Στις 17 Φεβρουαρίου 1600 M.X,μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα μια γυναικα έκλαιγε se ena mpalkoni στη Ρώμη κι ο ουρανός γέμιζε σύννεφα,κρύβοντας το θλιμμένο βλέμμα του θεού.Η Ιερά Εξέταση οδηγούσε τον Τζορντάνο Μπρούνο στο Campo dei Fiori,το Λιβάδι των Λουλουδιών της Ρώμης,τον έγδυσαν,τον φίμωσαν,τον έδεσαν σε ένα στυλο και τον έκαψαν ζωντανό.....Η γυναικα σταμάτησε κάποτε να κλαίει μα ο Μπρούνο δε γύρισε ποτε......
Είχε υποστηρίξει στο έργο του Περί του Απειρου Σύμπαντος και των Κόσμων ότι το σύμπαν είναι άπειρο,με άπειρους αστέρες και πλανήτες.Τα σημερινά τηλεσκόπια αποκαλύπτουν τρισεκατομμύρια γαλαξίες μονο στο ορατό σύμπαν και η θεωρία M,εξέλιξη της θεωρίας των Χορδών κάνει λόγο για άπειρα σύμπαντα που πλέουν μέσα στον ωκεανό ενός πολυσυμπαντος.Ο Μπρούνο δε γύρισε ποτε.....
Ο Γαλαξίας μας ταξιδεύει στο σύμπαν με την ταχύτητα των 1,5 εκατομμυρίων χιλιομετρων την ώρα,εσύ δεν αντιλαμβάνεσαι τίποτα!Περπατάς όμως στο δρόμο και σε χτυπα ένα αμάξι με την ταχύτητα των 60 χιλιομετρων ανά ώρα και πεθαίνεις......πεθαίνεις.......σταματούν όλα....οι στιγμές,οι ηδονές,τα φιλια,οι πόνοι,οι αγκαλιές,οι φόβοι,τα όνειρα,οι φίλοι,το ηλιοβασίλεμα,η βροχή,οι πεταλούδες,οι μεθυσμένοι χοροί,τα τραγούδια,τα γέλια του παιδιού σου,η ανεμελιά του καλοκαιριού,τα ξενύχτια,οι ερωτικοί αναστεναγμοί της γυναικας σου......η ζωή σου......Αυτή η εύθραστη,γυάλινη ζωή σου.....Χάνονται όλα.........
Σήμερα είσαι τρανός βασιλιάς κι αύριο γεμίζεις ένα ασθενοφόρο με αίμα,δικό σου αίμα,ξεψυχάς εκεί μέσα,μακριά από μεταξωτά σεντόνια,χρυσές κούπες,κρεμαστούς πολυελαίους και υπηρέτες,πάνω σε ένα φορείο,με gazes,σύριγγες και ηλεκτροσοκ και το βασίλειο σου.....μένει πίσω......μονο εσύ φεύγεις και δεν ξαναγυρνάς......
Κάποτε ένας ζητιάνος στάθηκε μπροστά μου στο δρόμο,με μια σκισμένη κάπα,μισοκαμμένα γάντια στα χερια κι ένα παράξενο κουρελιασμένο καπέλο στο κεφάλι και μου είπε ´´Σήμερα μυρίζει μπαρούτι´´!Δεν κατάλαβα τι εννοούσε και προχώρησα αδιάφορος χωρίς να δώσω σημασία.Το βραδυ έμαθα πως αυτοκτόνησε στην προκυμαία με ένα πιστόλι καθισμένος πάνω σε μια σαπισμένη βάρκα.Είπαν πως λεγόταν Μάρκος,κάποτε ήταν καπετάνιος αλλα εδώ και χρονια τριγυρνούσε στους δρόμους και ζούσε μονος χωρίς συγγενείς και φίλους.Είχε ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο μα πάντα γυρνούσε πίσω όμως εκείνη τη μέρα στο λιμάνι έφυγε και ο Καπετάν Μάρκος δεν ξαναγύρισε ποτε............
Μια Αυγουστιάτικη νύχτα βρισκόμουν ψηλά σε ένα καμπαναριό,ποτισμένος με ζάλη μπαγιάτικου κρασιού,με ένα μαύρο πουκάμισο γεμάτο καλοκαιρινή φωτιά και πυρετό.Στεκόμουν πάνω στα κάγκελα,ο Χάρος παραφύλαγε μπροστά μου,η μαυρίλα του σύμπαντος με πλάκωνε,στοίχειωνε τη σκέψη μου.Άκουγα τους μακρινούς θορύβους να έρχονται από παντού,από κάθε γωνια,από κάθε αστέρι,από εκατομμύρια έτη φωτός μακριά,ορμούσαν κατά πάνω μου και τότε....άρχισε το τραγούδι.....ο άνεμος τραγουδούσε....... πάνω στο δέρμα,στον καυτό ιδρώτα μου ´´Όλα είναι μάταια.....περαστικά.....στιγμές.....στιγμές´´.Η νύχτα εκείνη δεν τελειωσε ποτε.......
Είχα λοιπόν στη ζωή μου δυο επιλογές,να ακολουθήσω τους κανόνες και τα πρέπει,τα δεδομένα και τη μόδα των καιρών και έτσι από μια απλή εύθραστη ύπαρξη ριγμένη στο πουθενά,να αποφύγω τον πάτο και το μηδέν και να μετατραπώ σε νούμερο.....το 1,το 59,το 3.658.756.000 αλήθεια αναρωτήθηκες ποτε εσύ ποιο νούμερο είσαι;Αντίθετα,εγώ προτίμησα να κατρακυλήσω κάτω από το μηδέν,σε εκείνο το υπέροχο -1,εκεί που βρισκόταν ο Θερβάντες όταν έγραφε στο κελί με μια ώρα φως κάθε μέρα το Don Κιχώτης παρέα με τα ποντίκια,εκεί που ο Μπωντλαίρ έγραφε πεινασμένος,παραμιλώντας υπό το φως του κεριού ´´Οπουδήποτε αρκεί να ναι μακριά από αυτόν τον κόσμο´´,εκεί που οι βάρδοι απάγγελναν στίχους στη πανσέληνο ακονίζοντας το μαχαίρι στις φλέβες,εκεί στην ερημιά που σπαρταρούσαν σφαγμένοι οι Ιππότες στην αναζήτηση του Αγίου Δισκοπότηρου,με τις ψυχές τους να γλιστρούν μες απ τις τρύπιες πανοπλίες,εκεί,σε δορυφόρους δίχως φως,μακριά απ τη Γη όπου οι ξεχασμένοι αστροναύτες ψιθυρίζουν στο σκοτάδι τις παιδικές τους αναμνήσεις κι ονειρεύονται πως δραπετεύουν με κομήτες μακριά στο Άπειρο που τα διαστημόπλοια τους δε μπορούν να φτάσουν,εκεί όπου οι μάγισσες ξαπλώνουν με στοιχεια μες σε βαθιές σπηλιές,ψιθυρίζοντας αιώνια μυστικά στο αυτi μιας πανάρχαιας νυχτερίδας......
Θέλησα απλώς να συλλέξω στιγμές,γεμάτες πυρετό,ηδονές,φαντασία,έμπνευση,μοναξιά,παραισθήσεις,παραληρήματα,σκόρπιες σκέψεις αποτυπωμένες πάνω σε σκονισμένα ημερολόγια,κιτρινισμένους χάρτες,σε σελίδες με ποιήματα που σέρνονται στα χαντάκια,ψιθυρους από αγγέλους,skies,οπτασίες,εικόνες συγκινητικές γεμάτες με μπίλιες πολύχρωμες που κυλούν στο προαύλιο του σχολειου,με σύννεφα καβαλάρηδες πάνω απ τις κορφές των βουνών,με κολιέδες ξωτικών αφημένους πάνω σε κρίνους,με τρένα φαντάσματα που σφυρίζουν στον ραγισμένο ορίζοντα,να γεμίσω το σακούλι μου με όλα αυτά,το σακούλι της ψυχής μου κι όταν έρθει η ώρα να τελειώσω,να μην έχω βασίλειο,παλάτια και φανταχτερά ρούχα,μονο το σακούλι μου που δε θα μείνει πίσω,θα φύγει μαζί μου και δε θα ksanagurisoume pote!
O anemos tragouda tis nuxtes to prwto tragoudi tou Kosmou,panw sta keramidia,sta kastra,eksw apo to parathuro,mesa sta rouxa sou,sta pagkakia,sthn eksoxh,stis xaradres,sta pania twn istioforwn ston wkeano ´´Mataia......ola einai mataia.......stigmes.......stigmes.......´´
Eimaste skies kai xwma.......De me endiaferei an sumfwneis........
Tha fugw kai tha fugeis ki esu.......Oloi tha fugoume......
Apopse,koita to feggari sou.......ston diko sou ourano..........
To diko mou drapeteuse............Vlepeis o dikos mou ouranos aimoragouse..........
To pnige.........
Skies kai xwma aderfe..........
