PARANOID(UNCUT)

Τα βραδια με το τηλεσκόπιο μου κοιτώ τα αστερια,αυτό το απέραντο μωσαϊκό πάνω απ τα κεφαλια μας,μοιάζουν σαν λαμπερά μαργαριτάρια στον μαύρο ωκεανό του σύμπαντος,ουρανια στολίδια στο στερέωμα.Ποιος τα καρφίτσωσε εκεί πάνω;σε τόσους υπέροχους συνδυασμούς;Μεγάλη Άρκτος,Kασσιοπη,Ηνίοχος,Vοωτης,Περσέας,Λύρα.Κόσμοι μακρινοί,πλέουν στο πουθενά.....

Είμαστε ριγμένοι μες το άπειρο,αμέτρητοι άνθρωποι,αμέτρητες ζωές,με ένα και μοναδικό θάνατο δώρο ισάξια σε όλους μοιρασμένο!Τα astra φωτίζουν στον ουρανό,τραγουδούν την Ελπίδα και τα Όνειρα,φανερώνουν τον Δημιουργό όμως οι άνθρωποι ξεχάσανε τα πραγματικά όνειρα,δεν κοιτούν ψηλά τα astra παρα ένα τσιμεντένιο πεζοδρόμιο,δρόμους γεμάτους βρωμιά και σκουπίδια!Είμαστε προδότες!Ναι,προδότες των άστρων και του Δημιουργού,σκλάβοι και υπηρέτες στους εαυτούς μας!Κοιτώ τις άσχημες πολυκατοικίες,τα κομμένα δέντρα,τους σκυφτούς διαβάτες,τα νεκρά περιστέρια......Τι στο διάολο γυρεύω εδώ;δεν είναι έτσι το όνειρο μου,αυτό είναι εφιάλτης,καθημερινός,συνεχόμενος,ατέλειωτος.....Κι εσύ με πολεμάς!Γιατί;Γιατί;

Οι ζωές μας περνούν,χάνονται,όλα θα χαθούν,η σκόνη μας θα ταξιδεύει με τον άνεμο ανάμεσα στα μνημεία των μελλοντικών αυτοκρατοριών,όμως εσύ νοιάζεσαι μονο για τον κήπο σου,το δικό σου περιβόλι,φτιάχνεις φράχτη ψηλό κι απ έξω εγώ αργοπεθαίνω,μα δε με βλέπεις,ούτε εγώ βλέπω τα λουλούδια σου......

Θέλω να τα παρατήσω όλα,να φύγω μακριά μέσα στην έρημο χαμένος,πάνω σε ένα βράχο σαπισμένο,να διηγούμαι την ιστορία μου σε μένα,μονο σε μένα,ένας άνθρωπος σε διαρκή σύγκρουση με τον Χώρο και τον Χρόνο,ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε....Ναι,είχες δίκιο....Αυτό είμαι....Έσπαγα τα ρολόγια στους τοίχους,κρυφάκουγα στον καθρέπτη τα μηνύματα απ τον Αντικoσμο,κοιμόμουν με το σπαθί στο χέρι για να mai έτοιμος όταν επιτεθούν στοιχεια μα μόλις άκουγα τον θρήνο τους,το κλάμα το αιώνιο......ψυχορραγούσα......

Στην έρημο,ένας midnight walker στην τελευταία περιπλάνηση,θα ανοίξω την κλεμμένη κονσέρβα με τα δόντια,τα φαντάσματα θα τριγυρίζουν διπλα μου χωρίς ίχνη πάνω στην άμμο,με ένα στραβοφτιαγμενο τόξο θα σημαδεύω το φεγγάρι,θα εξαπολύω τα ραγισμένα βέλη και θα βλέπω τις skies τους να σηκώνουν απαλά σκόνη καθώς θα προσγειώνονται στο έδαφος της Σελήνης,ένα κορίτσι θα νυστάζει κάτω από κόκκινα φανάρια στη Μαδρίτη,ένας καπετάνιος κουτσός θα ακούει στο sonar το τραγούδι των φαλαινών στον Ατλαντικό και ο Γαλαξίας θα γυρνάει πάνω απ το κεφάλι μου μαζί με τους εξωγήινους που με κοιτούν απ τα δικά τους τηλεσκόπια..........

Εσύ θα ιδρώνεις στα σεντόνια,θα νοιώθεις ένα παράξενο ψύχος κι εγώ θα τραγουδώ κόβοντας τις φλέβες,το σκουριασμένο μαχαίρι θα πνίγεται,η άμμος θα ρουφά λαίμαργα τις σταγόνες μου κι εγώ θα τραγουδώ......θα τραγουδώ για μένα και για σένα,για τα αδικοχαμένα όνειρα που κάναμε σκαρφαλωμένοι στα δέντρα με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες και λιωμένα γλειφιντζούρια,για τις διαφανες στιγμές μου,για τα μπερδεμένα χρώματα που δεν κατάφερα ποτε να ξεχωρίσω,για τα σκαλοπάτια της ανηφοριάς μου που τα μέτρησα όλα ένα-ένα,για τα κεριά που έλιωναν πάνω στα δάχτυλα μου,για τις νυχτερίδες που κουρνιάζαν στη μασχάλη μου εκείνες τις άγριες νύχτες στα βουνά,για τις ζωγραφιές που δεν τελειωσα,για τα κεντημένα νήματα που πάνω τους ακροβατούσα με μπαγιάτικες βαφές και κουρελιασμένα ρούχα,ο πιο αστείος κλόουν που χες δει,για τη βροχή που με έκαιγε μα την katapina ο τρελός,για τα ψεύτικα καλοκαιρια που ανατρίχιαζα στο άγγιγμα του λινα,για τους καταραμένους Μάηδες που έκλαιγα μοναχος σε ανθοστόλιστα λιβάδια,για τον χρόνο,τον αμετανόητο χρόνο που με πάλιωσε,με rutidiase,για τα παιδιά που δεν πρόλαβα να φροντίσω,να τα σκεπάσω με κουβέρτες λέγοντας τους όμορφα παραμυθια,για τις γυναίκες που δεν πρόλαβα να αγαπήσω,για αυτήν που ήθελα να υποκλιθώ μπροστά της με ένα δαχτυλίδι στο χέρι,υπόσχεση αιώνιας αγάπης...........

Ποιος ήμουνα εγώ που άξιζα τον Κόσμο;το δικό σου ενδιαφέρον;με αυτό το τσακισμένο κορμί,τα ραγισμένα ματια,την στοιχειωμενh,γεμάτη αντικατοπτρισμούς δαιμόνων ψυχή; Στην έρημο να ξεψυχήσω.....με τα τσακάλια να ουρλιάζουν κι ο πυρετός επιτέλους να γλιστρά από τις σχισμένες φλέβες,στην έρημο να σβήσω......μαρτυρας της ανθρώπινης τραγωδίας......αυτόχειρας του Σύμπαντος........

Ξέρεις,κάποιες φορες βλέπω........βλέπω ηχους......έτσι ξαφνικά........παράξενο........

Χτες βραδυ ήρθε έξω απ το παράθυρο μου Αυτός,ο παππούλης,με άσπρα μακριά μαλλιά,φορώντας μια κάπα με σηκωμένο γιακά,στάθηκε στο περβάζι και κοίταξε μέσα στο δωμάτιο τριγύρω,τα σκονισμένα βιβλία,τους χάρακες και τα μοιρογνωμόνια πάνω σε ξεφτισμένους χάρτες,τα καλειδοσκόπια και τη μεγάλη υδρόγειο σφαίρα στο πάτωμα,τις καρφωμένες μάσκες στον τοίχο,τη συλλογή με τα σκουριασμένα ξίφη,το γυαλισμένο τηλεσκόπιο,τις κομμένες φωτογραφίες,τις σταγόνες αίμα πάνω στα ψεύτικα λουλούδια,τα γραμμένα στιχάκια στον τοίχο και τα χαραγμένα σύμβολα στη μαύρη κιθάρα,μου χαμογέλασε έχοντας ένα αθώο,ζεστό βλέμμα στο πρόσωπο,έπειτα άνοιξε τα φτερά του και πέταξε ψηλά,αφήνοντας λίγη αστρόσκονη πάνω στο ugro tzami............

Ta vradia me to thleskopio mou ton vlepw na perna kavala se mia axtida apo ton Vega ston Seirio,ston Mpetelgkez kai ton Antarh,me xaireta apo makria kai h kapa tou anemizei mesa stous galaksies kai ta nefelwmata...............

Ta vradia me to thleskopio parakolouthw ton eauto mou..............................