Τα ματια μου δεν είναι δρόμοι,είναι αδιέξοδα,λαβύρινθοι,στροφές με καρμανιόλες,θα μπεις και θα χαθείς......Μείνε εκεί,μπροστά στη φωτιά,με τα ρούχα σου στο πάτωμα,να ακούς την κιθάρα να αφηγείται τη σιωπή,να κοιτάς τα αστερια μες απ την τρυπα στο ταβάνι σου....Δε θα χαϊδέψω ποτε το πρόσωπο σου!Δε θα αγγίξω ποτε τα χερια σου!Είμαι χαμένος για πάντα,στοιχειωμένος,στην άλλη πλευρά του καθρέπτη,μας χωρίζει το κρύο γυαλί,το αυθραστο!Φτιάχνω μικρά χάρτινα καραβάκια,σε μια λιμνούλα στη ταράτσα,να μαστέ εγώ κι εσύ σε ένα ταξίδι ονειρεμένο μα πάντα έρχεται βροχή κι έτσι μουσκεύει το χαρτί,βυθίζονται λιωμένα τα καραβια.Μείνε εκεί με τα περιστέρια και τις πεταλούδες,εγώ ξαπλώνω με skies και νυχτερίδες,μέσα σε σπήλαια θανάτου,σε mellothanatwn κελιά με πυρετό και δαίμονες που ουρλιάζουν.....Δε θέλω να με βρείς εκεί.....φύγε.....τρέξε μακριά......στο φάρο καταφύγιο σου,να κοιτάς τα χελιδόνια σε έναν πορφυρό ουρανό,πέρα απ τα τεχνητά φώτα,να φωνάζεις σε έναν theo αδιάφορο τον πόνο σου πλένοντας τις πληγές σου,να τραγουδάς σαν άγγελος τη μοναξιά σε πάλσαρ και γοργόνες.....Εγώ....εγώ γρυλίζω.....Όταν θα κείτομαι στο σπασμένο πεζοδρόμιο,με όπλα άδεια και δυο σφαίρες βαθιά στην ξεσκισμένη μου καρδια,με τους προδότες να γελούν και το Χάρο απέναντι να με κοίτα,θέλω να sai πάνω σε βελούδινα σεντόνια μαζί με την κόρη σου και τις κούκλες,με τα παράθυρα ανοιχτά κι η ζωή να μη σε τρομάζει.Να της φτιάχνεις πλεξούδες στα μαλλιά κι αυτή να σου δείχνει περαστικούς χρυσούς κομήτες στον ορίζοντα,να χωρέσεις επιτέλους στην σκιά σου,φτιάχνοντας τείχη απ τα ερείπια για τα αγουρa όνειρα και τις εύθραστες στιγμές της μικρής σου.Σου υπόσχομαι πως δε θα φοβηθώ το αίμα που θα μουσκεύει το μαύρο μου πουκάμισο,ξέρεις....πάντα ματωμένο ήταν.....μοναχα θα κοιτάξω ψηλά στον ψεύτικο ουρανό,θα χαμηλώσω τα ματια και θα ψιθυρίσω....επιτέλους.....Κόλαση!!!Δε μπορέσαμε ποτε να κοιμηθούμε τα βραδυa.....Τότε όμως εγώ....θα κοιμηθώ αιώνια......Δε θέλω να με βρείς εκεί!Στον καθρέπτη ερωτα μου......να με βλέπεις παγωμένο.....και να με θυμάσαι.......
...φίλε μου προικισμένε με σπάνια χαρίσματα
ΑπάντησηΔιαγραφήψυχής
μη ψάχνεις τρόπους να μας εγκαταλείψεις σε χρειαζόμαστε,
χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο περισσότερο από όσο χρειαζεται ο καθένας μας τον εαυτό του.
Χάρισε τον εαυτό σου σε μας χάρισε τον
γιατί αυτή είναι η ανάγκη μας
και κάποια μέρα θα δεις και συ πως αυτή θα είναι και η δική σου ανάγκη.
Περιμένω ένα τόσο δα μικρό σημάδι ανταπόκρισης από σένα
ένα σημάδι που να μου λέει πως δεν είμαι τόσο ασήμαντος στην θωριά σου όσο μικρός αισθάνομαι μέσα μου...
Ενδιαφέρουσα η γραφή σου. Μου άρεσε που σε διάβασα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ για το πέρασμα και τα καλά σου λόγια.
κι αν θέλει να χαθεί...;
ΑπάντησηΔιαγραφή