tag:blogger.com,1999:blog-10002246803149612032024-03-18T20:30:05.678-07:00stranger in a strange landekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.comBlogger211125tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-87185891964898794832013-04-25T12:33:00.000-07:002015-02-22T04:45:59.383-08:00Φεύγουμε,όλο φεύγουμε.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh7UpSLaZmmPjmIUghS2YIed6Ja3cWllpV1T_at9o1_UeX610YuYxcSyQidAhDAUdptp_DuuWPHZioR_iaS-2pw7ThwnXrHEqlaAcTVVFUSRtZfoqWHD7Qk_LBzxmCs-w8pLT23lMPtDPr/s1600/524344_3911716629230_458334895_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh7UpSLaZmmPjmIUghS2YIed6Ja3cWllpV1T_at9o1_UeX610YuYxcSyQidAhDAUdptp_DuuWPHZioR_iaS-2pw7ThwnXrHEqlaAcTVVFUSRtZfoqWHD7Qk_LBzxmCs-w8pLT23lMPtDPr/s400/524344_3911716629230_458334895_n.jpg" /></a></div>
Ένας δρόμος που οδηγεί σε μια άγνωστη πόλη,φωτογραφίες εν κινήσει,cinegraphs,η τρελή και άγρια ελπίδα πως στο τέλος της μέρας όλα θα πάνε καλά,ακόμα και αν είσαι μόνος,ολομόναχος.
Μες από ένα παράθυρο αυτοκινήτου να κοιτάζεις τους κόσμους να περνούν...
΄΄Είναι τα σύννεφα που σε ξελογιάζουν,είναι τα σύννεφα!΄΄
Παλιές σιδηροδρομικές γραμμές,μίλια ολόκληρα μέχρι το βάθος του ορίζοντα,ένα πουλί μοιάζει να τις ακολουθεί,μια μεγάλη παρέλαση από μαύρα δέντρα,παράξενα,λιγνά δέντρα,σαν στοιχειά.
Η στιγμή που ποθείς ένα κρύο φθινοπωρινό πρωινό,ηλιόλουστο μα παγερό και πέρα μακριά μια φιδίσια ομίχλη να σηκώνεται αργά πάνω απ τη γή...
Ακίνητες,ερημικές εξοχές.
Απόψε δε θα σταματήσω πουθενά,θα οδηγώ όλη τη νύχτα,προς τα δυτικά,΄΄ο δρόμος πάντα οδηγούσε δυτικά΄΄,ταμπέλες που φωσφορίζουν,ένα πρατήριο δίχως φώς,δε ξέρω αν είμαι στην Καλιφόρνια ή κάπου στα Βαλκάνια,τα παλιά σπίτια,οι θλιβεροί τοίχοι,ένας κήπος σκοτεινός κι εγώ να θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια,τα ανέμελα παιχνίδια,την μελαγχολία μιας αναρριχώμενης τριανταφυλλιάς...
Ο ορίζοντας μοιάζει με ένα απέραντο γκρίζο σάβανο,τα σύννεφα του κόσμου περνούν αργά κι όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα μου κρύβονται μέσα σ΄ένα άδειο μπουκάλι κρασί.
Ξυπνάω σε μέρη αλλόκοτα,ταξιδεύοντας εδώ κι εκεί,μέσα σ΄ένα όνειρο,δίχως προορισμό.
Το Σαν Φρανσίσκο στο σκοτάδι μια νύχτα του σεπτέμβρη,η ανάμνηση ενός χλωμού κοριτσιού,το άρωμα του ρόδου πάνω στα μάγουλά της,η δίψα της απόλαυσης.
Μια φάρμα με άλογα μου θυμίζει τοπία από την μακρινή Αραβία,η σκόνη του δρόμου κολλάει στο πρόσωπό μου,οι δρόμοι της μοναξιάς με την γλυκιά τους απελπισία,οι μέρες που νιώθεις να σε σκορπίζουν παντού...
Πόσο αληθινή θα ήταν η ζωή μας σε συνεχόμενη περιπλάνηση,μια ατέλειωτη τσάρκα!
Πάνω σε τρένο,σε μια μηχανή,στην άλλη άκρη της γής,ακολουθώντας σύννεφα.
Η έρημος.
Τα μελαγχολικά τοπία.
Τα σχήματα που πλάθει ο άνεμος πάνω στην άμμο,σαν αιθέριες,ύποπτες δίνες.
Άγιοι μοναχοί καβάλα σε μοτοσυκλέτες,μάγοι που ταξιδεύουν με τροχόσπιτα,η άγρια ζωή ενός απέραντου τρελοκομείου,η εικόνα της Παναγίας περιτριγυρισμένη από νεκροκεφαλές,El Dia de los Muertos,στη Σάντα Φέ μια ομάδα παιδιών κυνηγάει ανεμοστρόβιλους.
Ένα δειλινό στο Κάνσας Σίτυ δίπλα από τους ανεμόμυλους,όλα μοιάζουν γαλήνια,θέλω να μείνω εδώ για λίγο καιρό,να δουλέψω με τους ντόπιους,να χορέψω,να πιώ κρασί,να ζαλιστώ μες τα πυροτεχνήματα,μες τον καπνό και τη φωτιά,εδώ είναι το κέντρο του κόσμου κι εγώ είμαι ανέμελος σαν παιδί και είμαι άνθρωπος ελεύθερος.
Φοίνιξ,Κάζα Γκράντε,Κολοράντο Σίτι.
Πόλεις της φωτιάς,της αιώνιας μελαγχολίας.
Ζούμε σε έναν κόσμο που όλο φεύγει μακριά,όλο και πιο μακριά...
Το ΄΄Τραγούδι του Ανοιχτού Δρόμου΄΄,ο Κέρουακ και η μεγάλη ανθρώπινη καρδιά,ένα τρένο για αλλού...
Ώ!Τα γαλάζια όνειρα γεμάτα κορίτσια,φιλιά,μεθύσια,δρόμους,απέραντους δρόμους,να σε καλούν,να σε γεμίζουν πυρετό.
Στα σύνορα,μ΄ένα μικρό αυτοκίνητο,το ραδιόφωνο παίζει αργόσυρτα μπλούζ,η πατρίδα πότε μπροστά και πότε πίσω,μια μυρωδιά οινοπνεύματος και η ιστορία να μοιάζει ίδια κάθε φορά.
Θυμάμαι ένα σπίτι στη Νέα Υόρκη κι έναν πίνακα με πορφυρό χρώμα,μια βάρκα με ένα παράξενο όνομα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού,ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο που δε διάβασα ποτέ από την μακρινή Υεμένη,τις λευκές ανεμογεννήτριες πάνω στους έρημους λόφους,ένα ολόκληρο τσούρμο από παιδιά να τρέχουν δίπλα απ΄το αμάξι,την βροχή και τις μεγάλες αστραπές,βόρεια,σε κάποιον αυτοκινητόδρομο στη μέση του πουθενά,τον πατέρα μου να σηκώνεται μέσα στη νύχτα για να ακούσει τη βροχή στο μπαλκόνι,σκόρπιες εικόνες,μουσικές,άγριοι έρωτες,φαντασμαγορίες και η ιστορία να μοιάζει ίδια κάθε φορά.
Η νύχτα σε μια επαρχιακή πόλη,ένα παλιό τζουκ μπόξ,ο κρύος,πικρός καφές,ένα μελαχρινό χαμόγελο,το Μεξικό που είναι πολύ μακριά από εδώ,με τρένο ή με ωτοστόπ,οι αποστάσεις στο χάρτη είναι τόσο μικρές,οι ταξιδιώτες με τα σκισμένα ρούχα και τα φωτεινά χαμόγελα,λίγο κρασί και μερικές μπίρες,ξημερώματα σε κάθε τόπο...
Όλα είναι ένα ημερολόγιο.
Ένα ανέμελο ημερολόγιο,γεμάτο όνειρα...
Να πιάσω ένα τρένο και να την κάνω για αλλού!
Να φύγω πολύ μακριά!
Αυτά τα όνειρα να κυνηγήσω!
Να προλάβω...
Όταν ταξιδεύεις,ταξιδεύουν μαζί σου και οι πόθοι σου,οι αγωνίες,οι ελπίδες...
Παρέες φεύγουν,ξεμακραίνουν σιγά σιγά,στο δρόμο κορίτσια θλιμμένα χαιρετούν,με αυτή την ακίνητη,παγερή θλίψη που σε κάνει να φαντάζεσαι τον χειμώνα σαν μια χλωμή ώριμη γυναίκα με κάτασπρα,μακριά μαλλιά,παράξενη μα και συνάμα τόσο οικεία...
Εκείνος ο ορίζοντας,οι χιλιάδες προορισμοί,τα σκοτεινά σύννεφα που στέκουν σαν γίγαντες πάνω απ΄τα βουνά,το ξαφνικό πέταγμα ενός πουλιού που τόσο παράλογα θυμίζει το φόβο μιας άδικης εγκατάλειψης,ένα ταπεινό τραγούδι στα χείλη.
Αν ήξερες τις ιστορίες της νύχτας,τις ατέλειωτες διηγήσεις των δρόμων!
Τελευταία αντίο,τελευταία ποτά,ολόκληρος ο κόσμος να στροβιλίζεται μέσα στα μάτια σου,οι άγνωστες πορείες,τοπία μυστηρίου κι εκείνες οι στιγμές που σαν τρελός,παράξενα χαμογελάς...
Τα τοπία που φέρνουν αναμνήσεις,οι αναμνήσεις που θυμίζουν στον καθένα πως το ταξίδι αυτό ακόμα δεν έχει τελειώσει,ποτέ δεν τελειώνει...
Η ζάλη ενός προορισμού που κρύβει χίλια θαύματα,το σούρουπο γεμάτο μέθη και αρώματα,στο τέλος της μέρας τα μάτια κοιτούν μακριά,πολύ μακριά...
Θα συνεχίσω να ταξιδεύω,μέσα στον άνεμο,μέσα στη φύση,μέσα μου...
Και θα κοιμάμαι δίπλα στο ποτάμι με θέα χίλια άστρα και η αυγή θα με παγώνει μα εγώ σαν παιδί θα γελάω.
Θα ορμάω στους λόφους και θα ατενίζω τους κάμπους από ψηλά,τα μπερδεμένα χρώματα,τους ανεμόμυλους σιωπηλούς μέσα στο ηλιοβασίλεμα και θα ξέρω πως όλα φαντάζουν μάταια μα δεν είναι...
Θα διασχίζω δρόμους,σταυροδρόμια,χώρες ολόκληρες και θα με συγκινεί η βροχή,τα σκοτεινά σύννεφα που κατεβαίνουν χαμηλά σαν μεγάλα,αιθέρια πουλιά,οι φωνές των παιδιών καθώς τρέχουν μακριά,κι όλο τρέχουν,τρέχουν...
Θα κυνηγάω τα τρένα,θα χάνομαι πέρα από σύνορα και πατρίδες,στη μέση ενός απέραντου σιταροχώραφου με σκόρπιες παπαρούνες και δίπλα σε ένα φάρο χαραγμένο με στιχάκια ερωτικά,κύματα,γλάροι,ιστιοφόρα...
Και θα μαι ένας μοναχικός αλήτης,με ένα μοναχικό,δερμάτινο τζάκετ,με μια μοναχική,ραγισμένη καρδιά κι όλος ο κόσμος θα ναι δικός μου και κανείς δε θα καταλαβαίνει,κανείς δε θα το ξέρει...
Η ψυχή στέκει πάντα σιωπηλή απέναντι στην Ομορφιά!
ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-60723262217504777902013-04-18T13:07:00.000-07:002015-02-22T04:45:25.867-08:00Sphinx Acherontia Lachesis <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh02GXbnWdT95uRRcDyWLViUYXqaw20xQHeyAoZAfxpLdv1LNsIjshMmPWA1RI6-BdPaCk_s0q_9QRyoNKCI_O62mHG2NoCmyreh9ma-l-qzW4uh4g95uAr8GENx6KhNUmbJS-D6gmt6_un/s1600/1aabutterfly2.bmp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh02GXbnWdT95uRRcDyWLViUYXqaw20xQHeyAoZAfxpLdv1LNsIjshMmPWA1RI6-BdPaCk_s0q_9QRyoNKCI_O62mHG2NoCmyreh9ma-l-qzW4uh4g95uAr8GENx6KhNUmbJS-D6gmt6_un/s400/1aabutterfly2.bmp" /></a></div>Ανύποπτα,μες το σκοτάδι της νύχτας ταξιδεύουν τα μυστικά...
Έρχονται από μακριά και πηγαίνουν μακριά.
Είναι ένα φώς που τρυπώνει δειλά μέσα σε μία κλειδαρότρυπα,ένας ψίθυρος του ανέμου,ένα κελάηδισμα,μια σκιά που γλιστρά μες τον καθρέπτη,ένα σήμα ανεπαίσθητο σε μια συχνότητα που δεν ακούει κανείς.
Αιθέρια μυστικά που υπερίπτανται,μια καμουφλαρισμένη ανεμωδία που προσγειώνεται κρυφά εδώ,κάποιοι ξέρουν,κάποιοι έχουν μάθει να βρίσκουν το μονοπάτι μες την καταχνιά...
Στους παλιούς καιρούς,μέσα σε νύχτες θεοσκότεινες οι ναυτικοί έπρεπε να σημειώνουν τη θέση των άστρων στον νυχτερινό ουρανό για να μπορούν να προσανατολιστούν.
Πολλοί από αυτούς ακολουθούσαν τα νοητά ΄΄περάσματα΄΄ ανάμεσα στους αστερισμούς τα οποία φαντάζοταν σαν μεγάλα ποτάμια στον νυχτερινό ουρανό.
΄΄Των φθαρτών δακρύων απόγονοι
Κωπηλάτες των ματαίων λιμνών
Αφήσαμε το γήινο δέρμα
Και στον ψίθυρο των δέντρων ψαύσαμε
Τα λόγια μας
Για τελευταία φορά
Τώρα στα μέτωπά μας γειτονέψανε άστρα!΄΄
Οδυσσέας Ελύτης.
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο κόσμος μας είναι ένα συνηθισμένο μέρος,καθόλου παράξενο.
Υπάρχει ένα είδος νυχτοπεταλούδας που ονομάζεται Sphinx Acherontia Lachesis.
Στην πλάτη της φέρει ένα ευδιάκριτο σχήμα που μοιάζει με ανθρώπινο κρανίο!
Ο Αχέροντας στην αρχαία ελληνική μυθολογία είναι ο Ποταμός χωρίς χαρά, ο Ποταμός της θλίψης.
Η Λάχεση ήταν μία από τις τρείς Μοίρες,αυτή που όριζε τη διάρκεια της ζωής του κάθε ανθρώπου,το πεπρωμένο του,το τέλος του.
Όλα τα πράγματα στη φύση έχουν ένα τέλος.
Eίναι λοιπόν μια πεταλούδα της νύχτας που πετάει μέσα στη θλίψη του κόσμου,πάνω από το σκοτάδι του αιώνιου ποταμού των αναστεναγμών έχοντας στην πλάτη της ένα από τα πιό τραγικά και μακάβρια σύμβολα,μια απεικόνιση της φθοράς,του θανάτου,θα έλεγε κανείς πως το μικρό αυτό έντομο είναι ο ανταποκριτής της μεγάλης ανθρώπινης τραγωδίας,όλα είναι εφήμερα και περαστικά,η εντροπία σκεπάζει τα πάντα κι αυτή θα είναι η κατάληξη του κάθε ανθρώπου,ένα πρόσωπο που λιώνει στο πέρασμα των εποχών,μια νεκρή κεφαλή που δε θα μπορεί πιά να ονειρεύεται,να σχεδιάζει,να μεγαλουργεί,να ερωτεύεται και αυτό είναι που δίνει αξία στην κάθε στιγμή της ζωής μας,η γνώση της εύθραστης ύπαρξης,το δέος απέναντι στο θαύμα του τιτάνιου σύμπαντος,η ταπεινή μα αξιοπρεπέστατη θέση μας ανάμεσα στα μυστήρια και τους λαβύρινθους του Απείρου,όλοι θα φύγουν,όλα θα χαθούν,μα εμείς εξερευνούμε,ανιχνεύουμε,διηγούμαστε,αποτυπώνουμε αναμνήσεις,εμπνεύσεις,για να μπορέσουμε να αφήσουμε κάτι πίσω,κάτι που θα θυμίζει εμάς,τις μικρές,καταπληκτικές ζωές μας με όλα τα βάσανα,τους πόνους,τα γλέντια,τις ηδονές που μας συνόδεψαν,όλη η πορεία πρός το αναπόφευκτο τέλος,το ίδιο μας το πεπρωμένο,αποτυπωμένο πάνω στη ράχη μιας μικρής νυχτοπεταλούδας...
Είναι μια πεταλούδα που παρατηρεί νεκρούς.
Μια πεταλούδα που μιμείται νεκροκεφαλές.
Είναι μια πεταλούδα που μεταφέρει το μήνυμα...
Τί είναι αυτό που μας συνδέει πνευματικά και παραμένει αναλλοίωτο στο πέρασμα των χρόνων,αυτό που θέλει να μεταδωθεί μέσα απο εμάς;
Άνθρωποι που ονειρεύονται και φαντασιώνονται τα πιό παράξενα πράγματα,συνταχθήκαμε όλοι σε μια ομάδα,σε μια πνευματική συμμορία,γίναμε οι εμπνευσμένοι ονειρευτές του κόσμου,γενναίοι ονειροναύτες των κόσμων της φαντασίας,όπως τότε έτσι και τώρα,συνεχώς ονειρευόμαστε κι άλλους κόσμους,απερίγραπτους,μοναδικούς κι έτσι προεκτείνουμε τον Κόσμο!
Κοιτάξαμε μέσα στα όνειρα και είδαμε τους εαυτούς μας να πλάθουν καινούρια όνειρα,ο κόσμος αντικατόπτρισε τους κόσμους που ονειρευτήκαμε,μεγάλωσε τα όνειρά μας,μας προέκτεινε με τη σειρά του...
Ορμούσαν οι καταιγίδες κι εμείς σκυμμένοι πάνω στο τζάμι ατενίζαμε τα τοπία,την μελαγχολία της φύσης που έμοιαζε ίδια,σε κάθε σημείο,γκρίζο παντού...
Πόσο παράξενα χτυπούσαν οι καρδιές μας καθώς μιλούσαμε για ανέμους και ταξίδια μακρινά,για πολιτείες φωτεινές που αστράφτανε μες τον ορίζοντα της πιό βαθιάς μας νοσταλγίας!
Η καρδιά ζητά πρώτα την ηδονή!
Και η καρδιά μας οδηγούσε πέρα από τα γκρίζα σύννεφα,πίσω απ΄ τα ψηλά βουνά,σε έναν τόπο που κανείς μας δεν ήξερε κι όμως όλοι τον ποθούσαμε...
Η καρδιά γεννούσε πατρίδες.
Στη μέση ενός δωματίου,με μια καρέκλα κι ένα τσακισμένο τραπέζι και χάρτες παντού τριγύρω και βιβλία,πολλά βιβλία,κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε πάνω στα βιβλία,τρεφόμασταν με ξερό ψωμί και απίθανες ιδέες και μας έφτανε μονάχα αυτό.
Χαμένοι μέσα στα όνειρα,στους θρύλους και τα μυστήρια,σε παμπάλαιες στοές και ακατανόητες ιερογλυφικές γραφές,σ΄έναν κόσμο γεμάτο έκσταση που όλο τον πυρετό μας χάριζε,μεθύσια,παραισθήσεις,ψίθυροι κάτω από άστρα,μια όμορφη φωτιά,σαίτες χάρτινες που ταξιδεύαν για χώρες μακρινές και η αγάπη;
Η αγάπη πάντα μπροστά,να μας προκαλεί,να την κυνηγάμε...
Στα πέρατα,ξελογιασμένοι...
Κούσκο,Μπουένος Άιρες,Νησιά Φερόες...
Τα όνειρά μας απλωμένα παντού.
Μες τη μουσική των ανέμων και στα τραγούδια των μικρών πουλιών,σε γαλάζιους ουρανούς και θάλασσες τρικυμισμένες,πιο άνθρωποι από ποτέ,τόσο όμορφοι μέσα στις τραγωδίες.
Στα χιονισμένα όρη,τυλιγμένοι με κουβέρτες γύρω απ΄ τη φωτιά,ακούγοντας τα οράματα των Ινδιάνων,σε καταστρώματα παμπάλαια θαυμάζοντας τα τατουάζ των ναυτικών,Γιοχάνεσμπουργκ,Σίδνευ,οι κόκκινες ακτές στο Μαρόκο,τα θλιμμένα πρόσωπα στα λιμάνια όλου του κόσμου.
Βαθιά στα μάτια μας η λαχτάρα ενός μικρού παιδιού,στην καρδιά ο πόθος ενός άντρα για μια μακρινή πατρίδα,στα χέρια μας η τρεμάμενη ανάμνηση από το χάδι ενός κοριτσιού...
Ρότερνταμ,Σαγκάη,Γιβραλτάρ...
Αγάπες πάντα μακριά..
Εμείς που ερωτευτήκαμε τη θάλασσα,μια απέραντη θάλασσα που δε μας χαρίστηκε ποτέ...
Άγνωστοι στο Άγνωστο...
Κυνηγήσαμε τα μυστήρια σε αφιλόξενα γεωγραφικά πλάτη,σκυμμένοι πάνω σε χάρτες και εγχειρίδια επιβίωσης,πλεύσαμε μέσα από καταιγίδες,χτυπηθήκαμε με τα κύματα,χαιρετήσαμε τα λιμάνια ψηλά απ΄την ανεμόσκαλα,μεθυσμένοι απ΄τους ανέμους που μας παρασύραν μακριά κι έπειτα στη στεριά,περάσαμε όλα τα σύνορα ακολουθώντας μονοπάτια μες τις ζούγκλες και στις κορφές παγιδευμένοι μες τα χιόνια,σε χωριουδάκια με άγνωστες επιγραφές και πρόσωπα ανθρώπων σημαδεμένα κι απ΄όλους τους ορίζοντες που διασχίσαμε,κανείς δεν ήταν δικός μας,πάντα ξένοι,πάντα στο πουθενά,είδαμε εικόνες πίσω από εικόνες,αποκρυπτογραφήσαμε τις προεκτάσεις τους,συναισθήματα κι αναμνήσεις που μας σπρώχναν πιο μακριά,στις επάλξεις των κάστρων,μαγεμένοι από τη θέα κι έπειτα στις γιορτές της άνοιξης,σε πυρετικούς χορούς με τσιγγάνικες παρέες,φούντωνε η φωτιά και έτρεφε τη θλίψη μας κι ένα βιολί δαιμονικό νανούριζε τη νύχτα,σκορπούσαν τα όνειρα πάνω απ΄τις πεδιάδες,ψηλά,στα ύψιστα σκοτάδια του ουράνιου θόλου,ο γαλαξίας φιδογύριζε μαζί με τα όνειρα,τα δικά μας όνειρα που ακόμα στροβιλίζονται στις γειτονιές του απείρου,ένας από εμάς έστελνε μηνύματα σε μια συχνότητα,σε κάποιον που άκουγε με έναν ασύρματο εκεί έξω,είμαστε ακόμα ζωντανοί έλεγε κι από φυγή σε φυγή,κάποτε ο δρόμος θα μας βγάλει στην αγάπη...
''Η καρδιά είναι το μυστικό μέσα στο μυστικό.΄΄
ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-30251609201015534842012-11-19T09:09:00.000-08:002012-11-19T09:11:25.062-08:00Ν.Τα πλούσια μαλλιά της έχουν το χρώμα του φθινοπώρου,το καστανό χρώμα των φύλλων που πετούν για λίγο από ψηλά χαιρετώντας τα δέντρα,τον ουρανό,για να αφεθούν στην αγκαλιά της γής.
Έχουν το καφετί χρώμα της πεδιάδας που λούζεται απ΄το ημίφως ενός βιαστικού δειλινού,λίγο ξανθό για να θυμίζει ένα τρελό καλοκαίρι,κάποτε...
Τα λεπτά φρύδια της σε καλούν να ταξιδέψεις στις γραμμές μακρινών οριζόντων κι από εκεί να διασχίσεις τις απέραντες θάλασσες των ματιών της,μέσα στη θλίψη,στη γοητεία,στην εύθραστη ομορφιά της...
Χαμηλώνει το βλέμμα και το πρόσωπό της γίνεται ηλιοβασίλεμα,ένα ηλιοβασίλεμα παγερό,με διάσπαρτα γκρίζα σύννεφα,τα χείλη της ριγούν,μοιάζει σαν κύκνος στην άκρη μιας λίμνης που κοιτάει τον χειμώνα να έρχεται με βλέμμα μελαγχολικό.
Παράξενη κοπέλα,παράξενες ζωές μέσα σε έρωτες κρυφούς,ανομολόγητους...
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtNkwtFfW8KfoCMgydqbuDcMzKKtHI8Xtrttu8og-5utl227WxRPSouiSmUIHvPpIu3YNp8H2y25E0PABzluZxx1KtnaSODu2EqqRrzP8yOBQY7s4302bDVWM2RMAAVBpSRJ9zS9Giye4K/s1600/The+Sad+Girl+by+Hari+Sulistiawan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="400" width="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtNkwtFfW8KfoCMgydqbuDcMzKKtHI8Xtrttu8og-5utl227WxRPSouiSmUIHvPpIu3YNp8H2y25E0PABzluZxx1KtnaSODu2EqqRrzP8yOBQY7s4302bDVWM2RMAAVBpSRJ9zS9Giye4K/s400/The+Sad+Girl+by+Hari+Sulistiawan.jpg" /></a></div>
ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-87147354747785665242012-11-16T11:23:00.000-08:002012-11-16T11:25:25.333-08:00Πάντα μέσα σου κρυμμένος.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlBaBHyHc8SeK2I_TGmvGPtwnOWabJp-cXu93orhHjxd4urWSru_qoiEv7FDl2UntodvYjkDUY8B4_Tt93CBuShjyt6oB_rTCe69XeujlbWE-1G1KbjGxED6lr0I3dVX7pviujjDXF5NPg/s1600/black-and-white-flowers-joy-division-love-love-will-tear-us-apart-Favim_com-253677.jpg" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="300" width="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlBaBHyHc8SeK2I_TGmvGPtwnOWabJp-cXu93orhHjxd4urWSru_qoiEv7FDl2UntodvYjkDUY8B4_Tt93CBuShjyt6oB_rTCe69XeujlbWE-1G1KbjGxED6lr0I3dVX7pviujjDXF5NPg/s400/black-and-white-flowers-joy-division-love-love-will-tear-us-apart-Favim_com-253677.jpg" /></a></div>
Πάντα μέσα σου κρυμμένος.
(Γράμμα απ΄την κόλαση.)
Και να σε ψάχνω,απ΄ το Παρίσι μέχρι τη Ρώμη κι από το Βερολίνο στα στενά της Πράγας,μόνος στους καταυλισμούς των χίπις,θυμάσαι το όνειρο Αμέρικα;τη μεγάλη βόλτα που λέγαμε να κάνουμε αρχές της άνοιξης μέχρι να μας προλάβει το φθινόπωρο,Αριζόνα,Μοχάβε,Λας Βέγκας,Καλιφόρνια μαγεία,εσύ κι εγώ,η παλιά μηχανή κι ο άνεμος γαντζωμένος στα μαλλιά σου...
Σε μια συνοικία της Αργεντινής ένα ζευγάρι να χορεύει βάλς κι εγώ ακίνητος να βλέπω εσένα,η βροχή,τα ηλιοβασιλέματα,τα σύννεφα,όλα να σε θυμίζουν...
Και να σε ψάχνω,σε ένα μικρό ξενοδοχείο στο Λονδίνο και σε έναν κήπο κάπου στη Μαδρίτη,παιδιά να παίζουν και να τρέχουν τριγύρω κι εγώ ακίνητος να βλέπω εσένα...
Εγώ,που το μόνο που ήθελα είναι να ταξιδεύω πάνω στα στήθη σου και το μόνο που ήθελα να έχω είναι ένα άγγιγμα,μια μυρωδιά σου,ένα φιλί,έστω και το πιο μικρό και να μην καταλαβαίνω καθόλου τί γίνεται γύρω μου και να έχω ξεχάσει το όνομά μου και να έχω ξεχάσει τα πάντα εκτός από εσένα και να θυμάμαι τα πιό ανόητα πράγματα και να λατρεύω τα κοκκαλάκια στα μαλλιά σου και τα ξεφτισμένα κορδόνια που φορούσες στα χέρια σου και το μονοπάτι που σχηματίζουν οι φακίδες πάνω στο μέτωπό σου και να σκέφτομαι μόνο τα μάτια σου και να σκέφτομαι μόνο τα πονηρά χαμόγελά σου και πώς λύγιζες γεμάτη πάθος τη μέση σου και πόσο σου άρεσε να τρώς παγωτό βανίλια και ποτέ να μή μου δίνεις και να σκέφτομαι ο τρελός τα νιάτα σου,τις νύχτες σου,τα καλοκαίρια σου και να σκέφτομαι ο τρελός μόνο εσένα,μόνο εσένα,μόνο εσένα...
Κι όταν ξυπνάω να ψιθυρίζω το όνομά σου κι όταν κοιμάμαι να σου λέω καληνύχτα χωρίς να ξέρω που βρίσκεσαι.
Κι όταν μου λείπεις πολύ να σφίγγω σφιχτά τα χέρια μου σαν να σ΄έχω αγκαλιά κι εσύ πάλι να λείπεις.
Και στο δρόμο όπου κοιτάζω να βλέπω γυναίκες που σου μοιάζουν μα να μην τις θέλω.
Και να σε ψάχνω μέσα σε κάθε μαγαζί και πότε πότε να ακούω την φωνή σου και να τρέχω να σε προλάβω κι εσύ
πάλι να λείπεις...
Και να ψάχνω μέσα στα αυτοκίνητα,πίσω από κάθε τζάμι και οι θαμπές φιγούρες να με σκοτώνουν κι αυτές που σου μοιάζουν να με ανασταίνουν και πάλι απ΄την αρχή...
Και να ξέρω πως είμαι χαζός μα εγώ να φωνάζω σ ΄αγαπώ και να βγαίνω στους δρόμους κάθε μέρα και να περπατώ πέρα δώθε σαν χαζός και να αγαπάω σαν χαζός και να τραγουδάω σαν χαζός όλο και πιο δυνατά,ασταμάτητα...
Και να μαι αυτός που πάντα ήμουν,να μην αλλάζω και να θέλω τόσο πολύ να γίνω αυτό που ποτέ δεν ήμουν,αυτό που πάντα θα ήθελες να είμαι και μέσα στη θλίψη των στιγμών να νιώθω τόσο άδειος,τόσο ανίκανος και να πονάω έτσι όπως δε πόνεσε ποτέ κανένας άντρας και να μου λείπεις σαν παράδεισος και να μου λείπεις σαν κόλαση κι όταν ο πόνος γίνεται αφόρητος να σφίγγω τα χέρια μου δυνατά σαν να σ΄έχω αγκαλιά κι εσύ πάλι να λείπεις...
Και να βλέπω τον εαυτό μου σ΄ένα όραμα να ξοδεύει εκατομμύρια στιγμές μαζί σου...
Να καίγομαι μέσα στα καλοκαίρια σου και να ανασταίνομαι στην αγκαλιά σου.
Να κάνουμε έρωτα στο πάτωμα και να κοιμόμαστε ακριβώς εκεί και να ξυπνάμε εκεί και πάλι να σου κάνω έρωτα.
Να βλέπουμε τα καίκια που ξεχύνονται στο πέλαγος και η θάλασσα να μην είναι ποτέ τόσο όμορφη όπως οι θάλασσες των ματιών σου.
Να βγαίνουμε στη βροχή και να χορεύουμε,να γεύομαι τη βροχή πάνω στο σώμα σου και να ακολουθώ τα ίχνη σου στην άμμο και να στέκομαι να σε κοιτάζω από μακριά,να βαδίζεις ανάλαφρα σαν θαλασσοπούλι στην άκρη στο κύμα.
Να σου βρίσκω κοχύλια με χίλια χρώματα και να φαντάζομαι ένα κολιέ γαλάζιο στο στήθος σου και να ακουμπάω εκεί για ώρες ψιθυρίζοντας σ΄αγαπώ,σ΄αγαπώ,σ΄αγαπώ...
Και να σε καρτερώ στην άκρη του δρόμου με μια κιθάρα και να σου τραγουδώ,την ομορφιά σου να τραγουδώ,τα άπιαστα νιάτα σου.
Κι όταν σε βλέπω να μου κόβονται τα πόδια,σαν να αντικρύζω την πιό ερωτική Παναγιά και να μένω ακίνητος,με βλέμμα χαμένο,ένα άγαλμα ερωτευμένο.
Κι όταν ακούω τον άνεμο να σφυρίζει μες τις αυλές του χειμώνα να κουρνιάζω πιο βαθιά μέσα στην αγκαλιά σου και να ονειρεύομαι,σαν παιδί να ονειρεύομαι...
Και να σου κάνω έρωτα σαν ναύτης που είχε χρόνια να βγει στη στεριά,σαν τελευταία νύχτα,
και να πίνω κρασί απ΄ το στόμα σου,
και να πίνω κρασί απ΄ τα στήθη σου,
με σένα να μεθώ.
Απόδρασε μαζί μου...σε μια νέα ζωή...
ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-59304293445667735682012-01-24T10:35:00.000-08:002012-01-24T10:38:01.566-08:00Στ΄ανοιχτά...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSC58A8YbF2ZTJ-VGE6I5qnlBzzfqUuXM7vHWjAck45_1OVJuMP18D9pZd06phz_RCD4dtRUsE_opThWf4y3Nvf1lrYbJ1r1ZS2i4e2Fr0kIpx72OPRMR-NPjxkzFnvoDlOpRlcXt8AOso/s1600/1aanight-time-ocean-t.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSC58A8YbF2ZTJ-VGE6I5qnlBzzfqUuXM7vHWjAck45_1OVJuMP18D9pZd06phz_RCD4dtRUsE_opThWf4y3Nvf1lrYbJ1r1ZS2i4e2Fr0kIpx72OPRMR-NPjxkzFnvoDlOpRlcXt8AOso/s400/1aanight-time-ocean-t.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5701269546539826514" /></a><br />Οι σπίθες απ΄ το τσιγάρο του Καπετάνιου χόρευαν αγκαλιά με τον άνεμο σαν μικρές μεθυσμένες πυγολαμπίδες,μόνοι κάτω απ΄ τις Πλειάδες,στη μέση μιας απέραντης θάλασσας ατενίζαμε με δέος το Άπειρο...<br />Ο Καπετάνιος μας ήταν ένας πολύ σοφός άνθρωπος,είχε ταξιδέψει σε όλες τις θάλασσες του πλανήτη,γνώριζε όλους τους αστερισμούς,τα γένη των νεφών,προέβλεπε σωστά τον καιρό και μέσα στην καμπίνα του στιβαζόταν κάθε λογής παράξενα αντικείμενα,παμπάλαιοι χάρτες,πυξίδες με καλλίγραμμες διακοσμήσεις,δεκάδες σπάνια βιβλία και εγκυκλοπαίδιες με πλούσιες εικόνες,χειροποίητα φυλαχτά ιθαγενών,φωτογραφίες με νεφελώματα και κομήτες,έβγαινε κάθε νύχτα στο κατάστρωμα και κοιτάζοντάς τον να ατενίζει τον σκοτεινό ορίζοντα,τυλιγμένος με τη χοντρή,μαύρη κάπα του,καταλάβαινες πως με το νού του ταξιδεύει παντού,σε όλα τα μέρη της γής.<br /><br />΄΄Λοιπόν,αυτό που χρειαζόμαστε φίλε μου είναι ένας σαρωτικός αιφνιδιασμός της Πραγματικότητας!<br />Πρέπει να αλλάξουμε την κατάστασή μας!<br />Να δούμε τον κόσμο με άλλα μάτια!<br />Να αλλάξουμε πραγματικότητα!<br />Αν όχι εμείς,τότε ποιός;ποιός θα το κάνει για εμάς;<br />Εμείς είμαστε η ελπίδα του μέλλοντος.<br />Είμαστε σημάδια του χρόνου.<br />Είμαστε τα εύθραστα κορμιά που φθείρονται και ξεχνιούνται αλλά και οι ψυχές πέρα απο τον χρόνο.<br />Είμαστε Πνεύμα και Τέχνη.<br />Είμαστε παράξενα,περιπλανώμενα φαινόμενα.<br />Είμαστε χαοτική τάξη κι οργανωμένη αταξία.<br />Είμαστε ΄΄κόσμοι μέσα σε κόσμους,μέσα σε κόσμους...΄΄<br />Οι ψυχές μας ποθούν την περιπλάνηση,τα ταξίδια,την περιπέτεια.<br />Είμαστε παράξενα όντα που εξερευνούν έναν παράξενο κόσμο,κανείς δε ξέρει από πού ήρθαμε,πού πηγαίνουμε και πού θα καταλήξουμε,δε σταματάμε όμως ποτέ να εξερευνούμε!<br />Ταξιδεύουμε πάνω στις αχανείς εκτάσεις μιας γαλάζιας σφαίρας που ταξιδεύει με τη σειρά της μέσα σε ένα απέραντο,αχαρτογράφητο σύμπαν.Φαντάζουμε σαν κάτι πολύ μικρότερο από ένα κόκκο άμμου μέσα στην κοσμική αμμουδιά του διαστήματος,κι όμως,η τραγωδία μας είναι η πιό όμορφη σε ολόκληρο τον κόσμο,γνωρίζουμε την εύθραστη ύπαρξή μας,το εφήμερο και το ακατόρθωτο,μα ονειρευόμαστε,ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο,συνεχώς ποθούμε νέα πράγματα,νέες καταστάσεις,δημιουργούμε φαινόμενα,χτίζουμε το μέλλον...<br />Μέσα στην τραγωδία των πάντων που μας κυκλώνει,στο κέντρο της μάχης με την ύλη και τον θάνατο,είμαστε άνθρωποι καταπληκτικοί που αλλάζουν,όντα γενναία που αντιστέκονται,μοναδικές ευκαιρίες με υπέροχες δυνατότητες,θαύματα απερίγραπτα,απρόβλεπτα!<br />Ο κόσμος αντικατοπτρίζεται μέσα στα μάτια μας,στις σκέψεις μας,πάλλεται μες τα μοναδικά κύτταρά μας.<br />Εμείς,τα μάτια του κόσμου,η φαντασία του,τα όνειρα που βλέπει ο κόσμος μέσα απο εμάς.<br />Τα όνειρα που πλάθουνε κόσμους,τα όνειρα που ονειρεύονται οι άνθρωποι,τα όνειρα των παιδιών του κόσμου,τα όνειρά μου,τα όνειρά σου,τα δόλια όνειρά μας...<br />Καταλαβαίνεις τί σου λέω;<br />Είμαστε άνθρωποι!<br />Μπορούμε!<br />Όλα βρίσκονται μπροστά μας,μπροστά στα μάτια μας,εμπρός στα πόδια μας,όλα μπροστά,προς τα εκεί πορεύονται και τα όνειρα,οι πόθοι,οι ελπίδες μας.<br />Μπορούμε να σχεδιάσουμε όμορφα αγάλματα,να τραγουδήσουμε την αγάπη,να παγιδεύσουμε τις στιγμές σε μια φωτογραφία,να χαρτογραφήσουμε πλανήτες.<br />Μπορούμε να χαράξουμε πορείες προς το Άγνωστο κοιτώντας μες απ΄τις διόπτρες γιγάντιων τηλεσκοπίων τους μακρινούς,μελλοντικούς προορισμούς μας.<br />Συνεχώς εξερευνούμε,ανακαλύπτουμε,εξελισσόμαστε...<br />Είμαστε άνθρωποι!<br />Μπορούμε!΄΄<br /><br />΄΄Μα είναι τόσο δύσκολο Καπετάνιε μου΄΄,του απάντησα,΄΄δε γνωρίζουμε τί συμβαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου μας,τί υπάρχει πέρα από εκεί,δε μπορούμε να χαιδέψουμε τα πολύχρωμα νεφελώματα,να ακούσουμε την καρδιά των ήλιων,όλα τα άστρα στον ουρανό τα βλέπουμε ίδια,είμαστε αδύναμοι μπροστά στο άπειρο,ανικανοποίητοι...<br />Πώς να κοιτάξουμε πέρα από το παραπέτασμα του χώρου και του χρόνου,πίσω από τα σκοτεινά κοσμικά πέπλα,πώς θα αγγίξουμε τα θαύματα;Τα πάντα γύρω μας είναι τόσο παράξενα,ο κόσμος όλος ακατανόητος,μυστήριος,η ζωή μας είναι ένας διαρκής αγώνας ενάντια σε αμέτρητα προβλήματα,γύρω μας υπάρχει πείνα,πόλεμοι,θάνατος,αδικίες,όλα τα δεινά του κόσμου έρχονται κατά πάνω μας,το κακό κρύβει καθετί όμορφο.΄΄<br /><br />Το βλέμμα του χάθηκε ψηλά στον ουρανό και διέσχισε μεμιάς απ΄άκρη σε άκρη την φωτεινή σπείρα του γαλαξία που φιδογύριζε αργά πάνω απ΄το κεφάλι μας.<br />Χαμογέλασε και μου απάντησε με φωνή ήρεμη:<br />΄΄Όταν δημιουργείς κάτι κακό στον κόσμο τότε αυτόματα ο κόσμος γίνεται χίλιες φορές πιο άσχημος.<br />Άν όμως πράξεις ένα καλό,μονάχα ένα,ά!,τότε ο κόσμος φίλε μου γίνεται αυτόματα χίλιες φορές πιό όμορφος!<br />Οι όμορφοι άνθρωποι,αυτά τα φωτεινά πνεύματα που ακτινοβολούν σαν άστρα,δίνουν λίγο από την ομορφιά και την λάμψη τους στον υπόλοιπο κόσμο αλλά και η ομορφιά του κόσμου αντανακλάται πάνω τους,παντού ολόγυρά τους!<br />Ναί,αυτό χρειαζόμαστε,ανθρώπους όμορφους,αλτρουιστές,ονειροπόλους,ανθρώπους ελεύθερους!<br />Ούτε οι βόμβες,ούτε τα τουφέκια,ούτε τα μαχαίρια μπορούν να φέρουν την αλλαγή,μόνο οι καρδιές,οι καρδιές και οι εμπνεύσεις τους!<br />Είναι αστείο να θέλουμε εμείς να είμαστε τόσο συνηθισμένοι,τόσο προβλέψιμοι μέσα σε αυτόν τον απέραντο,αχαρτογράφητο,απρόβλεπτο κόσμο...<br />Οι καρδιές που κινούνται με τόλμη προς το μυστήριο θα βρεθούν να βαδίζουν μέσα σε αυτό,θα αναπνέουν μυστήριο και ίσως κάποτε να το γεωμετρήσουν...΄΄<br /><br />Σήκωσε τα χέρια του ψηλά σαν να αγκάλιαζε ολόκληρο τον κόσμο και μες τη συγκίνηση της στιγμής μου είπε:<br />΄΄Παντού εκεί έξω βλέπεις τον κόσμο,τα φαινόμενα και τις πολύπλοκες προεκτάσεις τους,είναι το πνεύμα σου που αντικρύζει το μεγάλο πνεύμα του κόσμου.Με τη φαντασία σου δημιουργείς όνειρα κι επιθυμίες που υλοποιούν το πνεύμα σου στον κόσμο,η ομορφιά του κόσμου με τη σειρά της πνευματοποιείται μέσα σου και ζωντανεύει τον κόσμο των ιδεών,το μαγικό σύμπαν των εμπνεύσεων,εκεί που γεννιούνται όλες οι υπερβάσεις.<br />Η θολή ανάμνηση μιας ατέλειωτης νύχτας σε ξένο τόπο,οι αέναες περιφορές των άστρων,τα πρωτοβρόχια,η μελαγχολία των φθινοπωρινών δειλινών,μια σελίδα με ποιήματα,ένας μάυρος πίνακας με άγρια άλογα,ένα γυναικείο χαμόγελο γεμάτο υποσχέσεις,τα ευωδιαστά ηράνθεμα,όλα είναι ομορφιά που απλώνεται παντού ολόγυρά μας.Η εικόνα ενός καλοκαιρινού τοπίου με μια απέραντη θάλασσα απο στάχυα παίρνει τη μορφή ενός μελαγχολικού ποιήματος και φέρνει στο νού την αθώα,παιδική ανάμνηση ενός ανέμελου καλοκαιριού γεμάτο παιχνίδια και τραγούδια,μέσα στη φαντασία σου εκείνο το παιδί είναι ολοζώντανο,τρέχει,εξερευνεί κι ανακαλύπτει,είναι ένα πνεύμα ελεύθερο που ταξιδεύει μέσα στο πνεύμα του κόσμου,είσαι εσύ,που κάποτε ήσουν παιδί κι όπως τότε έτσι και τώρα συνεχίζεις το μεγάλο ταξίδι μέσα στον κόσμο του πνεύματος,μαθαίνεις τον εαυτό σου και τον κόσμο,τους άλλους κόσμους πέρα απο τον κόσμο,όλους τους κόσμους...<br />Ξέρεις,είναι πολύ παράξενο,μπορείς να φτάσεις στην άλλη άκρη της γής,να διαβείς ερήμους και να σκαρφαλώσεις στις πιο ψηλές κορυφές μα όταν γυρίσεις πίσω δε θα μπορείς να εξηγήσεις σε κανέναν αυτό που είδες και κυρίως αυτό που ένιωσες,οι άλλοι άνθρωποι μπορούν μόνο να το φανταστούν,όσοι θα θελήσουν,αυτό και τίποτε άλλο.Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο κόσμος είναι μόνο αυτό που έχουν δεί με τα μάτια τους,όσα έχουν ζήσει στην μικρή γειτονιά τους.Ξεχνούν πως αυτή τη στιγμή ο άνεμος τραγουδά πάνω στους παγωμένους κώνους των ηφαιστείων της Ιαπωνίας και τα καράβια παλεύουν με τα κύματα στ΄ανοιχτά του Ειρηνικού,την ίδια στιγμή που ένα ηλιοβασίλεμα λούζει με το λυκόφως του την Αφρική και κάπου μακριά μες το Παρίσι ένα ζευγάρι ερωτευμένων φιλιέται στη βροχή,την βροχή που ταξίδεψε όλο το βράδυ πάνω απο την Ισπανία και αύριο θα ενωθεί πάλι με την θάλασσα,την αιώνια θάλασσα που χρόνια τώρα ορμά πάνω στα ακρωτήρια της Ιρλανδίας,τη θάλασσα που δεν γνώρισε ποτέ του ένας Ρώσος κυνηγός που ζεί βαθιά μέσα στα δάση της Σιβηρίας,που τις νύχτες ονειρεύεται ένα ταξίδι μακρινό στα φαράγγια του Κολοράντο,εκεί που ο άνεμος,ο ίδιος άνεμος πάντα,αυτός ο άνεμος που σφυρίζει έξω απ την πόρτα της καλύβας του,ανεμίζει απο τότε τα μαύρα,μακριά μαλλιά μιας νεαρής Ινδιάνας και κανείς στην Ευρώπη δεν βλέπει το φεγγάρι όπως φαίνεται τις νύχτες πάνω απ΄ το Γκράντ Κάνυον και το γαλάζιο ημίφως της αυγής που αγκαλιάζει την Αλάσκα...<br />Ακόμα κι αν έζησες στις Ινδίες ή στις ερημιές του Μεξικού ή σ΄έναν πύργο κάπου στη Σκωτία,όλες τις βροχές τις είδες ίδιες,τις αστραπές και τα κονσέρτα κάθε καταιγίδας,τις αποχρώσεις των συννέφων που σε παρέσυραν μακριά,στα μονοπάτια άλλων τόπων.Μια χώρα σε περιμένει στην άκρη του ορίζοντα,ο άνεμος που γνωρίζει όλες τις διαδρομές,αυτό το πανόραμα του κόσμου που ξεχύνεται μέσα σου πλάθοντας όνειρα κι ελπίδες που σε οδηγούν με τη σειρά τους σε άλλους παραλλήλους...΄΄<br /><br />Μείναμε και οι δυο σιωπηλοί για λίγο,η νύχτα ήταν όμορφη,το αεράκι φυσούσε απαλά...<br /><br />΄΄Η θάλασσα Καπετάνιε,αυτή η μεγάλη θάλασσα με τα σκοτεινά νερά της,τα ποντοπόρα καράβια στη μέση του πουθενά και πιο πέρα η πολυπόθητη στεριά,οι κάμποι και τα βουνά της,οι πολιτείες φωτισμένες στο βάθος του ορίζοντα...<br />Να μπορούσαμε να βρεθούμε μες την καρδιά του κόσμου!<br />Να αφουγκραστούμε τα μυστήρια,τα αληθινά μυστήρια,να χορτάσουν τα μάτια με θαύματα,στο βλέμμα μας να κατοικήσει η ομορφιά και στην καρδιά η απόλυτη ηδονή!<br />Θα ΄θελα να είμαι μέσα στις βροχές Καπετάνιε,μες τους ανέμους και τις καταιγίδες,να χαιδεύω τα σύννεφα,να αναπνέω τις ατμόσφαιρες,να αισθάνομαι την καρδιά του κόσμου που πάλλεται δυνατά μέχρι τα πέρατα!΄΄<br /><br />΄΄Ναί φίλε μου,εκεί στο άγνωστο,ξεθωριασμένοι,ζαλισμένοι απ΄τους ανέμους,να γεωμετρούμε με αγωνία πανάρχαια μυστήρια,μέσα σε χάρτες,ημερολόγια πορείας και απελπισμένα οράματα νυχτερινά...<br />Στο άγνωστο με βάρκα την Ελπίδα...<br />Και σαν να μην συμβαίνουν τώρα όλα αυτά;΄΄<br /><br />Φυσικά,είχε δίκιο,ταξιδεύαμε μες τη νύχτα προς το Άγνωστο και δεν χρειαζόμασταν τίποτα άλλο εκτός από τις ελπίδες μας,τίποτα άλλο...<br /><br />Τα μάτια του έλαμψαν παράξενα κι έσφιξε το τσιγάρο δυνατά μέσα στα ξεραμένα χείλη σαν να ρουφούσε ολομιάς τον πόνο της καρδιάς του.<br /><br /><br />΄΄Αν όχι εμείς,τότε ποιός;ποιός θα το κάνει για εμάς;΄΄.ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-10213614089118456152012-01-12T08:49:00.000-08:002012-01-12T08:53:16.650-08:00Τακικάβα.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4PgPfelvuqkJkJUUS6e5x1b3K2nn5Whw5uuY10kZZx8pOuEDFbAF8RMmqpKIS60zNXglJr2cPOOVn3IFnu6DV2M2Qvllr37_58CTOxgqYEAZK4eam_375vduge9IfLw_ksFUcEHMEmk1f/s1600/1aakopadi.bmp"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4PgPfelvuqkJkJUUS6e5x1b3K2nn5Whw5uuY10kZZx8pOuEDFbAF8RMmqpKIS60zNXglJr2cPOOVn3IFnu6DV2M2Qvllr37_58CTOxgqYEAZK4eam_375vduge9IfLw_ksFUcEHMEmk1f/s400/1aakopadi.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5696789337347489426" /></a><br />Τρίτη συμφωνία σε σολ μείζονα,της Εκπλήξεως.<br />Εγώ που αγγίζω...<br />Εσύ να αγγίζεσαι...<br />Η βλακεία...<br />Το να περπατάς δίχως αριθμούς,να πλαγιάζεις δίχως Πέμπτη,να παρατηρείς τον ουρανό και αντί για άστρα να βλέπεις σπίρτα,σπίρτα αναμμένα φυσικά...<br /><br />(Για μια ακόμη φορά γίνομαι χρονοταξιδιώτης,το ξέρω,δεν είμαι απο εδώ...)<br />Μια γάτα παρατηρεί την μελαγχολία της Ανθής,μώβ άνθρωποι σε γαλάζιο φόντο,τα σακατεμένα άκρα,C'est la vie mon amie...<br />Το στιγμιότυπο ενός δειλινού,ένα κλειδί κάπου στη Θεσσαλονίκη,κυκλάμινα.<br />Έπειτα,ας μην το ξεχνάμε,υπάρχει κι ο Φάνης.<br />Ο Φάνης είναι ταχύς,ο Φάνης είναι σφαίρα,δυστηχώς όμως πάντα συλλαμβάνεται σε θέση όφσάιντ...<br /><br />Μικρή ενόχληση του λαιμού,γαργάρες επαναλαμβανόμενες.<br />Οι ουτοπίες ενός πιονιού,φτηνές σκιές για πλούσια μάτια,οι αιφνίδιες ανωμαλίες,τα τιμόνια που αρνούνται να στρίψουν μα κι αυτά που στρίβουν και στρίβουν σαν σβούρες χωρίς σταματημό,σημεία Τζί,λογάριθμοι,ψευδοαναμνήσεις,εγχειρίδια για εγχειρισμένους χοίρους,Συνειδηπόρος.<br />Μπαμπά!Μαμά!Τα μωρά δεν θηλάζουν πιά!<br />Ένα πουλί που διασχίζει τον Γαλαξία,μια μέρα που ξεκίνησε πρίν απο λίγο στον πλανήτη Άρη,ένα χέρι που τολμά να ζωγραφίσει μουσική,ταξίδια με πύραυλο,φυσική δωματίου,κυματοχορδές,π αντί για χ,είναι τα τακούνια,τα αδίστακτα τακούνια!<br /><br />Όλα τα παραπάνω σαφώς και συνδέονται.<br />Τα ενώνει η θεωρία Σαρλό,το φαινόμενο Τέχνη,η ιστορία του αυνανισμού,οι λευκές κελεμπίες,ένας ιμάμης στο Ιράν,το μάγναστρο SGR 1900+14,η χωροφυλακή,ένα άγαλμα του Ναπολέοντα,οι ασάλευτες εικόνες πάνω στο παγωμένο τζάμι ενός καθεδρικού ναού.<br /><br />9.<br /><br />Τα γαλάζια ιγκουάνα αναπνέουν ελεύθερα στα ριζοχώραφα της Κίνας,δηλαδή πολύ απλά το γιατί ενός δρόμου στην ύπαιθρο.<br />Το τέχνασμα και η προοπτική μιας καταιγίδας είναι η πιό παλιά ανάμνηση ενός μαμούθ,μαμούθ ναί!<br />Οι βροχές σαν κυνηγόσκυλα.<br />Τα βελανίδια.<br />Οι μεγαλύτερες μάχες έχουν δοθεί πάνω στο κλωνάρι ενός πεύκου και κανείς δεν δικαιούται να αμφιβάλλει για το γάλα μιας φωταγωγημένης νύχτας.<br />Βλακεία,βλακεία μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι!<br />Απατηλά ποσοστά ελευθερίας σ΄αυτούς που αγωνίζονται για την απόκτηση μίας οδοντιατρικής καρέκλας ή μιας φτηνής μασέλας,το ίδιο κάνει.<br />Ώ Μόσχα! <br />Ώ Παρίσι των φτωχών θεών!<br />Αντικατοπτρισμοί των ανωτέρων διαστάσεων!<br />Στην έρημο αρχίζει πάρτυ!<br /><br />Πτερύγια στο 3,γκίαρ ντάουν,ετοιμαστείτε για προσγείωση.<br /><br />Στην γλώσσα μου δεν ξεχωρίζουν οι πλανητικές τροχιές από τα κυκλικά φιλιά πάνω σε μία ρώγα,οι αγάπες,τα φθινόπωρα,ήταν απο τότε ένα και η γλώσσα μου φιλά μα ταυτόχρονα ΓΡΑΦΕΙ.<br />Οι λέξεις μου είναι ερεθιστικές μα και συνάμα ερεθισμένες.<br />Πολύ.ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-85675005950598613612011-12-17T05:49:00.000-08:002011-12-17T05:57:22.649-08:00Into my Vortex.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizuYv-OIyeU_qnuybbedWzSuafNr6zZKdDb62m2oOMD773QjtDRW8aMB_A07kJ8u1dpdfN7-czCexBrZPN7GsSVVxSeVaCWW38UJVihm0gio6P3Rbn0rgnjTEjQLHN6wigJ6V7La68GQ5V/s1600/1aaLepidophyma_flavimaculatum-1580.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizuYv-OIyeU_qnuybbedWzSuafNr6zZKdDb62m2oOMD773QjtDRW8aMB_A07kJ8u1dpdfN7-czCexBrZPN7GsSVVxSeVaCWW38UJVihm0gio6P3Rbn0rgnjTEjQLHN6wigJ6V7La68GQ5V/s400/1aaLepidophyma_flavimaculatum-1580.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5687094365707262066" /></a><br />Satellites,sensors,the vacuum of space inside a wine bottle,delicate and pleasant smell of mushrooms,excitability...<br />An Eye inside the Desert,the lonely Big Desert,the eye of the Lizard,the restless<br />Eye...<br />The spell come to the desert,the wind,the sand dunes,a small fire far away,all magic!<br />The Eye observes the sky,the long spiral of the galaxy,the star trails,there is a memory,incomprehensible but there is...<br />Tears drop,colorful lasers,bottles empty but may be not,the human heart burns,burns like hell,incapable of feeling the moment,the beat of the lizard´s heart...ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-29869278112758210962011-12-08T08:51:00.000-08:002011-12-08T08:54:32.031-08:00΄΄Όλα είναι Μύθος.΄΄<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz_tnfRldX6mJCMXDQa8uEiXXmHDwb93Uu7nMukSRPIbpLAqfEcP1l6qOZTZP1JVrSJOlsQtLnHLBfatvC2ySFJ2ZGAAbKmTaKrmDXvA6nlZJfHsdGcITmpxTm7jG1yMFCBNqJ-ahG7hJL/s1600/1aabirds.bmp"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 364px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiz_tnfRldX6mJCMXDQa8uEiXXmHDwb93Uu7nMukSRPIbpLAqfEcP1l6qOZTZP1JVrSJOlsQtLnHLBfatvC2ySFJ2ZGAAbKmTaKrmDXvA6nlZJfHsdGcITmpxTm7jG1yMFCBNqJ-ahG7hJL/s400/1aabirds.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5683801934956941346" /></a><br />Νυχτερινή σιωπή...<br />Ο ουρανός γεμάτος κόκκινα άστρα που φλέγονται...<br />Παλάτια πάνω στα δέντρα...<br />Εκκεντρικές ιδέες γεννιούνται μες το σκοτάδι,ατίθασες,δραπετεύουν σιγά σιγά ακολουθώντας τις έκκεντρες τροχιές τους προς τα άκρα,στα σύνορα της λογικής,ο νούς χάνει τον έλεγχο,η φαντασία κυριεύει και κυριεύεται...<br />Σε ένα παλιό,μισογκρεμισμένο σπίτι ένας ζωγράφος ζωγραφίζει ξυπόλητος,στον πάνω όροφο τις νύχτες ακούγονται παράξενες φωνές,μια οπτασία που ταξιδεύει από πίνακα σε πίνακα,σκέψεις ποτισμένες με έκσταση,πνευματική αναρχία...<br />Μικρά ενθύμια από ένα ταξίδι στις Ινδίες,ένα λουλούδι που με κάποιον απερίγραπτο τρόπο είναι όλα τα λουλούδια μαζί,μια λίμνη ακίνητη μες το δείλι,ένας ουροναξύστης με γκρίζα όψη κι απο πίσω πάντα το ίδιο φόντο,τα ίδια σύννεφα,στην ίδια θέση,δεν αλλάζουν ποτέ...<br />Η Νέα Υόρκη βυθίζεται,η γυναίκα Nein,immer nein,ένας τρελός ποιητής που είχε βάλει σκοπό να μεταφέρει σε στίχους όλη την επιφάνεια του πλανήτη,μπόρες καλοκαιρινές που βρέχουν μελαγχολία,παντού μελαγχολία,είμαστε θραύσματα μιας κοσμικής έκρηξης που σκόρπισε μελαγχολία στα πέρατα,τιτάνιες συγκρούσεις γαλαξιών,παλλόμενοι μεταβλητοί αστέρες RR Lyrae,η θλίψη μου απλώνεται έως το άπειρο,στο χάραμα μιας νέας εποχής ή στο τέλος των πάντων,ένας άγγελος περπατά σιωπηλός στην άκρη του ορίζοντα,άνθρωποι τραγικοί που ζούνε όλη τους τη ζωή μέσα σ΄ένα μικρό δωμάτιο,ένα παλιό,αγαπημένο βιβλίο που χάθηκε σε μια άλλη διάσταση,η αύρα ενός αξέχαστου καλοκαιριού,τα θαλασσοπούλια ακίνητα πάνω στον γαλάζιο φάρο,μια οπτασία όμορφη σαν ηλιοβασίλεμα,κάπου μακριά,κάποιος ψάχνει τα μάτια της...<br />Οι σκέψεις μου σκορπίζονται,φεύγουν μακριά,σαν διαβατάρικα πουλιά που πετούν γοργά πάνω απο μια έρημη κοιλάδα...<br /><br />Θέλω να γράψω κάτι διαφορετικό...<br />Να περιγράψω το χλωμό πρόσωπο μιας χορεύτριας που λικνίζεται μέσα σ΄ένα σύννεφο καπνού,σε ένα υπόγειο καμπαρέ,στα προάστια του Βερολίνου.<br />Θέλω να γράψω για την μελαγχολία των ναυτικών,για τα λιμάνια που πάντα φαντάζουν τόσο μακρινά...<br />Στην Πράγα ψιχαλίζει...και είναι καλοκαίρι...<br />Θέλω να γράψω για μια πατρίδα...<br /><br />Στο Μαρόκο,τα παιδιά μαζεύονται τις νύχτες στην παραλία και ξαπλωμένα όλα μαζί,το ένα δίπλα στο άλλο,φτιάχνουν πάνω στην άμμο σχήματα που μοιάζουν με αστέρια...<br />Κανείς δεν έχει δεί ένα άστρο από πολύ κοντά κι όμως,παρατηρώντας τα από τόσο μεγάλη απόσταση νιώθουμε όλοι ένα αίσθημα νοσταλγίας,τους δίνουμε ονόματα σαν να ήταν φίλοι μας...<br />Στις αχανείς εκτάσεις των ερήμων της Αυστραλίας οι Αβοριγίνες κάνουν την Μεγάλη Βόλτα,ταξιδεύουν βαθιά,στην κόκκινη καρδιά της ηπείρου,ακολουθώντας την πορεία των αστερισμών στον νυχτερινό ουρανό κι εκεί μέσα στο σκοτάδι,κάτω από τον γαλαξία που φιδογυρίζει αέναα,σιγοψιθυρίζουν:<br />΄΄Είμαστε όλοι επισκέπτες σ΄αυτό το χρόνο, σ'αυτό το μέρος,απλοί περαστικοί. <br />Σκοπός μας εδώ είναι να παρατηρήσουμε, να μάθουμε, να αναπτυχθούμε, ν'αγαπήσουμε...και μετά επιστρέφουμε σπίτι. ΄΄<br /><br />Θέλω να σχεδιάσω το πανόραμα του κόσμου,να περιπλανηθώ μέσα σε αλλόκοτες γεωγραφίες...<br />Θα ταξιδεύω με τα τρένα στα χωριά του Εκουαδόρ,θα κοιμάμαι σε μικρά πανδοχεία ακούγοντας τη βροχή να κυλάει στο τζάμι και θα διαβάζω βιβλία για τις επαναστάσεις στην Λατινική Αμερική,έξω απ΄το παράθυρο θα με χαιρετούν οι μεγαλοπρεπείς κώνοι των ηφαιστείων,θα μου λείπει πολύ η όμορφη Άννα που έφυγε τόσο βιαστικά απ τη ζωή μου κι εκείνη η νύχτα στο Παρίσι και η μυρωδιά των κόκκινων κεριών,ο χρόνος θα κυλάει αργά και οι αναμνήσεις θα έρχονται και θα φεύγουν σαν κύματα,ξανά και ξανά,μες την απέραντη θάλασσα του νού μου...<br />Θυμάμαι τώρα,είμαι πάνω στο βουνό,καβάλα στο άλογο μου,στο φεγγαρόφωτο,έχω φύγει μακριά και ψιθυρίζω το τραγούδι:<br />΄΄Προς το Βορρά θα πάς,καβαλάρης προς το Βορρά,πέρα μακριά...΄΄ <br />Μα έχω μείνει ακόμα μέσα στα βιβλία με τα παραμύθια και τις αθώες ζωγραφιές και στα θαμνάκια του δημοτικού που παίζαμε κρυφτό με φίλους παιδικούς μα και σε εκείνη την πλαγιά όπου πετούσαμε ανέμελα πολύχρωμους χαρταετούς και στα λιβάδια με το ξανθό σιτάρι που αστράφτανε μες τον μεσημεριάτικο ήλιο κι ακόμα ταξιδεύω μες την απέραντη θάλασσα πάνω σε καραβάκι χάρτινο,θαλασσόλυκος μετά από τόσα χρόνια,αγκαλιά με τους ορίζοντες και τις μεγάλες καταιγίδες.<br />Υπάρχει ένα ακρωτήριο στο Πουέρτο Ρίκο όπου τα κύματα σκάνε με δύναμη πάνω στα κατακόρυφα βράχια και ο θρύλος λέει πως κάποιες νύχτες μπορείς να δείς τα φαντάσματα των πλοίων να παλεύουν με τα άγρια νερά κι ακούς τις καμπάνες τους που χτυπούν δυνατά καλώντας για βοήθεια...<br />Το ημερολόγιο του Ρόμπινσον Κρούσο είναι γεμάτο με λίστες,σελίδες ολόκληρες με προετοιμασίες και σχέδια για μια μοναχική διαβίωση.<br />Μια ξύλινη καλύβα από μπαμπού κι ένα μικρό παρατηρητήριο ψηλά στα βράχια,με θέα το ηλιοβασίλεμα,σε ένα έρημο νησί στη μέση του πουθενά...<br /><br />Θέλω να γράψω για τους κρυφούς κοσμούς,για τα μυστήρια,για τον χρόνο που πέρασε,για τον χρόνο που όλο έρχεται και ξαναέρχεται και κυρίως για αυτή την μοναδική,απερίγραπτη στιγμή που γράφω τώρα η οποία έγινε κιόλας παρελθόν...<br />Να γράψω τα πάντα για τον κόσμο,να ξαναγράψω όλα τα βιβλία του κόσμου,να διηγηθώ την ιστορία μου αλλά και όλες τις ιστορίες,όλων των ανθρώπων,ακόμα κι αυτές που δεν διηγήθηκε ποτέ κανείς...<br />Θέλω να επισκεφθώ όλες τις βιβλιοθήκες,να δώ τις εικόνες απο όλες τις εγκυκλοπαίδιες,να γνωρίσω τους βιβλιοθηκάριους που ζούνε όλη τη ζωή τους μέσα στα βιβλία.<br />Θέλω να γίνω λεξικογράφος,να ανακαλύπτω σπάνιες λέξεις,θα είμαι ένας κυνηγός παράξενων ουσιαστικών,εκκεντρικών ρημάτων κι ακατανόητων επιθέτων.<br />Θέλω να ζήσω στο σύμπαν μιας τέλειας πρότασης...<br /><br />΄΄Κανείς δεν είναι κάποιος αλλά ένας μόνον αθάνατος άνθρωπος είναι όλοι οι άνθρωποι...΄΄*<br /><br /><br />Θέλω κάποιος να καταφέρει να μιλήσει για όλα αυτά όταν εγώ θα έχω φύγει απο εδώ...<br />Κάποιος να διηγηθεί την ιστορία μου,την ιστορία μας,κάποιος που θα θυμάται τον κόσμο επειδή κάποτε γράψαμε για αυτόν μέσα σε βιβλία,σε σπαραχτικά ημερολόγια,σε φλογερά σημειώματα...<br />Εύχομαι να το κάνεις εσύ,εσύ που τώρα με διαβάζεις,να κρατήσεις στη μνήμη σου αυτές τις γραμμές και κάπου,κάποτε,να διηγηθείς μια ιστορία,σε ένα παιδί,σε μια αγάπη σου,στον ίδιο σου τον εαυτό πως κάποτε υπήρξαμε κι εμείς κι αγαπήσαμε τον κόσμο,θελήσαμε να αποτυπώσουμε τις στιγμές του,να φυλάξουμε τη μνήμη ζωντανή μες τα βιβλία,το κάναμε και μετά χαθήκαμε μα μείναν αυτές οι ταπεινές γραμμές να διηγούνται τον κόσμο μέσα στα βάθη της αιωνιότητας... <br /><br /><br /><br />*Χ.Λ.Μπόρχες,Το Άλεφ.ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-32785664383781343302011-12-01T13:31:00.000-08:002011-12-01T14:25:10.256-08:00Highway Blues.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgofz4olHURvbV8sXh9gwFhutO-iI6LKc4QbzIYClMsv8bJbyHuob_1xPP6c0mmiGKzTWFaRLpSHGBZA7D0U2r8XaqIO6Gam7lbQnzYZVWyLNb7LPAQjJ8C_HrOX4K8akpDHUSSnaFnB1Yn/s1600/1aaDesertRoad_wallpaper.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgofz4olHURvbV8sXh9gwFhutO-iI6LKc4QbzIYClMsv8bJbyHuob_1xPP6c0mmiGKzTWFaRLpSHGBZA7D0U2r8XaqIO6Gam7lbQnzYZVWyLNb7LPAQjJ8C_HrOX4K8akpDHUSSnaFnB1Yn/s400/1aaDesertRoad_wallpaper.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5681281349638653746" /></a><br />Ταξιδεύουμε νύχτα με τους αλήτες Hobos,η έρημος μοιάζει να φλέγεται,τα μπλούζ που γρατσουνάει στην κιθάρα του ο γέρο Μπίλ νανουρίζουν τους δαίμονες...<br />Το ξημέρωμα στην Αριζόνα,τυφλές μάγισσες που ζούν μες σε τροχόσπιτα,μεθυσμένοι τσοπεράδες σιγοσφυρίζουν,σ΄ένα σταυροδρόμι ο Κάρλος Καστανέντα κάνει ωτοστόπ,οι Βολαδόρες τον ακολουθούν.<br />Σ΄ένα μοτέλ στην άκρη του δρόμου,ερωτεύομαι τα μαύρα μάτια μιας Μεξικάνας σερβιτόρας,μόνη σκουπίζει τα τραπέζια κι ονειρεύεται τον άντρα που θα την αγαπήσει,στο βάθος το αστραφτερό τζουκ-μποξ παίζει Tom Waits,´´you ´re innocent when you dream...´´<br />Ένας κροταλίας διασχίζει αργά την άσφαλτο,μακριά,η Καλιφόρνια ακόμα κοιμάται...<br />Ο Διάβολος παίζει Rock n´Roll συντροφιά με νέγρους κιθαρίστες,πίνει τεκίλες μαζί με τους νομάδες που ταξιδεύουν στη Route 66,του αρέσουν τα καραβάνια και η μουσική των χίπις,οι σαμάνοι Ινδιάνοι τον ξέρουν απο παλιά...<br />Μια πινακίδα που δείχνει προς την Κόλαση,ερειπωμένες πόλεις στη μέση του πουθενά,ένα κουφάρι λεωφορείου με παράξενα γκράφιτι,το ΄΄Ιπτάμενο Τσίρκο΄΄ που ταξιδεύει νύχτα,χωρίς συγκεκριμένο προορισμό.<br />Η αυγή απλώνεται πάνω απ΄ το φωτισμένο Λάς Βέγκας,μια πόλη αστραφτερή και παντού τριγύρω έρημος.<br />Άγρια τοπία απλώνονται μπροστά μας,γεμάτα αμμόλοφους κι αγριόχορτα που χορεύουν στο φύσημα του ανέμου,μοιάζουν σαν μια κίτρινη,κυματιστή θάλασσα,τέτοιες στιγμές νιώθεις τον κόσμο σαν μια απέραντη,παλλόμενη φαντασμαγορία,θυμάμαι τους στίχους του Jim Morrison:<br />´´The grand highway is crowded with lovers and searchers and leavers so eager to please and forget.<br />Wilderness...´´<br /><br />Ένας μοναχικός ανεμόμυλος προσπαθεί να ακουμπήσει τα σύννεφα,οι κάκτοι έχουν αλλάξει θέσεις τη νύχτα,σε μια στροφή νομίζω πως βλέπω το φάντασμα του Κέρουακ,όρθιος ατενίζει τον τόπο απο ψηλά("Don't touch me, I'm full of snakes").<br />Ένα παλιό Ford Thunderbird μας προσπερνά,η γυναίκα οδηγός μοιάζει με την Θέλμα ή την Λουίζ,δραπέτης της τελευταίας στιγμής χάνεται μακριά στον ορίζοντα.<br />Η καρδιά μου ραγίζει,νιώθω τη μοναξιά σε κάθε κύτταρο,όλοι οι άνθρωποι δεν έχουμε πατρίδα,είμαστε μακριά,πάντα μακριά...<br />Ο ήλιος ταξιδεύει ανέμελα πάνω απ ΄τους σκουριασμένους πύργους των πετρελαιοπηγών,γύπες μας κοιτούν ύποπτα καθώς διασχίζουμε ζωντανοί μια γκρίζα,νεκρή κοιλάδα.<br />Έξω απ τη Mesquite,σε μια δεξαμενή νερού,διαβάζω τα nom-de-rails,τα παρατσούκλια των Hobos που αφήνουν μηνύματα πάνω σε μια πινακίδα,σ΄ένα βράχο ή σ΄ένα δέντρο έρημο σαν όλα τ΄άλλα,Tommy the Tornado to Mojave,ο περιπλανώμενος Τόμυ που κάποτε κατευθύνθηκε για την Μοχάβε,ποιός ξέρει που να σαι τώρα Τόμυ,ποιός ξέρει σε ποιούς δρόμους τριγυρνάς...<br />Άγνωστοι ταξιδιώτες,κινδυνευτές χωρίς αιτία,ψυχές γεμάτες πάθος που σαρώνουν τον κόσμο.<br />Το Salvation Mountain πολύχρωμο μες το ηλιοβασίλεμα,φωτιές ανάβουν στο Slab City,ο άνεμος ξεχύνεται στις ερημιές...<br />Κάποιος τραγουδά Bob Dylan,blowing in the wind φίλε μου,δίπλα απ τη φωτιά,με ουίσκι και ξερό καπνό απ ΄το Σάν Φραντσίσκο.<br />Ούφο διασχίζουν τον ουρανό,τσακάλια ακίνητα πάνω στα βράχια,μια σαύρα που βαρέθηκε και τα άφησε όλα πίσω,ένα παλιό πιστόλι θρύλος που διψάει για αίμα,σκιές πίσω απο σκιές...<br />Είναι όμορφα όταν ταξιδεύεις ελεύθερος στους απέραντους,ανοιχτούς δρόμους...<br />Είσαι όμορφος όταν είσαι ελεύθερος...ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-23308888526036800092011-08-15T06:28:00.000-07:002011-08-15T06:31:40.910-07:00Σολωμός Σολωμού,απών.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP0nQtCXLaaKQzgZUqGO-fqCi-ruMcW2K_hEDZSbiR45ZS7Nd7mK11YvqtqYsBvqyrCr24VpQI6I8bC53QgMdeIXv6rRX_etT-wRQCRWSQS3CLj-4kzHIxgt5bRYrkCb1AI3AhyjfPJTfH/s1600/1aasolomos.bmp"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 392px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgP0nQtCXLaaKQzgZUqGO-fqCi-ruMcW2K_hEDZSbiR45ZS7Nd7mK11YvqtqYsBvqyrCr24VpQI6I8bC53QgMdeIXv6rRX_etT-wRQCRWSQS3CLj-4kzHIxgt5bRYrkCb1AI3AhyjfPJTfH/s400/1aasolomos.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5641074749930805378" /></a>
<br />14 Αυγούστου,μια νύχτα ίδια όπως τότε,προσπαθώ να θυμηθώ ή να ξεχάσω..
<br />Μια ανάγκη απερίγραπτη με σπρώχνει να γράψω,να γράψω για έναν ήρωα,για έναν αδελφό,για έναν φίλο που λείπει..
<br />Μα η πένα στα χέρια μου τρέμει,αντιστέκεται,αρνείται να με αφήσει.
<br />
<br />´´Σταμάτα!´´ φωνάζει μια φωνή βαθιά μες την ψυχή μου,´´σταμάτα!´´.
<br />´´Λόγια γράφτηκαν πολλά,φτάνει!´´.
<br />
<br />Η πένα πέφτει απ τα χέρια μου,ακίνητη πάνω στο χαρτί,αφήνεται στη σιωπή..
<br />
<br />
<br />
<br />Ενός λεπτού σιγή λοιπόν,για εκείνους τους ατρόμητους..
<br />
<br />ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-17959364346607107612011-08-04T09:52:00.000-07:002011-08-04T09:55:58.599-07:00Θέατρο Μαγικό,Μόνο για τους Λίγους,Μόνο για τους Τρελούς.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0Zp1M-MA2ROaWvbQNOC1-tyQXTaIIUNvA47LQ1iEYYZEnfyHq1_tK_KWYQoug9hgEjKbQMQ4kNrv0g6mWvFUZZndHvBFleVyIvbTQeC0_HZgdqNkA1E6rj75HreFHTvuib09lGeTUzWWW/s1600/1aatheatre.bmp"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0Zp1M-MA2ROaWvbQNOC1-tyQXTaIIUNvA47LQ1iEYYZEnfyHq1_tK_KWYQoug9hgEjKbQMQ4kNrv0g6mWvFUZZndHvBFleVyIvbTQeC0_HZgdqNkA1E6rj75HreFHTvuib09lGeTUzWWW/s400/1aatheatre.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5637045318306585922" /></a><br />Η αυλαία ανοίγει και στη σκηνή ένας μπαμπουίνος με φράκο υποδέχεται το πλήθος κάνοντας υποκλίσεις.<br />Τα φώτα χαμηλώνουν και πάνω στα σανίδια περπατούν αργά χορευτές που παραμιλούν,δεν υπάρχει ρυθμός,ο καθένας κάνει ότι θέλει,κάποιος σκοντάφτει και πέφτει,σηκώνεται ξανά και συνεχίζει να περπατά παραμιλώντας με βλέμμα χαμένο,στο πιάνο οι νότες παίζουν Erik Satie,η σκηνή γεμίζει με περιστέρια που πετούν πέρα δώθε,ένας κλόουν στέκεται μπροστά σε έναν καθρέφτη και βάφεται με έντονο μακιγιάζ,ο καθρέφτης της Απόγνωσης δακρύζει και θολώνει,μια γυναίκα βγαίνει κι απαγγέλει Σαίξπηρ σε μια δική της,άγνωστη γλώσσα,ανάμεσα στους θεατές κυκλοφορούν ύποπτα άτομα με φακούς και σφυρίχτρες που συνθέτουν με αλλόκοτο τρόπο τα δικά τους ηχητικά εφέ,ξαφνικά η μουσική σταματά,απόλυτη ησυχία,ο μπαμπουίνος εμφανίζεται στη σκηνή,ακίνητος,κοιτά το πλήθος ανέκφραστος,ένα βιολί ξεκινά να παίζει σπαραχτικές μελωδίες,μια οθόνη αναβοσβήνει κι έπειτα εμφανίζονται ξαπλωμένα γυμνά μπροστά σε παράθυρα με θέα την άνοιξη,τρένα του Υπερσιβηρικού που χάνονται μέσα στις στέπες,αερόστατα που αράζουν πάνω στα σύννεφα,ένα παιδάκι διαβάζει Ρεμπώ,στη σκηνή βρέχει,στους θεατές μοιράζεται χαρτοπόλεμος,ένας ηλικιωμένος φορώντας παντόφλες και ρόμπα ύπνου γυρνάει μια κοντή μανιβέλα και η σκηνή ανοίγει διάπλατα,απο πίσω βρίσκονται τα καμαρίνια,οι ηθοποιοί και οι τεχνικοί κοιτούν έκπληκτοι το σαστισμένο πλήθος,η Κικί εμφανίζεται ημίγυμνη πάνω σε μια καρέκλα,ευχαριστεί τους θεατές για την υπέροχη βραδιά,η αυλαία πέφτει,ο μπαμπουίνος πίνει κρασί με τους αρλεκίνους λίγο πιο πέρα,απ τα ηχεία ακούγεται απαλά Μπάχ..<br /><br />Θέατρο Μαγικό κυρίες και κύριοι.<br />Μόνο για τους Λίγους.<br />Μόνο για τους Τρελούς.<br />Το μοναδικό Υπερθέατρο που υπηρετεί την Πέρατέχνη,την πραγματική,εμπνευσμένη τέχνη πέρα απ τα σύνορα της κάθε ανόητης Τέχνης.<br />Θέατρο Μαγικό.<br />Κάθε νύχτα ταυτόχρονα σε όλες τις γειτονιές του κόσμου,είσοδος δωρεάν,έξοδος αμφίβολη,φαντασία και καλή διάθεση απαραίτητες,στο τέλος ανοιχτή συνομιλία με όλα τα μέλη,διατίθεται και ξεχωριστή αίθουσα για τα αχαλίνωτα διονυσιακά όργια και τις λοιπές κολασμένες ερωτικές τελετουργίες.ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-42526486588354833442011-07-26T02:19:00.000-07:002011-07-26T02:29:38.972-07:00Dis Engineering Project.Φάση 2,Χαμένοι στον πλανήτη Γή.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuE56f-pR-UTUlVaO5L48ej1WK7Ue_CjjcIOxOXFc6J8pxhNFhwFzlTiKOhJPEUsNVj60Aa8EDM0ZyakPbiGzQCxozTxFglIwkHyyK4YyfAmhmWigmMAmd2BQ8SCIqtu6rzk3Xj7WvYwcx/s1600/1aawall.bmp"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuE56f-pR-UTUlVaO5L48ej1WK7Ue_CjjcIOxOXFc6J8pxhNFhwFzlTiKOhJPEUsNVj60Aa8EDM0ZyakPbiGzQCxozTxFglIwkHyyK4YyfAmhmWigmMAmd2BQ8SCIqtu6rzk3Xj7WvYwcx/s400/1aawall.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5633590424568259618" /></a><br />Το πλήθος διαλύθηκε μετά απο έντονη χρήση χημικών.<br />Ο Αντρέας δούλευε οδηγός στα τρένα,αυλώνα-αθήνα κάθε μέρα,χρόνια πάλευε για τα βαρέα.<br />Ήταν μαζί τους κι ένα κοριτσάκι που γυρνούσε τον γαλαξία με ωτοστόπ πουλώντας σπίρτα,πέθανε μια μέρα γιατί έτσι το θέλησε η μοίρα κι ο συγγραφέας ενός άσημου βιβλίου,ο οποίος μετά το θάνατό της έβγαλε πολλά λεφτά κι έγινε διάσημος.<br />Εμείς δε ξέραμε τίποτα για όλα αυτά,θέλαμε να κάνουμε Κρόκ και την ύστατη στιγμή να δραπετεύσουμε στο διάστημα.<br />Κανείς δεν αποκάλυψε την αλήθεια,εκεί ανάμεσα στα χημικά,το κοριτσάκι είχε αφήσει ένα μικρό σπιρτόκουτο που μέσα του κρυβόταν τρομαγμένη η πεμπτουσία του Κρόκ,η μόνη συμπαντική δύναμη που γεννούσε τα μυστικά χρώματα της Πέρατέχνης.<br />Εδώ στη γή δεν είχε καμιά ελπίδα..<br />Οι πολύχρωμοι άνθρωποι τότε ήταν ακόμα μέσα στα κουκούλια,τα ΜΑΤ πέρασαν απο την Πατησίων αλλά δε πρόσεξαν τις ασημένιες πεταλούδες πάνω στα λουλούδια,ούτε την αγκράφα του Αντρέα,ούτε το μαύρο δαχτυλίδι της Σοφίας που έλαμπε σαν άστρο νετρονίων μέσα στο σαστισμένο πλήθος..<br />Εμείς δε ξέραμε τίποτα για όλα αυτά,θέλαμε να κάνουμε Κρόκ και την ύστατη στιγμή να δραπετεύσουμε στο διάστημα..<br /><br /><br /><br />Διηγήσεις χωρίς πυξίδα ενός Συμπαντικού Αντάρτη.<br />Οδυσσέας Παράδοξος σε τηλεπαθητική σύνδεση με τον Σαλόκιν Σόμισα.<br />Υπεύθυνος επαναφοράς υποκειμένου σε κάθε περίπτωση ο εν λόγω υπνωτιστής.<br />Νύχτα,στο απέναντι πεζοδρόμιο.ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-4802181188869028432011-07-22T09:19:00.000-07:002011-07-22T10:04:20.681-07:00Επειδή ήταν όμορφη..<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXlKKIMMKNcVRs1m9wbcd-zOC-CiWelPZptI-DGBSDuiHzlBNC3lOe-4NvOkaXdNdUqrWq3iNe76EyDR4ubKMHozaqQIlx482myWKsveZQ2KzB6iJDKoGZpj6ztk5uAIbETqkw7NmTF8pW/s1600/1aagumno.bmp"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 316px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXlKKIMMKNcVRs1m9wbcd-zOC-CiWelPZptI-DGBSDuiHzlBNC3lOe-4NvOkaXdNdUqrWq3iNe76EyDR4ubKMHozaqQIlx482myWKsveZQ2KzB6iJDKoGZpj6ztk5uAIbETqkw7NmTF8pW/s400/1aagumno.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5632212595070772370" /></a><br />Γνώρισα ένα μυθιστόρημα μέσα σε ένα ημιφωτισμένο ατελιέ,εμένα μου έμοιαζε με την Άννα Καρένινα του Τολστόι,είμαι η Γαλάζια Ζωή μου είπε και κάθισε μπροστά σε ένα παλιό καθρέφτη τοίχου..<br />Θέλω να σε ζωγραφίσω της είπα..<br />Χαμογέλασε πονηρά κι έμεινε εκεί,ακίνητη για ώρες..<br />Στο τέλος κοίταξε μες τον καμβά κι ανάμεσα στα πράσινα λιβάδια αντίκρυσε ένα μικρό σπιτάκι στην εξοχή..<br />Πάμε;μου είπε..<br />Πάμε Άννα της είπα..ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-90131675774851437042011-07-20T08:04:00.000-07:002011-07-25T10:06:04.494-07:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyLW7PwVGukADCmJzYYDnITYnWHrYMl0hSwks5rbUEY5_sqz94YHl4GZ5KeTeN0nzucqsNJjhvG1nkiHvn7zQMVufVd-PpDp7qIWH_YVjrj53W9o0MmjRC0EnF7WdF2Y-lHRz_n_XVsvnA/s1600/1aakrok.bmp"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 338px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyLW7PwVGukADCmJzYYDnITYnWHrYMl0hSwks5rbUEY5_sqz94YHl4GZ5KeTeN0nzucqsNJjhvG1nkiHvn7zQMVufVd-PpDp7qIWH_YVjrj53W9o0MmjRC0EnF7WdF2Y-lHRz_n_XVsvnA/s400/1aakrok.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5631451232137109826" /></a><br />Τέρμα η Τέχνη!<br />Ως εδώ ήταν!<br />Δε θέλουμε άλλο Λαζόπουλο και Χαρούλα!<br />Τα μάτια κουράστηκαν πιά,τα αυτιά βαρέθηκαν,οι αισθήσεις όλων παραμένουν περιορισμένες όσο ποτέ άλλοτε!<br />Οδηγηθήκαμε σε πνευματικό cul de sac!<br />Ήρθε ο καιρός να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα!<br />Συλλάβαμε την ιδέα της Μετατέχνης,την αναλύσαμε διεξοδικά,την κατανοήσαμε και εντέλει την καταργήσαμε και την πετάξαμε στα σκουπίδια!<br />Θα πειραματιστούμε με ένα νέο είδος τέχνης που προέκυψε απο το πουθενά κατά τη διάρκεια μιας αποτυχημένης ύπνωσης και θα τελειοποιηθεί μέσα σε σοφιστικέ,υπερσύγχρονα ψυχιατρεία.<br />Μέχρι να μας καταλάβει ξανά η Έμπνευση προτείνουμε τον όρο Πέρατέχνη και σε αυτήν και μόνο αυτήν θα αφιερώσουμε όλο τον ανούσιο θνητό μας χρόνο.<br />Κάτω η Τέχνη και τα κατεστημένα της Μετριοπάθειας!<br />Ζήτω η Πέρατέχνη!<br /><br /><br />Απόσπασμα απο το Μανιφέστο του Κρόκ.<br />Υπογράφουν οι:<br />Σαλόκιν Σόμισα.<br />Οδυσσέας Παράδοξος και μερικοί παρολίγον νομπελίστες πεινασμένοι ποιητές.<br />Sphinx the Blinded moth.<br />Ντάμης ο σκληρός.<br />The Spiderman.<br />Κύρος Γρανάζης.<br />Captain Gost.<br />Μαύρος Πητ.<br />Θέατρο Μαγικό,μόνο για τους λίγους,μόνο για τους τρελούς.<br />Αλ Κάιντα.<br />Μίς Βερολίνο.<br />Αδελφότητα των Κακών Μεταλλαγμένων. <br />Το Πράγμα.<br /><br />Τοποθεσία:Τρελούτσικο καμπαρέ της γειτονιάς.<br />Ημερομηνία:Ανύποπτος χρόνος.ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-78468471299832225722011-07-04T12:46:00.000-07:002011-07-04T12:48:53.451-07:00WHISPERS OF AN ORGASM.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbLuPC8jt4VYtOMLKvSNNukiW2NJc9YzENCEQhPZzaJcHO7oMn4YRgkwbzvPDjokchyphenhyphen0si7hahN6iGWhFmVuvYE63hwn3m54rKMgLajDppnnwdqIjUjGamGllQMNLjQqH6T4iliAcfAGaH/s1600/1aaorgasm.bmp"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 267px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbLuPC8jt4VYtOMLKvSNNukiW2NJc9YzENCEQhPZzaJcHO7oMn4YRgkwbzvPDjokchyphenhyphen0si7hahN6iGWhFmVuvYE63hwn3m54rKMgLajDppnnwdqIjUjGamGllQMNLjQqH6T4iliAcfAGaH/s400/1aaorgasm.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5625586413857890866" /></a><br />Your tongue is a treasure for me..<br />licking my lips with pleasure..<br />soul, mind and body,all devoted to you..<br />My legs are wide open,wet dreams all over me..<br />Go deeper,deeper inside my ecstasy!<br />Oh now I'm coming alive!<br />You are mine and i am yours..<br />both inside the flame..<br />seeking eternity in a moment..<br />loving each other eternally..ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-14198734817422474112011-06-24T07:07:00.000-07:002011-06-24T13:11:45.879-07:00Somewhere over the rainbow..<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoNq2sFshai2AtKiDdtjAXvzdMCKp9fl8qf4kn5r5Yz_hkODPKOv1vn8-BpcC9W48iJgovl_iEWtB2ZQLjKyOrWlCHTjbAN3RVZyMHoCOu5tPwXAqSZO4571qhxvnDb3IUsWfEB_1UwXLm/s1600/1aaover+the+rainbow.bmp"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 275px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoNq2sFshai2AtKiDdtjAXvzdMCKp9fl8qf4kn5r5Yz_hkODPKOv1vn8-BpcC9W48iJgovl_iEWtB2ZQLjKyOrWlCHTjbAN3RVZyMHoCOu5tPwXAqSZO4571qhxvnDb3IUsWfEB_1UwXLm/s400/1aaover+the+rainbow.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5621788193442323010" /></a><br />Κάτω απ την πανσέληνο,στα μονοπάτια των σκιών,η νύχτα αλλάζει μορφές..<br />Μικροί ανεμοστρόβιλοι σχηματίζονται στα έρημα σοκάκια,μπορείς να τους ακολουθήσεις σε μυστικές διαδρομές μέσα στη πόλη,ένα μαγικό τσίρκο εμφανίζεται μες απ τη σκόνη και φέρνει μαζί του ήχους αλλοκοσμικούς,αλλόκοτες εικόνες,η πραγματικότητα ακροβατεί στο κενό..<br />Στέκομαι δίπλα απ το παράθυρο,συντροφιά με τα δεντράκια μπονζάι κι ακούω στο γραμμόφωνο τη θλιμμένη φωνή μιάς άσημης τραγουδίστριας,ένα τραγούδι απο μια εποχή που λίγοι τη θυμούνται ακόμα,απέναντι μου η φωτογραφία του Τζερόνιμο,του μεγάλου αρχηγού των Απάτσι,ο γέρο Ινδιάνος με τα μεγάλα μάτια κοιτά με ανέκφραστο βλέμμα,ξεφτισμένος και γκρίζος σαν το χαρτί.<br />Μεγάλοι ήρωες δεν υπάρχουν πιά,κανείς δε διηγείται ιστορίες,οι παππούληδες παραμυθάδες έχουν όλοι πεθάνει. <br />Κάποτε υπήρχε ένα μικρό δωμάτιο στο οποίο ο Ιούλιος Βέρν,καθισμένος στο γραφειάκι του,έγραφε στο ημίφως τα βιβλία του,κάποτε υπήρχε ένα παράθυρο απ το οποίο ο Λάβκραφτ ατένιζε τη θέα μιας σιωπηλής εξοχής,κάπου μακριά σε μια γειτονιά της Αργεντινής υπήρχε ένας κήπος στον οποίο ταξίδευε τυφλός πια ο Μπόρχες και κάπου στην Πρέβεζα,σε ένα παλιό σπίτι,υπήρχε ένας καθρέφτης στον οποίο κοιτάχτηκε για τελευταία φορά ένας δημόσιος υπάλληλος,μια νύχτα πρίν οπλίσει το πιστόλι..<br />Πού ταξιδεύουν τώρα όλες εκείνες οι παράξενες εμπνεύσεις των ποιητών,τα μεγαλεπίβολα σχέδια και οι τολμηροί πόθοι των συγγραφέων,τώρα που τα πνεύματα αυτά έχουν φύγει για πάντα;<br />Κι εδώ πίσω,ποιός συνεχίζει το έργο τους;<br />Αναρωτιέμαι,αν οι ψυχές των ενάρετων ανθρώπων που ζούνε μια συνετή και ήρεμη ζωή πηγαίνουν στον παράδεισο,τότε που οδηγούνται οι ψυχές των ανυπότακτων και ασυμβίβαστων επαναστατών,των καταραμένων ποιητών,των αδικοχαμένων ονειροπόλων που δε πιστεύουν σε δόγματα και θρησκείες και τοποθετούν πάνω απ΄όλα τον άνθρωπο,που βυθίζονται στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής για να περιγράψουν το απερίγραπτο,που φεύγουν μακριά απορρίπτωντας την ασφάλεια μιας μέτριας ζωής για να αναζητήσουν θαύματα,να εξυψωθούν,να μεταβάλουν την πραγματικότητα,να αλλάξουν γενικά τον κόσμο;<br /><br />Ζώ ακόμη μέσα στα βιβλία,ταξιδεύω απο σελίδα σε σελίδα μαζί με τους αγαπημένους μου συγγραφείς,κατοικούμε όλοι μαζί στον κόσμο των σκέψεων και της Φαντασίας,οι άνθρωποι μπορούν να φανταστούν τα πάντα και τί κρίμα που δε το κάνουν..<br />Χώρες μέσα στα βιβλία,χώρες στα σύννεφα,πολιτείες ολόκληρες που αστράφτουν,τα πλοία του Ροβήρου του Κατακτητή διασχίζουν τον ουρανό,περιπέτειες και πόθοι προς άγνωστη κατεύθυνση..<br />Οι διηγήσεις ενός ονειρευτή του Λόρδου Ντάνσανυ,το Βιβλίο των Θαυμάτων και το Όμορφο Παράθυρο,ο Άνθρωπος που ήταν Πέμπτη του Chesterton,ο Dr.Fu Manchu με τα χίλια πρόσωπα,ο αόρατος Ορλά του Γκύ ντε Μωπασάν,ιστορίες που προεκτείνουν την πραγματικότητα,σύμπαντα παράλληλα που κατοικούνται από βάρδους,εξερευνητές,ονειροπόλους,μυστηριώδεις οντότητες,όλα απλωμένα πάνω στα αμέτρητα ράφια μιας Φανταστικής βιβλιοθήκης.<br />Ακούω ξανά και ξανά σε παλιές κασέτες τις φωνές σπουδαίων ανθρώπων του παρελθόντος,τα λόγια τους φλογερά,γεμάτα πάθος μα και πόνο,αγωνία,οδύνη.<br />Πνεύματα που χαθήκαν μες το σκοτάδι των αιώνων,ζωντανεύουν ξανά καθώς τα μηνύματά τους αντηχούν στον χωροχρόνο,οι μπομπίνες γυρνούν ασταμάτητα,κραυγές και παραμιλητά μαγνητίζουν την ατμόσφαιρα,τα φαντάσματά τους σου ψιθυρίζουν μυστικά,σε παρασύρουν μακριά,στα βάθη αλλόκοτων μικρόκοσμων..<br />Η φωνή του Raymond Chandler αφηγείται τις εμπνευσμένες βόλτες του με ένα μικρό αμαξάκι στις ακτές του Ειρηνικού όπου διάβαζε ολομόναχος το αγαπημένο του περιοδικό,το Black Mask,στο κοιμητήριο του Mount Hope,στο San Diego της California πάνω στην πλάκα που κοσμεί τον τάφο του είναι γραμμένη μια δική του φράση :''Dead men are heavier than broken hearts''..<br />Ο Έρνεστ Χέμινγουει περιγράφει με πάθος τα ταξίδια του στους πράσινους λόφους της Αφρικής,τις περιπέτειές του με τους κεφαλοκυνηγούς,τα μεγάλα θηράματα,την αξία μιας παγωμένης μπίρας στη μέση της καυτής σαβάνας και την ομορφιά του ηλιοβασιλέματος.<br />Μέσα απ τα παράσιτα ακούγεται η ψυχεδελική φωνή του Hugo Ball,εκστασιασμένος απαγγέλει τους ασυνάρτητους ντανταιστικούς στίχους του Gadji Beri Bimba στέλνοντας έτσι με τρόπο έναν δούρειο ίππο στα ανύποπτα πλήθη.<br />Ο ιδιοφυής Robert Anton Wilson συνομιλεί με ένα χρυσό μήλο κι αναρωτιέται "Who is the Master who makes the grass green?"<br />Ιστορίες δημιουργικής τρέλας,καλλιτεχνικής αφοσίωσης κι ακραίας φιλοσοφίας,ιδέες ατίθασες,ατέρμονες φαντασιώσεις και παράτολμες λογοτεχνικές απόπειρες,το εκρηκτικό ταμπεραμέντο,η ανακάλυψη των κρυφών αποχρώσεων της ψυχής,οι επικές πνευματικές αναζητήσεις,οι τραγικοί στίχοι γραμμένοι σε τραγικότατα ξεσπάσματα απελπισίας αλλά κι εκείνα τα ελπιδοφόρα τραγούδια που έχουν κάτι απ την καρδιά που τα ακούς μια φορά κι έπειτα τα ψιθυρίζεις μόνος στον άνεμο,στον αγέρωχο άνεμο που παρασέρνει φύλλα,ζωές και αιώνες μαζί..<br /><br />΄΄Somewhere over the rainbow<br />Way up high<br />There's a land that I heard of<br />Once in a lullaby <br /><br />Somewhere over the rainbow<br />Skies are blue<br />And the dreams that you dare to dream<br />Really do come true΄΄<br /><br />΄΄Τα όνειρα που τολμάς να ονειρευτείς΄΄ τραγουδά μια τρεμάμενη φωνή,από το άπειρο σε σένα,άραγε τολμάς;<br /><br />Μέσα απο τις παραπάνω σκέψεις αρχίζει να διαφαίνεται κάτι πολύ σημαντικό.<br />Πιστεύω ακράδαντα πως το μεγαλύτερο μυστικό του κόσμου είναι στην ουσία ολοφάνερο κι απλώνεται παντού ολόγυρά μας κι απορώ πραγματικά με το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είτε δε το βλέπουν,είτε απλώς προσποιούνται πως δε το βλέπουν,δηλαδή ακόμη κι αν αυτό είναι παντού,παρόλαυτα,αυτοί θεωρούν πως δε τους αφορά!<br />Κυρίες και κύριοι,ο κόσμος δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται,δεν είναι μόνο αυτό που ξέρετε,δεν είναι μόνο αυτό που σας διδάξαν!<br />Είναι κι άλλα πολλά απίθανα,ακατονόμαστα φαινόμενα τα οποία περικλείουν άπειρους κόσμους!<br />Καλούμαστε όλοι μας να ανακαλύψουμε τις πύλες και τις εξόδους αυτού του απέραντου κοσμικού δικτύου,να καταφέρουμε να το χαρτογραφήσουμε και να εξερευνήσουμε κάθε γωνιά του,να σπάσουμε το μονοπώλιο της Πραγματικότητας και να ξεχυθούμε στο άγνωστο,ακολουθώντας τα μονοπάτια που έχουν καρδιά,δηλαδή εκείνα που έχουν ορίζοντες ανοιχτούς για το πνεύμα για να μπορέσει να δικαιώσει τον ανώτερο εαυτό του,να ξεναγηθούμε στις κοσμικές γειτονιές του απείρου και γιατί όχι να γίνουμε και οι ίδιοι ξεναγοί για τους επόμενους που θα έρθουν,να τους καταδείξουμε τις διαδρομές,τα σταυροδρόμια,τα καταφύγια και τις εξόδους κινδύνου,να λάβουμε όλοι ενεργά μέρος σε αυτό το κοσμικό παιχνίδι,με όλα τα ρίσκα που προδιαθέτει,εμείς,οι κοσμικοί παίχτες,διάσπαρτοι μέσα σ' ένα απίθανο,παράξενο,απέραντο λούνα-παρκ,όπως τότε που ακόμα δε τα είχαμε ξεχάσει όλα αυτά,τότε που η αγάπη ήταν αθώα και η συνείδηση δεν είχε βάρος,τότε που είμασταν παιδιά..<br />Ο κόσμος των ιδεών που ταξιδεύει μέσα σε πίνακες,σε βιβλία και πολύπλοκες σκέψεις,αυτή η απόλυτη ανάγκη που μας ωθεί στην αναζήτηση του παράξενου,στον εκκεντρισμό,στην ατόφια ομορφιά,σε αυτό το μαγικό κομμάτι του εαυτού μας που μας υπερβαίνει και δημιουργεί τις τέχνες,τα υπέροχα αριστουργήματα,τις πυρετικές εμπνεύσεις που ταξιδεύουν προς τα ύψη παρασύροντας και την καρδιά,το πνεύμα ελεύθερο πλάθει τον εαυτό του,διηγείται την ιστορία του μέσα σε στίχους,σε μια μελωδία,σε μια κοσμική έκρηξη που μέσα απο τη σκόνη της αναδύεται η κάθε έμπνευση,η ιστορία όλων των πνευμάτων.<br />Μιλώ για εκείνες τις υπέροχες στιγμές που τα όνειρα φτερουγίζουν κι ανάλαφροι δραπετεύουμε μακριά,συντροφιά με πλάσματα μυθικά και παραμυθένια,αιθέριοι ρεμβαστές,κινδυνευτές και ουρανοβάτες,προς το Άγνωστο με βάρκα την Ελπίδα..<br /><br />Όλοι κάποτε θα βρεθούμε στο τέρμα αυτού του κόσμου και τότε θα αρχίσει η μεγάλη περιπέτεια για την οποία είμαστε φτιαγμένοι,αυτό το άνοιγμα στο άπειρο που κάποιες φορές στα όνειρα συμβαίνει.. <br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />ΨΥΧΕΣ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΕΣ.<br />Μικρά αγόρια,σκαρφαλωμένα πάνω σε ξύλινα αλογάκια,καλπάσαμε πέρα απ το φώς των παιδικών μας δωματίων,σε χώρες άγνωστες με μάγους και αμίλητους γκουρού και στις απέραντες ερήμους με τα τζίνι,αναζητώντας τις νεράιδες μέσα σε δάση κρυμμένα στην ομίχλη,μακριά στους τόπους αφιλόξενων ιθαγενών που φτιάχνουν με ευλάβεια δαιμονικά τοτέμ και ξόρκια μαγικά,σε αστροφεγγιές και πορφυρά ηλιοβασιλέματα,παρέα με τους καουμπόιδες στοΤέξας και στην άγρια Αριζόνα ανάβωντας φωτιές μέσα στη νύχτα,ελεύθεροι στον άνεμο σαν τα πουλιά,με χίλια όνειρα στις τρύπιες τσέπες και τις καρδιές γεμάτες απο αγάπη..ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-89686783624195824412011-05-25T05:03:00.000-07:002011-05-25T05:05:02.736-07:00Η Ελευθερία κατακτάει τα κορίτσια..<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUjXwdZhrEckm9gaWWvCcu0BVYiGE5QztrGRrpSZBm1zOnLUsXUYgRJfeojyQsvGiSrASdSCLzYGeqGOiO9fmGRGcMu-iXyHCrvA9yKNswvVdcazsDtBKS9mJgQwRy4O0QyUmW_TqVUpVT/s1600/1aaeleutheria.bmp"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 269px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUjXwdZhrEckm9gaWWvCcu0BVYiGE5QztrGRrpSZBm1zOnLUsXUYgRJfeojyQsvGiSrASdSCLzYGeqGOiO9fmGRGcMu-iXyHCrvA9yKNswvVdcazsDtBKS9mJgQwRy4O0QyUmW_TqVUpVT/s400/1aaeleutheria.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5610623522654077394" /></a>ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-42741921659143200392011-05-14T07:25:00.000-07:002011-05-14T07:27:38.141-07:00To dream the impossible dream...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijH2zUYXPyRhI6HEw-_zYatpC49inx4i_k6vHBvd4f_8ET0U0b4sQTE3bVkfVOLYT4B5aKv4zoNQ1bNzaR4GMr41bzPctrTCFGx-8-KIkMy5k47FoID4emy9y9wp8kXDdFoLU3ca5B8Lb2/s1600/1arosslare2+%25283%2529.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijH2zUYXPyRhI6HEw-_zYatpC49inx4i_k6vHBvd4f_8ET0U0b4sQTE3bVkfVOLYT4B5aKv4zoNQ1bNzaR4GMr41bzPctrTCFGx-8-KIkMy5k47FoID4emy9y9wp8kXDdFoLU3ca5B8Lb2/s400/1arosslare2+%25283%2529.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5606578358117126018" /></a><br />Ήταν μια κρύα,θλιβερή νύχτα,μαζεμένοι όλοι γύρω απο το τζάκι είχαμε σταματήσει να μιλάμε και κοιτούσαμε τις σπίθες απο τα καμμένα ξύλα να εκτοξεύονται καθώς ο άνεμος τρύπωνε ψηλά απο την καμινάδα.<br />Όλα ήταν όπως πάντα,τα κεριά που τρεμόπαιζαν,τα βιβλία αφημένα εδώ κι εκεί,ποτήρια κρυστάλλινα που λαμπύριζαν στο ημίφως,τα κλαδιά έξω απ το παράθυρο με τα εφιαλτικά σχήματα κι εμείς οι ίδιοι στεκόμασταν όπως κάθε φορά στη μέση του δωματίου πάνω στις περίτεχνες πολυθρόνες με τις σκέψεις να τρέχουν μακριά,πολύ μακριά..<br />Κάτι έπρεπε να αλλάξει!<br />Δε μπορούσαμε να μείνουμε για πάντα σε αυτή την κατάσταση,θέλαμε κάτι νέο,απρόβλεπτο,ασύλληπτο!<br />Αποφασίσαμε λοιπόν να φύγουμε,να αποδράσουμε απο εδώ,να κινηθούμε προς τα αλλού κι όπου βγεί,έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν είχαμε,κάτι να γίνει για να αλλάξουμε λίγο βρε αδερφέ!<br />Πήρε ο καθένας μαζί του ότι ήθελε,ένα βιβλίο,μια παλιά φωτογραφία,ένα πολύτιμο μενταγιόν και φύγαμε μέσα στη νύχτα.<br />Οι δρόμοι ήταν θεοσκότεινοι κι ο αέρας φυσούσε προς όλες τις κατευθύνσεις σχηματίζοντας μικρούς στροβίλους,ψυχή δεν υπήρχε έξω,είμασταν μόνοι μέσα στο σκοτάδι και νιώθαμε σαν να βαδίζουμε σε μια αλλόκοσμη πόλη,μια αόρατη αγωνία ξεχύθηκε στις καρδιές μας,τα σπίτια έδειχναν εγκαταλειμένα απο καιρό,υπήρχε παντού αυτή η άνοστη μυρωδιά της μούχλας,όλα έμοιαζαν νεκρά!<br />Περάσαμε γρήγορα τις τελευταίες γειτονιές και βγήκαμε σε ένα χωμάτινο μονοπάτι που οδηγούσε προς την εξοχή,πίσω μας αφήναμε μια πόλη φάντασμα,μια πόλη χωρίς φώτα,δίχως ίχνος ζωής,μια απέραντη,ασάλευτη σκιά,αλήθεια πόσο έμοιαζε σαν φυλακή αν την κοιτούσες απο μακριά,μια θεόρατη,μαύρη φυλακή,παραδομένη στη φθορά και την απραξία!<br />Παγωμένοι συνεχίσαμε τη πορεία μας,τα άστρα τρεμόφεγγαν ψηλά στον ουρανό με μια ανέκφραστη λάμψη,νιώθαμε σαν να μας παρακολουθούν,εμάς,τους δραπέτες της τελευταίας στιγμής που τολμήσαμε να ξεφύγουμε απο εκείνη την βάρβαρη πραγματικότητα της ανούσιας ζωής μας,απο τα στενά κι αποπνηκτικά μας σπίτια!<br />Σε λίγο ξημέρωσε και τώρα το τοπίο έδειχνε φωτεινό,γεμάτο χρώματα,περπατούσαμε ανάμεσα στα λιβάδια,ο ήλιος ζέσταινε τα κορμιά μας,πουλιά πετούσαν απο δέντρο σε δέντρο,ναί,τα καταφέραμε,όλα θα πάνε καλά σκεφτόμασταν,γιατί όχι;<br />Διασχίσαμε μια μικρή κοιλάδα κι έπειτα ανεβήκαμε την πλαγιά ενός λόφου για να περάσουμε απο την άλλη πλευρά.<br />Από την κορυφή διακρίναμε στο βάθος ένα μεγάλο σύννεφο καπνού που είχε σκεπάσει μια ολόκληρη πόλη!<br />Κατευθυνθήκαμε με μεγάλη αγωνία προς τα εκεί και καθώς πλησιάσαμε πιο κοντά θόρυβοι απο εκρήξεις ακούστηκαν,πυροβολισμοί,κραυγές πανικού,το τοπίο άλλαξε δραματικά!Ξαφνικά ένα μεγάλο αεροπλάνο,τυλιγμένο στις φλόγες πέρασε πάνω απο τα κεφάλια μας και συνετρίβη λίγο πιο πέρα,βολές απο κανόνια και ήχοι απο μηχανές που καταστρέφοταν,πόλεμος,πόλεμος παντού!<br />Συρθήκαμε μες τα ερείπια προσπαθώντας να γλυτώσουμε,απο τα μεγάφωνα ακουγόταν η ερεβική φωνή ενός άντρα που καλούσε όλους τους ανθρώπους σε αντίσταση,ο πόλεμος με τις μηχανές είχε ξεκινήσει,βρήκαμε κάτι όπλα κι αρχίσαμε να πυροβολούμε τα αυτοκίνητα,τα φορτηγά,τα τρόλευ,τα τρένα,ότι μηχανικό κινείται,δίπλα απ τα συντρίμια του αεροπλάνου ένας ηλικιωμένος φώναζε μέσα απ τις φλόγες ΄΄Η Κιβωτός της Ελπίδας ετοιμάζεται για απογείωση,όσοι πιστοί προσέλθετε,θα φύγουμε μακριά,θα μεταναστεύσουμε σε άλλους πλανήτες,η Κιβωτός της Ελπίδας ετοιμάζεται για απογείωση...΄΄<br />Βρήκαμε ένα μικρό πέρασμα μέσα σε ένα πάρκο και τρέχοντας βγήκαμε έξω από την πόλη,οι εκρήξεις πίσω μας συνεχίζοταν ασταμάτητα,ο ουρανός είχε γεμίσει με μαύρα και γκρίζα σύννεφα καπνού και παντού υπήρχε η μυρωδιά του καμμένου πετρελαίου,τα ζώα έτρεχαν να κρυφτούν,ένα κοπάδι κοράκια πετούσε κυκλικά πάνω απ τα κατεστραμμένα κτίρια!<br />Ξαφνικά η γή άρχισε να σείεται κάτω απο τα πόδια μας,τεράστιες εκρήξεις συνέβαιναν στο υπέδαφος,όλο και πιο δυνατά,στον ουρανό σχηματίστηκε ένα μεγάλο ουράνιο τόξο και παντού παράξενες φωταγωγίες!<br />Έκπληκτοι συνειδητοποιήσαμε τί είχε συμβεί!Το Σύστημα κατέρρεε!Οι παρτιζάνοι της Κούφιας Γής το τινάξαν στον αέρα!Λίγο πιο πέρα μια παρέα παιδιών είχε παρατήσει τα όπλα και χόρευαν όλοι μαζί αγκαλιασμένοι κάτω απο ένα πανέμορφο γαιτανάκι!<br />Αρχίσαμε να τρέχουμε με όλη μας τη δύναμη,τρέχαμε χωρίς να κοιτάζουμε πίσω,είμασταν ήδη πολύ μακριά απ όλα όσα μας κρατούσαν φυλακισμένους και απαθείς,στο βάθος φάνηκε ένα μακρύ τείχος που έμοιαζε να μην έχει τέλος,τα καταφέραμε λοιπόν,φτάσαμε στην άκρη του κόσμου αυτού,θα πηδήξουμε έξω απ τη μάντρα,ή τώρα ή ποτέ!!<br />Με όσες δυνάμεις μας απέμειναν φτάσαμε επιτέλους κι αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε,ξέραμε πως πίσω απο εδώ μας περίμενε κάτι νέο,κάτι συναρπαστικό,τίποτα δε μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην ελευθερία μας!<br />Κοιτάξαμε με δέος τον ορίζοντα απο την κορυφή!<br />Ένα απαλό ημίφως σαν καλοκαιριάτικο λυκόφως απλωνόταν παντού και πέρα μακριά ένας μεγάλος φάρος φώτιζε ρυθμικά σαν να έκανε σινιάλο,κατεβήκαμε προσεχτικά κι αρχίσαμε να τρέχουμε προς τα εκεί.<br />΄΄Μα διάβολε τί υπάρχει εκεί έξω;Μήπως είναι παγίδα;΄΄<br />Κάποιοι κοντοστάθηκαν,άρχισαν να σκέφτονται την παλιά ζωή τους,τις συνήθειές τους,θυμήθηκαν αναμνήσεις απο τα σπίτια τους,δάκρυσαν,έκαναν ένα βήμα διστακτικά προς τα πίσω,έπειτα κι άλλο,κι άλλο,΄΄Μή!΄΄ τους φώναξα,΄΄Μή γυρίζετε πίσω!Τώρα είναι η μεγάλη ευκαιρία!Μή!Μήηη!΄΄.....<br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Ο αργόσυρτος ήχος απο την πομπίνα του προτζέκτορα αγκαλιάζει το δωμάτιο,το απαλό φώς της χαραυγής γλιστρά ανάμεσα απο τις κουρτίνες,η φωτιά στο τζάκι έχει σβήσει απο ώρα,όλα είναι όπως πάντα,η βιβλιοθήκη μου,οι άτλαντες,τα σκόρπια χειρόγραφα στο γραφείο κι εγώ,για μια ακόμη νύχτα αποκοιμήθηκα πάνω στα βιβλία...<br />Στον τοίχο προβάλλονται εικόνες απο παλιές εξπρεσιονιστικές ταινίες,ο Τσεζάρε,το αινιγματικό ανδροειδές του Δόκτωρα Καλιγκάρι περπατά με μηχανικές κινήσεις,ο Τζάκ στο κουτί που γνωρίζει μόνο τη δική του πραγματικότητα,η Theda Bara σε κοιτά με βλέμμα που υπνωτίζει,ο Μπέλα Λουγκόσι ανοίγει την μπέρτα του έτοιμος να σου πιεί το αίμα,ο Τσάρλι Τσάπλιν χορεύει μαεστρικά στριφογυρνώντας το καπέλο του,ασπρόμαυρα τοπία με νορβηγικά φιόρδ,λιοντάρια με πύρινα μάτια,τυλιγμένα κορμιά γυναικών που γεύονται τον λεσβιακό έρωτα,μάγοι με αλλόκοτα κοστούμια,θεόρατα γερμανικά ζέπελιν,παράξενες φωτογραφίες απο τις ερήμους της Αφρικής και της Αυστραλίας,ένα αερόστατο ταξιδεύει αργά προς τη Σελήνη...<br />Είμαι ένας εκκεντρικός ερημίτης,ένας ρομαντικός εραστής των παλιών καλών καιρών,τότε που άξιζε να περάσεις μια νύχτα σ΄ένα θερινό σινεμά,κάτω απ τα αστέρια ή κάτω απο ένα μπαλκόνι με μια κιθάρα και τραγούδια για την αγαπημένη ή ξενυχτώντας μ΄έναν φίλο σε ένα τρελούτσικο καμπαρέ...<br />Απο μικρός ήθελα να γίνω εξερευνητής,να ταξιδεύω σε κάθε γωνιά της γής,να τρυπώνω σε παμπάλαιους ναούς και μυστήριες καταπακτές,να αποκρυπτογραφώ τα αρχαία ιερογλυφικά, να καταγράφω τα πάντα σε ημερολόγια,να χω πολλούς χάρτες,πυξίδες,αστρολάβους κι ένα καφετί μονοκυάλι...<br />Έκανα λάθος όμως τελικά!<br />Χρονοταξιδιώτης έπρεπε να γίνω,να βρώ ένα τρόπο να ταξιδέψω σε άλλες εποχές,στην Αρχαία Ελλάδα και στο Βυζάντιο,στην Τουαχανάκο,λαμπερή,γεμάτη γιορτές και τραγούδια,στις αυλές της Ρώμης και στο Κολοσσαίο,στο Παρίσι μαζί με τους ντανταιστές αλλά και ακόμα παραπέρα,στις χώρες που διηγούνται τα παραμύθια,στους τόπους πέρα απο κάθε φαντασία,στις παράξενες χώρες που επισκέφθηκε ο Γκιούλιβερ,να σταθώ στην πρύμνη του Πίκουοντ μαζί με τον Καπετάν Αχαάβ(πού θα πάει θα τον πιάσουμε τον Μόμπυ Ντίκ),νύχτα στην έρημο με τον Ελ Λώρενς(πόσο μας γοήτευε το ολόγιομο φεγγάρι),σε εξοχές ερημικές πολεμώντας με τον Δόν Κιχώτη τους γίγαντες ανεμόμυλους,σε εκείνες τις χώρες και σε εκείνες τις στιγμές που όλα μοιάζουν μ΄ένα υπέροχο,απερίγραπτο όνειρο!!<br />Κάτι νύχτες σαν κι αυτή θυμάμαι τον παιδικό μου φίλο τον Αλέξανδρο,ώρες ατέλειωτες κρυφοκοιτάγαμε το Σύμπαν με το μικρό μας τηλεσκόπιο και ακούγαμε με δέος στα βραχέα τα παράξενα μυνήματα που ερχότανε απο μακριά μέσα στη νύχτα.Θέλαμε λέει να χαθούμε στις αχανείς εκτάσεις της Μογγολίας,να καλπάζουμε με μαύρα άλογα,μεταμφιεσμένοι σε άγριους πολεμιστές ή να αράξουμε σε κάποια απόμακρη ακτή του Πουέρτο Ρίκο,με μπόλικες μποτίλιες ρούμι και καπνό απο την Κούβα,μεθυσμένοι κάτω απ την πανσέληνο μαζί με τα φαντάσματα των πειρατών και αγέρα πελαγίσιο!<br />Υπάρχει ένα παλιό κι αγαπημένο τραγούδι που απο τότε το ακούγαμε μαζί με τον Αλέξανδρο,εκείνες τις αθώες νύχτες ατενίζοντας δακρυσμένοι τα πανάρχαια άστρα.<br />Οι στίχοι του μου δίνουν παρηγοριά κι ελπίδα μέσα στη σιωπή της χαραυγής...<br /><br /><br />΄΄To dream the impossible dream<br /> To fight the unbeatable foe <br /> To bear with unbearable sorrow<br /> To run where the brave dare not go<br /> This is my quest<br /> To follow that star<br /> No matter how hopeless<br /> No matter how far΄΄<br /><br /><br />To dream,the impossible dream...ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-29335333543826269612011-05-11T13:49:00.000-07:002011-05-11T13:49:41.248-07:00Εξομολόγηση,Ερωτική Ποίηση.<iframe width="480" height="295" src="http://www.youtube.com/embed/Nrm2PGMHWFs?fs=1" frameborder="0" allowFullScreen=""></iframe>ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-12123696734276551792011-04-30T07:57:00.000-07:002011-04-30T08:14:24.889-07:00Τρείς του Γενάρη.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGi4HlE-lMJB-6Yn2j2g5HlYpTtwc-UvunsaWtHdby_stsycxgYeZ9p0QYySCc5wSGW5NdP2auyu-No4HX3QXH7DMyGqww6ev6kZwDxwHsw3bXZ6-oEMB5j4DqgVd71Ko8JwIDX7Bod3NT/s1600/1aneaepoxh7.bmp"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 399px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGi4HlE-lMJB-6Yn2j2g5HlYpTtwc-UvunsaWtHdby_stsycxgYeZ9p0QYySCc5wSGW5NdP2auyu-No4HX3QXH7DMyGqww6ev6kZwDxwHsw3bXZ6-oEMB5j4DqgVd71Ko8JwIDX7Bod3NT/s400/1aneaepoxh7.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5601395187327667618" /></a><br />Η τελευταία σταγόνα στην κλεψύδρα.<br />Οι θαμπές εικόνες της χαραυγής.<br />Η αντανάκλαση της φωτιάς μες το ακίνητο μάτι ενός βαλσαμωμένου κορμοράνου.<br />Μια μαρμάρινη βεράντα με θέα,που κάποτε φιλοξένησε τη Σαπφώ.<br />Η σιωπή της ερήμου που γοήτευσε τον Λώρενς της Αραβίας.<br />Ο παγωμένος τάφος του Σκότ στην καρδιά της αφιλόξενης Ανταρκτικής.<br />Τα ντιτζερίντου και οι σαμάνοι της Αυστραλίας.<br />Η Γραφή του θεού αποτυπωμένη πάνω στα κομψά στίγματα μιας λεοπάρδαλης.<br />Τα παιδικά χρόνια του Έκτορα στις αυλές της Τροίας.<br />Η σκιά ενός μοναχικού καβαλάρη που χάνεται μακριά στον ορίζοντα.<br />Το φεγγάρι,απόψε το βράδυ..ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-39335015717549443912011-04-30T07:48:00.000-07:002011-04-30T07:55:16.225-07:00About a girl,Dublin,1-02-11.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhZHuepQvD3l_8CcQQc7EDKItmDToGBBOV_SzByS2q3YhNceeyeKKCSwl977WSXqrTwUk2ffLEkmKoys2IXVVeeF_Ta7QVAnomglojOJttIjDlgR_3xvt4yM4NahbWvEPTiTS9O5TmuHRW/s1600/bhhhjvcc+%25282%2529.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 317px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhZHuepQvD3l_8CcQQc7EDKItmDToGBBOV_SzByS2q3YhNceeyeKKCSwl977WSXqrTwUk2ffLEkmKoys2IXVVeeF_Ta7QVAnomglojOJttIjDlgR_3xvt4yM4NahbWvEPTiTS9O5TmuHRW/s400/bhhhjvcc+%25282%2529.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5601390198393749186" /></a><br />Nothing else..<br />Only she and the cold evening..<br />An angry girl?<br />A fallen angel?<br />No,just a girl..just beauty!<br />Can the world understand her?<br />Can she understand the world?<br />Nothing else..<br />Only she and the cold evening..ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-32388254318015958722011-04-29T11:30:00.000-07:002011-04-29T11:44:26.039-07:00Ο Κόσμος των βιβλίων.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiy92jBNI3CQGtP8V3bTbVjoLEYX4WJcxAgegVGVfDnoDIZ7tQDrTJ2E_O8gP565oGqtGB1TfcE1-A5o0U2dMmVS1D97JFSH1gFbGjjOnRxyRDmkKM3lGoFBQmqt45d_knjtgDdhwVQBP_/s1600/1aathe+wworld+of+books.bmp"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiy92jBNI3CQGtP8V3bTbVjoLEYX4WJcxAgegVGVfDnoDIZ7tQDrTJ2E_O8gP565oGqtGB1TfcE1-A5o0U2dMmVS1D97JFSH1gFbGjjOnRxyRDmkKM3lGoFBQmqt45d_knjtgDdhwVQBP_/s400/1aathe+wworld+of+books.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5601076615577238162" /></a><br />Ένας σπαραχτικός ήχος βιολιού και η τρεμάμενη ανάσα των κεριών να χορεύει με τις σκιές..<br />Μοναξιά,νοσταλγία και μια άσχημη νύχτα κλεισμένη έξω απ το παράθυρο..<br />Λίγο πιο πέρα ένα χαμηλό εβέννινο τραπεζάκι με χρωματιστές φιάλες κρασιού κι απέναντι η βιβλιοθήκη,γεμάτη με κάθε λογής βιβλία,σε διάφορα χρώματα και σχέδια,σε όλες τις γλώσσες,διηγήματα που κόβουν την ανάσα,εξομολογήσεις ψυχών που κέρδισαν την αιωνιότητα,σκέψεις στοιχειωμένες,αναμνήσεις χαμένων πολιτισμών,τραγικοί έρωτες,έπη,κατάρες,αρχαία μυστικά, εφιάλτες,ρομαντισμός,εκκεντρικές περιγραφές και φιλοσοφικές προεκτάσεις,η αγωνία και το σταδιακό βύθισμα στην μυστική ιστορία των ιδεών,βιβλία σύμπαντα που γοητεύουν και καθηλώνουν. <br /><br />Μέσα στο σκοτάδι ονειρευόμαστε αλλιώτικες ζωές και γράφουμε,αποτυπώνουμε τις ελπίδες,τις ανάσες μας πάνω στο χαρτί,οι καρδιές μας χτυπάνε δυνατά μες τις σελίδες και τί καταπληκτικό,μπορούμε να μοιραστούμε αυτά τα καρδιοχτύπια,να εισπνεύσουμε τις ελπίδες και τους πόθους των συνανθρώπων μας διαβάζοντας τις δικές τους γραμμές,τις δικές τους εξομολογήσεις!<br />Μοιάζει σαν να γράφουμε ένα είδος Κοσμικού Ημερολογίου περιγράφοντας τις περιπέτειες μας σε αυτό τον κόσμο,σε αυτό το ταξίδι στο οποίο βρεθήκαμε χωρίς να ξέρουμε απο πού ήρθαμε και πού πάμε,είναι το πνεύμα μας που γράφει και διαβάζει τα βιβλία,είναι το αθάνατο πνεύμα μας που μέσα απο τα εύθραστα,θνητά μάτια μας αντικατοπτρίζει τον απέραντο κόσμο,υλοποιεί την φαντασία του,δημιουργεί τις πιθανότητες για το άπιαστο,το άφταστο,είναι το πνεύμα που δημιουργεί τον κόσμο!<br />Ο Κόσμος είναι το αίμα που τρέχει ζεστό αδιάκοπα στις φλέβες σου,τα τρελά ξενύχτια και οι αξέχαστοι έρωτες,το κέντρο του Γαλαξία,τα θλιμμένα ηλιοβασιλέματα και τα αποδημητικά πουλιά,οι στίχοι των καταραμένων ποιητών κι ένα παλιό τραγούδι,είναι οι αναμνήσεις,οι ψευδαισθήσεις,τα ιδρωμένα όνειρα,οι ακόρεστες επιθυμίες,μια τρελή έμπνευση ενός αλκοολικού ζωγράφου,το τηλεσκόπιο Χάμπλ,ένα άστρο μακρινό που σιγοσβήνει.. <br />Κι όμως ο κόσμος χωράει μέσα στα γραπτά,εξελίσεται,επεκτείνεται,διατηρείται,χαρτογραφείται..<br />Η ζωή μας η ίδια είναι τόσο παράξενη κι αυτό φανερώνεται απλόχερα μέσα στα βιβλία,είμαστε παράξενα όντα που ζούν σε έναν παράξενο κόσμο και δεν είναι καθόλου παράξενο που η φαντασία μας μας κάνει να γράφουμε και να διαβάζουμε για τα πιο παράξενα και απίστευτα πράγματα!<br /><br />Μέσα στις σελίδες της Λογοτεχνίας υπάρχουν τα πάντα,ότι μπορεί να φανταστεί ο νούς,η υπαρξιακή αγωνία,η ατόφια ομορφιά,εμπνεύσεις πυρακτωμένες,μυστήρια,αυτόχειροι εραστές,διαστημόπλοια,εξωγήινοι,απίθανες εφευρέσεις,χρονομηχανές,ναυάγια,πολιτείες στην άλλη άκρη του σύμπαντος,κλεψύδρες,καλειδοσκόπια,κρυστάλλινες σφαίρες,φεγγάρια και κομήτες,νεφέλες,μαγικά βιολιά,φαντάσματα,άνθρωποι με παράξενες ζωές,ήρωες εποχών αλλοτινών,η Τροία,το Ελτοράντο,η Ιθάκη..<br />Εξερευνώντας την Λογοτεχνία,νιώθεις σαν ν'αρμενίζεις μόνος σε μια απέραντη θάλασσα έκστασης,αφήνεσαι σ΄ένα ταξίδι γοητευτικό,γεμάτο συγκινήσεις,μελαγχολία,ρεμβασμούς.. <br />Το εκστατικό,η φαντασμαγορία,αυτά τα υπέροχα αραβουργήματα λέξεων που κεντάει ο συγγραφέας είναι το χρυσάφι της ανθρώπινης ψυχής!<br />Ένα πολύτιμο,αλχημιστικό εργαλείο ικανό να μεταστοιχειώσει κάθε πόνο και αγωνία σε μια εμπνευσμένη ονειροπόληση,σε μια αφοσιωμένη περίτρανη ελπίδα που θα δικαιώσει κάθε πόθο!<br />Είναι το συγγενικό αίμα που τρέφει τον ίδιο τον αναγνώστη,η καρδιά που χτυπά μέσα σε κάθε σώμα,το συλλογικό ρέκβιεμ ολάκερης της ανθρωπότητας!<br />Τα βιβλία είναι σύμπαντα για τολμηρούς ταξιδιώτες,πύλες εισόδου σε εναλλακτικές πραγματικότητες,κάθε φορά που φανταζόμαστε κάτι,το πνεύμα μας ταξιδεύει στην άλλη μεριά,στις ονειρικές χώρες και έκθαμβο παρατηρεί τα μυστήρια,τα θαύματα,τις διεργασίες που συντελούνται και επηρρεάζουν τα πάντα,ανιχνεύει τις συντεταγμένες,σχεδιάζει το χάρτη,αφουγκράζεται και γυρνώντας πίσω φέρνει μαζί του τις ανταποκρίσεις του,τις αποτυπώνει σε σκέψεις στο χαρτί,σε λέξεις που φλέγονται και προκαλούν δέος,κουβαλά μαζί του λίγο απο το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα,μια αστρόσκονη που ξεχύνεται στις σελίδες ενός βιβλίου κι απο εκεί στην καρδιά,στα όνειρα και πάλι πίσω εδώ για να υπάρξει ελπίδα,φώς,όλο και περισσότερο φώς!<br /><br />Μια βροχερή νύχτα καθώς συλλογιζόμουν μόνος στην ημιφωτισμένη μου βιβλιοθήκη,κοιτώντας παλιές φωτογραφίες απο εξερευνητικές αποστολές στις πιό απόμακρες περιοχές του πλανήτη,το πνεύμα του αγαπημένου μου συγγραφέα Έρνεστ Χέμινγουει πλησίασε και μου ψιθύρισε μες τη σιωπή:<br />´´Έχουμε βρεθεί εκεί,μέσα στα βιβλία κι έξω απο τα βιβλία κι όπου πάμε,αν κάτι αξίζουμε,μπορείς να πάς κι εσύ,όπως πήγαμε κάποτε κι εμείς.<br />Μια χώρα διαβρώνεται στο τέλος του ορίζοντα και η σκόνη σκορπίζεται μακριά,οι άνθρωποι πεθαίνουν όλοι και κανένας δεν έχει για πάντα σημασία,με εξαίρεση αυτούς που υπηρέτησαν τις τέχνες..´´<br /><br />Γράφοντας ένα βιβλίο είναι σαν να αφήνουμε μια μικρή διαθήκη στον κόσμο,ένα μήνυμα που θα μείνει για να διηγηθεί στους επόμενους πως κάποτε είμασταν κι εμείς εδώ και είμασταν νέοι,γεμάτοι ζωή,όμορφοι και εμπνευσμένοι,ταξιδέψαμε,ερωτευτήκαμε,θελήσαμε να αλλάξουμε τον κόσμο,να εξυψωθούμε κι αυτό το μήνυμα θα είναι κτήμα της ανθρωπότητας,ένα παράθυρο στο μέλλον,το οποίο όλοι μαζί κάποτε ονειρευτήκαμε..<br />Μέσα στα γραπτά,στις λέξεις,στους συμβολισμούς και τις αλληγορίες,υπάρχει κάτι πιο βαθύ και σημαντικό απο μια απλή κατάθεση ιδεών ή μια σωστή γραμματική,υπάρχει το συντακτικό της ψυχής μας,το αλφάβητο του πνεύματος που διευρύνεται,καλλιεργείται,διαφωτίζεται,διαμορφώνει το χαρακτήρα μας,τις αξίες,τα ιδανικά,πλάθει συναισθήματα,όνειρα,ελπίδες..<br />Ίσως ο κάθε άνθρωπος να είναι ένα βιβλίο ή μια σελίδα της εγκυκλοπαίδειας που αποτελεί τον κόσμο και κάπου εκεί έξω μπορεί να υπάρχει ένας κοσμικός αναγνώστης που ενδιαφέρεται πολύ να διαβάσει εμένα,την ιστορία μου,γι αυτό θα πρέπει να είναι συναρπαστική και ιδιαίτερη η κάθε μου στιγμή,η κάθε πρόταση του βιβλίου που περιγράφει τη ζωή μου,αυτήν διαβάζει τώρα..<br /><br />Άλογα καλπάζουν πάνω στα κύμματα,ένας άνθρωπος που κατευθύνει τις καταιγίδες,ένα πουλί που δε πέταξε ποτέ,παλάτια στην έρημο,οι σελίδες γυρνούν και η πραγματικότητα εύπλαστη όσο ποτέ αλλάζει μορφές συνεχώς..<br />Έζησα κι εγώ στις άλλες χώρες,κάτω απο ουρανούς πολύχρωμους,με χίλιους εαυτούς,ήμουν κι εγώ στα καμπαρέ του Παρισιού πίνοντας κρασί με άσημους ποιητές και να που την επόμενη στιγμή κοιτούσα μέσα απο ένα σπασμένο παράθυρο τη μαύρη νύχτα και είδα τον Σβέντεμποργκ να τριγυρίζει στα σοκάκια του Λονδίνου συνομιλώντας με αόρατους αγγέλους και τον Βερλέν αθώο να μιλάει στα παιδιά σε μια πλατεία χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά,την ομίχλη να σκεπάζει την Πράγα ένα πρωινό που ο Κάφκα έγραφε συνεπαρμένος και ήμουν πραγματικά εγώ που περπατούσα με τον Μάρκο Αυρήλιο στις εξοχές της Ρώμης ανάμεσα απ τους αμπελώνες και ο ήλιος έδυε αργά πίσω απ τους λόφους κι όλα γύρω ήταν τόσο όμορφα,η θέα,οι μυρωδιές,η άνοιξη που αγκάλιαζε τον τόπο..<br /><br />Πόσες φορές δεν έτυχε να ανοίξουμε ένα βιβλίο και ξαφνικά βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε μακριά,σε μονοπάτια που οδηγούν Αλλού;<br />Ατενίσαμε το άπειρο πάνω απο τις κερασιές,αγκαλιασμένοι,με ψιθυριστές διηγήσεις και μάτια παιδικά γεμάτα αγωνίες.<br />Χαθήκαμε στη θάλασσα των Σαργασσών,πάνω σε πειρατικά σκαριά,πολεμώντας τους άπιστους με αστραφτερά σπαθιά απ'τα βάθη της Ανατολής,κλεμμένα μες απ τη σπηλιά του Αλαντίν κι απο του Τζίνι το μαγικό λυχνάρι.<br />Χωθήκαμε μέσα σε σπηλιές και σκοτεινές στοές πανάρχαιων πολιτειών,σε υπόγεια ποτάμια παρέα με τους Νάνους και τον Έλιντορ,χορεύοντας με τα ξωτικά ώσπου ο Χρόνος να παγώσει..<br />Καλπάσαμε στα στοιχειωμένα βουνά του Κολοράντο πολεμώντας με Ινδιάνους και χίμαιρες διαβολικές,πέρα μακριά στην άγρια Αφρική,στα επικίνδυνα σαφάρι,μαγευτήκαμε απ τα χρυσά ηλιοβασιλέματα,μεθώντας στις οάσεις της γοητευτικής Σαχάρας,μαζί με τις καμήλες και τα καραβάνια που τραβάνε το δρόμο προς το Αλγέρι,χρόνια τώρα,σαν σιωπηλά φαντάσματα στη μέση της ερήμου..<br />Πόσες νύχτες σαν κι αυτή δε ταξιδέψαμε σε έναν υπέροχο λογοτεχνικό μικρόκοσμο αφήνοντας πίσω όλα μας τα προβλήματα και κάθε πόνο;<br /><br />Ο Μαλαρμέ έγραψε πως όλα γίνονται για να καταλήξουν σ'ένα βιβλίο.<br />Λοιπόν από πάντα με γοήτευε η ιδέα αυτή!<br />Φαντάζομαι πως κάπου μακριά,πέρα απο τους γαλαξίες,θα υπάρχει μια τιτάνια βιβλιοθήκη,γεμάτη με αμέτρητα βιβλία στα οποία θα ναι γραμμένη όλη η ιστορία της ανθρωπότητας,οι βιογραφίες των αγγέλων,οι περιπέτειες του Θεού,τα κοσμικά σχέδια,και κάπου εκεί μέσα,στις σκονισμένες σελίδες ενός μικρού βιβλίου θα βρίσκεται αποτυπωμένη και η άσημη ιστορία εκείνου του ανθρώπου που σου γράφει τώρα έκθαμβος αυτές τις ταπεινές γραμμές..ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-60335037446072733142011-04-18T11:18:00.000-07:002011-04-18T11:22:27.103-07:00INTERWOVEN<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgz-q-WpOOcX63Tn3_HXzJV0an_FIfkJr9yQ0TQd0x4rtFJeEDVWAvwpviWJZVFKRrSlxfdssnfaGzXX0VN_ijzsUNZ7FHAgJ57y3jNQ76u-8k5P1ulY7R3PvaENcvgbr381tqoSiKIq7Q/s1600/1aneaepoxh.bmp"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 280px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgz-q-WpOOcX63Tn3_HXzJV0an_FIfkJr9yQ0TQd0x4rtFJeEDVWAvwpviWJZVFKRrSlxfdssnfaGzXX0VN_ijzsUNZ7FHAgJ57y3jNQ76u-8k5P1ulY7R3PvaENcvgbr381tqoSiKIq7Q/s400/1aneaepoxh.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5596990391001198882" /></a><br />Υπάρχει η μέρα η τελευταία,σιωπηλή,δίχως χρώματα αλλά και η αιώνια νύχτα γεμάτη λάμψεις και μυστήρια..<br />Υπάρχουν μες την αρχέγονη λάσπη τα ίχνη του Αδάμ και όλων των τραγικών παιδιών του.<br />Υπάρχει η αγωνία του πηλοπλάστη,ώρες ολόκληρες γεμάτες αγωνία,μέχρι την τελική μορφή.<br />Υπάρχει η ανάμνηση ενός πρωινού στις 28 Αυγούστου 1986,κάτω απο έναν ουρανό χρωματισμένο με θαύματα.<br />Υπάρχει η υπέρτατη αγάπη,εκείνη η αγάπη της μάνας για το παιδί που κάποιοι άνθρωποι άτυχοι δε τη γεύονται ποτέ..<br />Υπάρχουν οι αυτοκρατορίες,η Ιστορία,η σκόνη,η λησμονιά..<br />Υπάρχει η Ρώμη,το Στάλιγκραντ,η Χιροσίμα,το Άουσβιτς και η Νέα Ορλεάνη.<br />Υπάρχει η αύρα ενός μεθυστικού δειλινού που σήμερα έχει κάτι απο το άρωμα μιας μυστήριας κοπέλας.<br />Υπάρχουν οι βίσωνες με την τερατόμορφη όψη,τα ελάφια,όμορφα σαν ζωγραφιά,το μοναχικό κογιότ της ερήμου που δε γνώρισε άλλη πατρίδα,το παγωμένο(σαν αιωνιότητα) βλέμμα ενός περήφανου αετού που κοιτά το ηλιοβασίλεμα πάνω απ τις βουνοκορφές.<br />Υπάρχει ένα ταξίδι μα κι ένας γυρισμός πιό σκληρός κι απο τον ίδιο τον θάνατο που πρόστυχα παραμονεύει μέσα σε κάθε βήμα.<br />Τα δειλινά πάντα κάτι με στενοχωρεί,μια περίεργη αίσθηση,η ανάμνηση που όλο έρχεται και ξαναέρχεται για μια πατρίδα χαμένη μέσα στους καιρούς..<br /><br />Πόσο τυχερός θα ήταν άραγε ο Οδυσσέας αν απο την αρχή είχε ξεχάσει για πάντα την Ιθάκη;ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-78450331761510891162011-04-17T10:56:00.000-07:002011-04-17T11:08:16.508-07:00Η Ελπίδα προς τα άνω!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLZpY9oSlkVVrzZxSbRcReed4BOHTUeRxqM3QEecqayqfNq9tLgA80LY6O8Q3PjvvG94OFtlQYLGYFIg_ggzVrjm5Qv7NOkRW60NlNNWH5RdtOjaz9tqE2Ymit15W5CQ8CrhuBZ8UCQto0/s1600/IM002048+%25282%2529.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 293px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLZpY9oSlkVVrzZxSbRcReed4BOHTUeRxqM3QEecqayqfNq9tLgA80LY6O8Q3PjvvG94OFtlQYLGYFIg_ggzVrjm5Qv7NOkRW60NlNNWH5RdtOjaz9tqE2Ymit15W5CQ8CrhuBZ8UCQto0/s400/IM002048+%25282%2529.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5596615816563925186" /></a><br />Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία με το πλοίο του Σάκλετον παγιδευμένο στους πάγους της Ανταρκτικής,σκονισμένοι χάρτες του Μεσαίωνα που απεικονίζουν μέρη αινιγματικά,φανταστικές χώρες που ταξιδεύουν στις σελίδες της Λογοτεχνίας,τα ίχνη των αστροναυτών αποτυπωμένα στην επιφάνεια της Σελήνης..<br />Πρίν απο πολλά χρονια ο G.K.Chesterton έγραψε πως μοιάζει σαν να έχουμε προσγειωθεί σε λάθος άστρο,ήρθαμε απο Αλλού κι επειδή έχουμε χάσει το δρόμο δεν ταιριάζουμε εδώ.<br />Τί είναι αυτό που μας κάνει να αισθανόμαστε δέος όταν ατενίζουμε τα άστρα,να νιώθουμε πως κάτι συγγενικό βρίσκεται εκεί έξω,μια πατρίδα μακρινή που δε μας ξέχασε ποτέ;<br /><br />Εξόριστοι λοιπόν Εδώ,ψάξαμε παντού για να βρούμε το χάρτη της διαδρομής,τις συντεταγμένες,από πού ήρθαμε,πού πηγαίνουμε,ψάξαμε πίσω απο παμπάλαιες,κλειδωμένες πόρτες,μέσα σε σεντούκια και εγκυκλοπαίδιες σκονισμένες,σε τραγούδια παράξενα και συνθηματικά ποιήματα,σε ημερολόγια και σημειώσεις εξερευνητικών αποστολών,βυθομετρήσαμε τον κόσμο της γνώσης,χαθήκαμε σε λαβυρίνθους και παράδοξα,σε εκκεντρικές εμπνεύσεις κι ατέρμονες αναζητήσεις,ψάξαμε ξανά και ξανά μα χάρτη δε βρήκαμε και είμαστε ακόμα Εδώ,πιο μόνοι απο ποτέ,πολύ μακριά απ τον ορίζοντα που αντικρύζουν τα μάτια μας,πάντα μακριά απ τα ηλιοβασιλέματα,απ τα ουράνια τόξα και τις γειτονιές των άστρων.<br />Μοιάζει να είμαστε τόσο μακριά απ την Πατρίδα..<br /><br />Ο Έρνεστ Χέμινγουει έχοντας ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο ως δημοσιογράφος,στρατιώτης,εραστής,κυνηγός άγριων ζώων,συγγραφέας,εμπνέεται την τελευταία νουβέλα του και βάζει τον ήρωά του,τον ηλικιωμένο ψαρά Σαντιάγκο στη μέση της θαλάσσης,να μάχεται μ΄έναν μεγάλο ξιφία και το μύνημα ταξιδεύει απο τις σελίδες ενός μικρού βιβλίου πρός όλες τις καρδιές:<br />´´Ο άνθρωπος δε νικιέται ποτέ,μονάχα καταστρέφεται..´´<br /><br />Ο Ρώσος κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε στο διάστημα,ήταν αυτός που πρωτοκοίταξε την Γή απο τόσο ψηλά,απο εκεί που δε μπορείς να ξεχωρίσεις τα σύνορα και τις σημαίες των κρατών,το χρώμα του δέρματος των ανθρώπων,τους πλούσιους και τους φτωχούς,ήταν αυτός που αντίκρυσε πρώτος τα άστρα απο το διάστημα,τους απέραντους άλλους κόσμους και ήταν εκεί πάνω ολομόναχος,στριμωγμένος σε μια σκοτεινή κάψουλα,κουβαλώντας μαζί του όλες τις ελπίδες και τους πόθους κάθε ανθρώπου,έγινε ο πρώτος ανταποκριτής της μεγάλης,ανθρώπινης τραγωδίας,ένας αυτόπτης μάρτυρας του Σύμπαντος!<br />Εφτά χρόνια μετά ο άνθρωπος αυτός σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστήχημα αρνούμενος να εγκαταλείψει το σκάφος του που είχε υποστεί βλάβη για να σιγουρευτεί πως δε θα έπεφτε σε κατοικημένη περιοχή,ήταν μόλις 34 χρονών!<br /><br />Ο εξερευνητής Σκότ,μισοπεθαμένος,σ΄ένα αντίσκηνο στη μέση του πουθενά γράφει ένα σημείωμα για να εξυμνήσει την γενναιότητα των συντρόφων του μέχρι που τα χέρια του παγώνουν εντελώς.<br />Είναι ακόμα εκεί!Όλοι τους!Θαμμένοι μες τους πάγους!<br />Μήπως δεν έπρεπε ποτέ να ταξιδέψουν στην Ανταρκτική;<br /><br />Στέλνουμε διαστημόπλοια στο μαύρο του απείρου,μυνήματα που ταξιδεύουν στον αχανή ωκεανό του σύμπαντος,εξερευνούμε το Άγνωστο,κρυφοκοιτάμε τους μακρινούς κόσμους μέσα απο τις διόπτρες γιγάντιων τηλεσκοπίων,ελπίζουμε,ονειρευόμαστε..<br />Σήμερα το βράδυ,χίλια έτη φωτός πιο πέρα,σε κάποιον πλανήτη με δίδυμα φεγγάρια στο στερέωμα,ίσως κάποιος να έχει στρέψει το τηλεσκόπιό του προς τη Γή και να στέλνει μυνήματα,κάποιος που ελπίζει κι ονειρεύεται σαν εμάς..<br />Κι αν κάτι αξίζει εδώ κάτω στην μοναξιά μας είναι η ελπίδα πως κάποτε αυτά τα μυνήματα θα ακουστούν,πως θα ανταμώσουμε τους αδελφούς μας στα άστρα,πως θα κινηθούμε προς τα άνω,θα ξεχυθούμε στο άπειρο εκτοξεύοντας μαζί μας τα όνειρα,εκτοξεύοντας την Ελπίδα!<br />Η Ελπίδα προς τα άνω!ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1000224680314961203.post-74032722589396856412011-04-16T11:50:00.000-07:002011-04-16T11:50:41.553-07:00CAREFREE DIARY.<iframe width="480" height="295" src="http://www.youtube.com/embed/cQ_kGBjimMw?fs=1" frameborder="0" allowFullScreen=""></iframe>ekptwtoshttp://www.blogger.com/profile/03483664471271253972noreply@blogger.com0