηκε τη ματαίωση της αποστολής και συνέχισαν ώσπου στις 4 Ιανουαρίου έφτασαν στη νήσο Georgia.Την επόμενη μέρα ο γενναίος εξερευνητής ξεψύχησε κι έπειτα απο μήνυμα της γυναίκας του θάφτηκε στον καταυλισμό Grytviken σ΄ένα κοιμητήριο ταπεινό,μακριά απ΄τον πολιτισμό,δίπλα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα που τόσο αγαπούσε.
Χρόνια πρίν,τον Νοέμβριο του 1912 μια ομάδα διάσωσης στάλθηκε στην Ανταρκτική με σκοπό να εντοπίσει την αποστολή ενός άλλου εξερευνητή,του Ρόμπερτ Φάλκον Σκότ.Λίγες μέρες μετά βρήκαν τα πτώματα του Σκότ και δύο ακόμη συντρόφων του μέσα σ΄ένα αντίσκηνο σκεπασμένο απ΄το χιόνι.Είχαν πεθάνει όλοι απ΄το κρύο λίγα μόλις μίλια μακριά απ΄την επόμενη αποθήκη τροφίμων και καυσίμων ενώ είχαν διανύσει εκατοντάδες μίλια πάνω στους πάγους σε συνεχόμενο σκοτάδι και θερμοκρασίες απίστευτα χαμηλές.Τα σώματα των αντρών θάφτηκαν κάτω απ τον πάγο,στην καρδιά της ανταρκτικής,στο σημείο όπου πέθαναν γενναίοι κι αγαπημένοι.
Η εξερεύνηση του Αγνώστου είναι ανάγκη επιτακτική για τον κάθε άνθρωπο!
Πρωταρχικός σκοπός της ζωής δε μπορεί να είναι η καλοπέραση και η συγκέντρωση πλούτου αλλά η διεύρυνση των οριζόντων και η διαρκής αναζήτηση νέων συνόρων,η υπέρβαση του ίδιου μας του εαυτού!Το Άγνωστο δεν είναι απαραίτητο να οδηγεί σε κίνδυνο και θάνατο,μπορεί να κρύβει κάτι πολύτιμο και μοναδικό,ένα υπέροχο θαύμα!
Πρέπει όμως να γίνεις δραστήριος,να κυνηγήσεις το άπιαστο,όσο ακατόρθωτο κι αν φαντάζει,να απαλλαχθείς απ την αδράνεια και την ηττοπάθεια,τα θαύματα είναι εκεί έξω και σε περιμένουν,είσαι γεννημένος για την κατάκτησή τους κι όχι για να φοβάσαι και να φυτοζωείς!
Ο Κόσμος δεν είναι η γειτονιά σου!
Είναι άπειρες γειτονιές,εκθαμβωτικά μέρη και πανέμορφα τοπία που δε φαντάστηκες ποτέ!Ο Κόσμος δε κλείνει γύρω σου,δε χωρά σε κάδρα και φωτογραφίες,δέν περιορίζεται,ο Κόσμος δέν τελειώνει!
Στο ημερολόγιό του ο εξερευνητής Σκότ έγραφε μέχρι την τελευταία στιγμή:
´´Πήραμε ρίσκα και το ξέραμε...Τα πράγματα εξελίχθηκαν εναντίον μας αλλά είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε ότι καλύτερο μέχρι τέλους...Αν ζούσαμε θα διηγούμουν μια καταπληκτική ιστορία για να εξυμνήσω το θάρρος και την αποφασιστικότητα των συντρόφων μου που με ακολούθησαν ως εδώ...Αυτές οι σκληρές σημειώσεις και τα νεκρά κορμιά μας θα πούν την ιστορία αυτή...Για όνομα του Θεού,φροντίστε τους ανθρώπους μας!!...´´
Τη νύχτα στην ανταρκτική,καθώς η μοναχική λεγεώνα των άστρων παρελαύνει στον ουρανό,αν κοιτάξεις πάνω απ την αψίδα που σχηματίζουν τα αινιγματικά φώτα του Σέλαος,θα δείς τα πρόσωπα των αδικοχαμένων αντρών να φεγγοβολούν αχνά μες το σκοτάδι,πρόσωπα σιωπηλά και ευγενικά,ατενίζουν μ΄ένα απερίγραπτο βλέμμα πέρα μακριά,τους ανεξερεύνητους ορίζοντες,τα τελευταία σύνορα της Κτίσης!
Ο άνεμος κατεβαίνει απ΄τα βουνά μαζί με τις αγέλες των λύκων,σχηματίζει στροβίλους πανω στο χιόνι και ψιθυρίζει την ανεμωδία που κανείς άλλος δεν ακούει,παρα μόνο οι τολμηροί εξερευνητές που ξαγρυπνούν τρεμάμενοι μέσα στ΄αντίσκηνά τους,χαμένοι στη μέση του πουθενά:
´´Οι ερημίτες,οι ανυπότακτοι και οι θαρραλέοι,πηγαίνουν στα βουνά,στις ερήμους και στους απέραντους πάγους,διαβαίνοντας με πόνο τις πιό απόμακρες περιοχές,όχι για να ξεφύγουν απο την Πραγματικότητα......αλλά για να την βρούν............´´
Όλοι εμείς λοιπόν οι ονειροπόλοι(οι πόλοι των ονείρων!!),οι αθεράπευτα φυσιολάτρες εξερευνητές αγαπάμε την περιπέτοια και ποθούμε να γνωρίσουμε τα μυστήρια του Κόσμου,θέλουμε να αποδράσουμε απ΄την πλαστή καθημερινότητά μας και φεύγουμε μακριά,σε απάτητα μερη που δεν πλησίασε κανείς,με μια καρδιά γεμάτη πρωτάκουστες ελπίδες,τολμηροί ονειρευτές των πιό αναπάντεχων περιπετοιών,διασχίζουμε με πάθος τα δύσβατα μονοπάτια της Αβύσσου.
Γι αυτό θα μας δείς να ταξιδεύουμε μες τη βροχή,τραγουδώντας περήφανα τραγούδια,φωτισμένοι απ΄τον μυστικό ήλιο της ονειροπόλησης,να κοιμόμαστε κατάχαμα στην ερημιά,αγκαλιά με τον ελεύθερο άνεμο,τρελοί κι αγαπημένοι,παλαίμαχοι παμπάλαιων άθλων,φλερτάροντας άφοβα με το Άγνωστο,μακριά απ΄αυτή τη μαύρη τσιμεντένια φυλακή του Κατασκευασμένου Κόσμου,με τα χαμόγελά μας να δίνουν τέλος στις πιό μεγάλες πίκρες,μόνοι μέσα στην άγρια νύχτα,θα ονειρευόμαστε διαρκώς νέες περιπέτοιες,με μάτια αστραφτερά,καθάρια απο τους καιρούς,πανέμορφοι και τραγικοί θα αντικατοπτρίζουμε αιώνια το σύμπαν.....